Ljósberinn - 01.10.1960, Blaðsíða 12

£
CMt
Uacln ^JJoinei:
*
□ PIUMÞRÆLSINS
Örlagarík tíðindi.
Þetta bar við brennheitan sólskinsdag rétt
fyrir sumarfríið. Kristniboðinn sat á skrif-
stofu sinni og ætlaði að fara að vinna að reikn-
ingsinnfærslu. Hitinn var svo mikill, að það
var nærri ómögulegt að vinna. Svitinn rann
af enninu niður á bókina og setti sín merki
á blöðin. Dyrnar út á svalirnar stóðu á víða
gátt, en það gagnaði lítið, því að ekki var um
andvara að ræða úti. Drengirnir voru úti og
leituðu skjóls undir appelsínutrjánum. Þeir
áttu að lesa lexíurnar sínar, en gátu það eng-
an veginn. Þeir höfðu lagt sig út af, spjölluðu
saman og létu fara vel um sig. Stundum tók-
ust þeir á í fullri vinsemd, þegar þeir voru að
kasta mosa hver í annan. Skyndilega varð
órói í hópnum. Foolai kom á harða hlaupum
inn um gargshliðið, stökk upp tröppurnar og
þaut beint inn til kristniboðans. Hann virtist
vera viti sínu fjær.
bergis uppi á lofti. En hve hann var hvíld-
inni feginn!
Honum varð nú litið út á götuna og sá þá
gamla hermanninn sitja þar.
Hann flýtti sér þá að Ijúka upp glugganum
ogkallaði:
— Flýttu þér, flýttu þér að koma hingað
inn. Hér er dásamlegt að vera!
Þá stóð gamli maðurinn loks upp og gekk
að húsinu. Hann sýndi þjóninum spjaldið og
fékk sömu viðtökur.
Þetta kvöld voru tveir gestir í skrautlega
húsinu vegna sonarins. Vegna hans leið þeim
svo vel, að þeir þökkuðu Guði af öllu hjarta.
Þessi saga getur verið oss dæmisaga jafn-
framt því,, sem hún er sönn. Hún getur minnt
oss á Jesúm, Guðssoninn, og það, sem hann
hefur gert fyrir oss.
FRAMHALDSSAGA
14
— Prestur, prestur, sagði hann lágri röddu.
Flýttu þér að fela mig. Nú eru þeir að elta
mig.
— Hver þá?
— Hingað er kominn maður frá þorpinu
mínu. Ég er alveg viss í minni sök. Ég get
heyrt það á mállýzkunni.
— Hvar er hann?
— Hann situr niðri við hliðið, og hann spyr
eftir prestinum.
— Nú, jæja. Farðu hérna inn í stofuna og
fáðu þér sæti. Þú getur falið þig undir legu-
bekknum, ef einhver kemur. Ég ætla að fara
niður að hliðinu og vita, hvað manninum er
á höndum. Klukkan er fjögur, og ég þarf
hvort eð er að fara og vitja hinna sjúku.
Kristniboðinn fylgdi Foolai inn í stof-
una, en hann vildi ekki setjast í hæginda-
stólinn og bíða. Hann lagðist í gólfið og
skreið undir legubekkinn. Ábreiðan á legu-
bekknum huldi hann vel, svo að enginn gat
séð hann. Svo gkk kristniboðinn niður í húsa-
gárðinn. Þar voru margir gestir, sumir voru
komnir til að lesa dagblöðin og hvíla sig svo-
lítið í þægilegum svalanum þarna niðri. Aðrir
voru komnir til að kaupa lyf, og svo voru
margar mæður þarna samankomnar, sem ætl-
uðu að láta bólusetja börn sín. Það stóð heima.
Þarna var kominn maður frá Suður-Húnan.
Kínve'rski presturinn sat einmitt hjá honum
og var að tala við hann. Kristniboðinn gekk
til þeirra og heilsaði þeim. Þessi maður er
112
LJDSBERINN