Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 14

I
son, engan erfingja framar. En svo hafði hon-
um borizt til eyrna, að Foolai væri orðinn
munaðarlaus. Nú langaði hann til að taka
Foolai sér í sonar stað. Hann mundi fá hina
beztu aðbúð á hinu stóra, ríkmannlega heim-
ili og taka allan arf eftir frænda sinn. Maður-
inn, sem hafði komið á kristniboðsstöðina,
hafði sagt, hvar Foolai væri niður kominn.
Foolai var bæði glaður og hryggur þegar hann
fékk þetta bréf. Fyrst í stað vildi hann ekki
fara frá góðu vinum sínum í Ningsiang, en
presturinn og kennararnir við skólann höfðu
talið hann á að fara. Hann gæti ekki látið slíkt
tilboð fara fram hjá sér. Foolai hafði því far-
ið, en hann hafði skrifað innilegt kveðjubréf
til útlenda vinar síns. Hann gat ekki kvatt
Foolaá, en í peningaskáp kristniboðsstöðvar-
innar stóð blekbyttan eftir til minningar um
hann.
Kristniboðinn hugsaði oft til þessa unga
vinar síns. Hvernig ætli honum líði? Vonandi
auðnast honum að vera vottur Jesús í myrkri
heiðninnar í þorpinu lengst suður í Kína.
ENDIR.
Gústaf /XtliÞÍf —
Framh. af bls. 104.
an gaf hann skipunina til áhlaups: „Áfram
nú!“
í sex klukkustundir geysaði hin grimma
orrusta svo ekki mátti á milli sjá hvor betur
hefði. Gústaf konungur sótti þangað sem
orrustan var hörðust, hvatti menn sína ,sem
ákafast, og hirti ekki um viðvaranir herfor-
ingja sinna. Hann þeysti áfram á hesti sín-
um yfir torfærur og hindranir þangað til
byssukúla lenti á vinstri handlegg hans og
tætti hann í sundur.
Honum var hjálpað aftur fyrir víglínuna,
en þá fékk hann aðra kúlu í bakið og féll af
hestj sínum. Það var augljóst að nú yrði hon-
um ekki bjargað, hann var særður til ólífs.
Síðustu orðin, sem hann heyrðist segja vöru
þessi: ,,í dag hefur mér auðnast að innsigla
frelsi vort og trú með blóði mínu.“
Líki konungs var bjargað og það var flutt
til Svíþjóðar og jarðsett frá Riddarholm
kirkjunni í Stokkhólmi.
Þegar konungur var fallinn, var hætta á að
ílótti bristi í lið mótmælenda en hershöfðingj-
ar hans hvöttu liðið og vann það hin glæsileg-
asta sigur á Wallenstein og hans liði. Þar með
var veldi kaþólskra manna brotið á bak aft-
ur fyrir fullt og allt og trúfrelsi tryggt í land-
inu.
Þrjátíu ára stríðið stóð í mörg ár enn, en eft-
ir orrustuna við Lútzen var það nær eingöngu
pólitísk styrjöld, sem litla eða enga trúarlega
þýðingu hafði.
Af Wallenstein er það að segja, að aftur
setti keisarinn hann af og gaf fé til höfuðs
honum. Var hann ráðinn af dögum í veizlu,
er haldin var til heiðurs honum og var hann
engum harmdauði.
En nafn hins trúaða konungs lifir, sem nafn
einhvers glæsilegasta velgerðarmanns mann-
kynsins.
IIíMUSÍIjjÓð
Haustlaufið niðar, nótt kemur svöl,
næðingar gjöra blómin svo föl.
Smáblöðin falla, flögrandi falla
niður af trjánum nábleik og þvöl.
Náttúran á sér annars ei völ.
Inni fær barnið ljúfustu dvöl,
brosir í draumi blítt og í laumi,
dreymir um enga angist né kvöl.
Komið er haustið, hrímþokan grá
hylur nú landið. Blómin svo smá
fölna og sölna, sölna og fölna.
Allt er að fölna, fallið í dá.
Barn mitt í vöggu, völtunum á,
væran nú blundar arinum hjá.
Logarnir hoppa, skuggarnir skoppa
iðandi um þilin ótt til og frá.
Sofðu nú barn mitt, blíðlega hér
bjartir Guðs englar vaka’ yfir þér.
Vængirnir blaka, blikandi blaka.
Ljósroði’ um vanga leikur nú sér.
Brosið á vörum vitni þess ber,
vakandi’ í blundi’ að sálin þín er.
Lífgeislar dansa, dansandi glansa,
haustið með éljum framhjá þér fer.
Fr. Fr.
II I