Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 9

halda skyldi, ef henni var sagt það. Stundum
var hún aðeins í óvissu um, hve langt ætti að
reka skepnurnar. Stanzaði hún þá venjulega
og be,ið nánari upplýsinga. Þurfti þá bara að
segja já eða nei. Já þýddi, að áfram skyldi
haldið, en nei að nógu langt væri farið.
Tveim dögum áður en Drífa dó fór hún
með bróður mínum að reka kindur iár túninu
upp fyrir girðingu. Án þess að Drífa veitti því
athygli skildi bróðir minn eftir, af. ásettu
ráði, þrílembda kind, sem við áttum. Á heim-
leið kom Drífa auga á kindina, hljóp til henn-
ar og gelti einu sinni til að segja honum frá,
að þarna væri ein ær eftir. Hann svaraði
aðeins:
— Hún á að vera kyrr.
Drífu þótti mistök ákaflega leiðinleg. Hún
kom með lafandi skott til bróður míns eins
og hún vildi biðja afsökunar á heimsku sinni.
Mig langar til að nefna enn eitt dæmi um
hyggindi Drífu, sem náði lengra viti mínu.
Það var að vetrarlagi í snjó og frosti. Mér
varð litið út um eldhúsgluggann og upp á veg-
inn, sem var í tíu til tólf metra fjarlægð. Sá
ég hvar hrafn var þar á hreyfingu. Ég þótt-
ist strax sjá að hann hefði orðið fyrir ein-
hverju slysi. Fiðrið var rifið og tætt og hægri
vængurinn hékk máttlaus niður í snjóinn eins
hon- œtlaði að bíta strákinn, er hljóp
■ kom þá sem fœtur toguðu. Pétur var
og ekkert hrœddur.
og brotlnn væri. Auk þess var hann mikið
haltur á hægri fæti. Ég vorkenndi vesalings
fuglinum og gerði ráð fyrir, að hann væri
svangur og hefði þess vegna leitað heim að
bænum. Brá ég skjótt við, tíndi saman ýmis-
legt matarkyns, sem ég gerði ráð fyrir, að
svöngum hrafni bragðaðist á, og gekk út.
Á tröppunum sat Drífa hin rólegasta og
horfði á hreyfingar hrafnsins alveg áhuga-
laus.
— Þú ert góð Drífa mín, sagði ég, — að
láta krumma aumingjann í friði, þegar hon-
um er svona illt.
Síðan gekk ég upp að veginum og ætlaði að
láta matinn í snjóinn. En þá gerðist nokkuð
óvænt. Á svipstundu varð hrafninn albata.
Fiðrið varð slétt og gljáandi. Hann breiddi úr
tveimur sterklegum vængjum, spyrnti við
jörð með heilum fótum og hóf sig krúnkandi
til flugs.
Þá skildi ég, hvernig í öllu lá. Hann hafði
haltrað aftur og fram og borið sig aumlega til
að gabba Drífu. Það tókst ekki. Hún sá við
honum. En ég lét glepjast af leik hans og
trúði varla eigin augum, þegar hann flaug á
braut með sterkum vængjatökum.
Margt fleira mætti segja um Drífu, af nógu
er að taka. En ég ætla aðeins að lokum að
bæta við fáeinum orðum um afdrif hennar.
Mánudaginn, 14. júlí 1958 rendi bifreiðin
heim í hlað eftir stutta ökuferð. Drífa var vön
að hlaupa á móti bílnum í hvert sinn, sem
hann nálgaðist, til að fagna honum. Það gerði
hún líka í þetta sinn, þó að henni væri orðið
erfitt um hreyfingu, þar sem fjölgunarvon
var hjá henni innan skamms.
Annað ökutæki stóð á hlaðinu, þar sem bif-
reiðinni var venjulega lagt, svo að nú fór hún
aðra leið. Sólin skein glatt og blindaði öku-
manninn. Þegar bíllinn nam staðar, lá hvít tík
á hliðinni bak við annað afturhjólið.
Það fóru krampadrættir um kroppinn.
Henni var lyft upp með varfærnum höndum.
Höfuðið var strokið blítt. Fá orð voru sögð,
en mörg heit tár féllu niður hvíta kollinn.
Nokkrar myndir voru teknar að lokum. En
það vantaði líf í brúnu, fallegu augun. Þau
voru brostin.
Það var búið um Drífu í stórum pappa-
kassa, og hún síðan borin út í blómagarðinn,
LJOSBERINN
57