Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 6

AUSTU RLENZK
HIJSIVIÚÐIR
Heiniaofin marg-lit teppi
eru breidd á jarðgólfið.
Búmfötum er hrúgað sam-
an úti í horni. Fyrir fram-
an liana eru bollar og
kaffikanna á bakka. En
kaffið hitar hún á látúns-
katli með innbyggðu glóð-
arkeri.
aði Eiríkur í örvæntingu, og byrjaði að klóra
í moldina með berum höndunum.
-—-'Ég geri ekki ráð fyrir, að við getum það,
sagði Villi hægt.
— En ég vil komast út. Ég vil komast heim
til mömmu cfg pabba. Ég vil ekki liggja hér
og kafna. Eiríkur var alveg frávita.
Þótt Villi væri yngri var hann rólegri.
— Ned, við köfnum ekki, því að það kemur
loft gegnum litla gatið þarna. En við skulum
biðja Jesúm um að bjarga okkur héðan út.
Hann getur hjálpað okkur. Við skulum líka
biðja hann um að fyrirgefa okkur, að við höf-
um verið vondir við Jón litla frænda.
Innilokaðir í óhreinum moldarhelli báðu
drengirnir tveir Jesúm um að hjálpa sér, og
meira að segja Eiríkur varð rólegri.
Á heimili drengjanna var verið að borða
hádegisverð, og foreldrar þeirra furðuðu sig
á því að þeir mættu ekki á réttum tíma. Það
gerðist annars aldrei.
— Veizt þú ekki hvar frændur þínir eru?
spurði pabbi drengjanna Jón litla
Jón sagði, að hann vissi það, en hann vildi
helzt ekki segja frá því,
— Við viljum helzt fá að vita það, af því
að ég held, að það hafi eitthvað komið fyrir
þá, sagði bóndinn.
Treglega sagði Jón frá því, að hann hefði
séð þá hverfa .inn í hólinn úti í skógi.
— Heldurðu, að þú getir fundið staðinn aft-
ur? spurði bóndinn, og þaut á fætur. Jón var
viss um, að hann gæti það, og skömmu seinna
var hann á leið inn í skóginn ásamt frænda
sínum og tveim vinnumönnum. Fullorðnu
mennirnir höfðu með sér skóflur, því föður
drengjanna grunaði, að hellirinn hefði fallið
yfir drengina tvo.
Jón vísaði mönnunum hiklaust á staðinn,
og mennirnir byrjuðu strax að grafa, til þess
að ná drengjunum út. Drengirnir höfðu ekk-
ert meiðzt, en þetta var í síðasta sinn, sem
þeir grófu sér helli inn í hól. Og frá þessum
degi, gerðu þeir sér far um að vera góðir við
litla frænda sinn, og léku sér aldrei án þess
að hafa hann með.
Þeir gleymdu heldur ekki að þakka Jesú
fyrir hjálpina, sem hann hafði sent þeim með
Jóni litla.
106
LJÓSBERINN