Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 7

BARNIÐ.
BÆNEN
o9 BBÉFIÐ
— Peggý frænka, hvað hefur þú hugsað þér
að ég verði lengi hjá þér?
Augun í henni Sharon voru stór og spyrj-
andi, og tvö tár blikuðu í þeim.
— Ertu nú orðin leið á því, Sharon litla, að
vera hjá frænku gömlu? Peggý klappaði
henni á kinnina.
— Segðu þetta ekkii, frænka. Þú veizt sjálf,
að þú ert ekki í raun og veru frænka mín. Nú
langar mig til þess að spyrja uppi ættingja
mína og reyna að finna þá.
Peggý frænka tók barnið í fang sér og
sagði:
— Móðir þín lét mig hafa peningaávísun,
þegar hún fór til Þýzkalands, og sagði: „Láttu
Sharon fá það sem hún þarfnast. Hjá þér mun
henni líða vel.“ Þú veizt að mamma þín varð
að yfirgefa landið, og nú er hún dáin. Langar
þig til þess að fara burtu frá mér, barnið
mitt? Ég vil ekki að þér leiðist, og mér þykir
vænt um þig, og á litla fátæklega heimilinu
mínu getur þú verið örugg.
— Elsku góða Peggý, enginn er eins góður
og þú, en leyfðu mér að leita að ættingjum
mínum. Það getur vel verið að einhverjir
þeirra séu hér á landi.
Á kvöldin lá Sharon litla grátandi í rúm-
inu sínu og bað til frelsarans, sem Peggý
hafði kennt henni að elska.
— Kæri góði Jesús, hjálpaðu mér til þess
að láta mér ekki leiðast hjá Peggý frænku.
Hjálpaðu mér til þess að bíða, hjálpaðu mér
til þess að skrifa bréf.
Daginn eftir sat Sharon í herberginu sínu
og var að reyna að krota bréf.-----
Fyrir utan skrifstofudyr prestsins stóð lítil
stúlka í þunnri kápu með sandala á fótunum.
Hún barði hægt að dyrum, en enginn gegndi
Hún barði aftur, en enginn kom til dyra. Þá
gekk hún rakleitt inn. Presturinn leit undr-
andi upp.
— Fyrirgefið, herra prestur, sagði hún. Ég
barði að dyrum, en enginn gegndi. Viltu
senda þetta bréf fyrár mig?
Presturinn lagði frá sér Biblíuna.
■—- Hefur þú verið að skrifa bréf, Sharon?
Sharon horfði vonaraugum á prestinn og
sagði:
— Þú mátt lesa það, en ekki meðan ég er
hér. Vertu sæll.
Sharon þaut svo fljótt út úr dyrunum að
presturinn áttaði sig ekki á því fyrr en hún
var horfin, svo honum gafst ekki tími til þess
að segja meira við hana. Hann stakk bréfinu
í vasann og gleymdi því þar.
Sharon bað: Kæri Jesús, þú sem fannst
lambið, sem villtist í fjallinu, þú getur líka
fundið ættingja mína, ef ég á einhverja ætt-
ingja. Viltu finna þá fljótt. Þú veizt að ég
hef auglýst eftir þeim.
— Kæra gamla Peggý, þú getur ekki haft
barnið lengur. Þú verðuf að láta einhvern
annan taka að sér að ala það upp.
— Já, frú Brún, en hver ætti að taka hana?
Ég læt hana ekki frá mér til hvers sem er.
Frú Brún stóð hugsandi litla stund, svo
sagði hún:
■—- Barnið skulum við hjónin taka. Við er-
um einmana síðan Magga litla dó. Kallaðu
á hana Sharon, og spurðu hana hvort hún vilji
koma til okkar.
Sharon flýtti sér inn þegar kallað var á
hana.
LJDSSERINN
107