Ljósberinn - 15.04.1960, Blaðsíða 12

£
omr
IQacin ^JJoínei:
*
□ PIUMÞRÆLSINS
Brátt leit kristniboðsstöðin út eins og kast-
alabygging. Á stóru flaggstönginni í garðin-
um blakti norski fáninn. Á kirkjuþakið hafði
verið málaður stór, norskur fáni, til þess að
Japanar gætu séð, að hér voru norskar bygg-
ingar, sem þeir máttu ekki kasta sprengjum
á. Umhverfis alla stöðina var stór varnargarð-
ur, og fyrir innan stóra, harðlokaða hliðið
gengu menn fram og aftur til að koma öllu í
lag í híbýlum þeirra mörghundruð skóla-
drengja, sem höfðu horfið á burt í miklum
flýti. Loks var allt komið í röð og reglu, og
drengirnir áttu að lesa lexíurnar sínar og
sinna öðru undirbúningsstarfi undir skólann,
þegar þeir þurftu ekki að standa á verði. Ekki
varð þeim mikið úr verki, því að brátt voru
allar götur fullar af flóttamönnum. Þeir fóru
að berja á hliðið og biðjast hjálpar, þegar
þeir komu auga á fánann. Það var blátt áfram
hættulegt að opna hliðið, því að allur þessi
soltni skari gat þá ruðst inn, rænt og ruplað.
En hér var ekki margra kosta völ. Frá svöl-
unum var hægt að sjá sjúklinga, dauðþreytt
börn og alla hina, sem höfðu safnazt saman
fyrir utan. Við urðum að koma til hjálpar,
og nú fékk drengjaflokkurinn tækifæri til að
sýna, hvað í þeim bjó. Þeir komu upp súpu-
dreifingarstöð við aðalstrætið, Þeir kveiktu
sem þorir nú að kalla mig þjóf. Nei, það held
ég sé óþarfi fyrir mig að stela, þegar ég hef
troðfulla vasana af spánýjum, glóandi fögr-
um skildingum. Nú verð ég að fara að telja þá
og vita, hvort þeir eru allir.
Svo tók hann skildingana upp úr vasanum
og fór að telja:
— Einn, tveir, þrír.
Og ef hann er ekki orðinn uppgefinn, er
hann .sjálfsagt enn þá að telja.
FRAMHALDSSAGA
11
undir stóru pottunum í skólaeldhúsinu og
fylltu þá af vatni og hrísgrjónum. Svo báru
þeir mörghundruð fötur af þykkri hrísgrjóna-
súpu til hungraða flóttafólksins. Það er ekki
hægt að gleyma dugnaði drengjanna, enda
unnu þeir vikum saman að því að bjarga
löndum sínum. Svo bættust líka særðu her-
mennirnir við í hópinn. Þeir komu austan
að, beint frá vígstöðvunum og höfðu hvorki
fengið viðhlýtandi umbúnað um sár sín né
aðra umhirðu. Nú kom sér vel fyrir drengina
að hafa lært hjálp í viðlögum.
Dag einn kom skinhoraður, fársjúkur dreng-
ur á súpudreifingarstöðina. Hann fékk góðan
skammt af hrísgrjónasúpu, um leið og aðrir
flóttamenn. Hann horfði stórum augum á
þessa drengi, sem voru svo góðir vinir út-
lenda mannsins, Þeir voru glaðir og ánægð-
ir á svipinn, þó að þeir væru mjög önnum
kafnir. Hann langaði til að stanza og tala
svolítið við þá, en honum fannst, að hann gæti
ekki tafið þá. Hann lagðist fyrir við vegbrún-
ina tiL þess að hvílast og þar sofnaði hann.
Það var orðið framorðið, þegar hann vakn-
aði. Drengirnir og útlendingurinn voru að
taka saman dót sitt. Einn drengjanna gekk
til hans.
Hvaðan ert þú? Ég er kominn alla leið frá
Suður-Húnan, svaraði Foolai. Eru foreldrar
þínir ekki með þér? Þau eru bæði dáin. Ég
er munaðarlaus. Vesalingurinn.
LJDSBERINN
60