Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
309
þessa, og þóttist þess fullviss, að hún
væri erlend, líklegast ensk, og kannske
það sem fólkið kallar »túrista«. Lotta
hafði stundum séð þesskonar ferðafólk,
þegar það kom til Syðstuvíkur, og það
var æfinlega eitthvað meira og minna
frábrugðið öðru fólki í klæðaburði og
að útliti, og svo glápti það á alt og alla!
Og nú gat Lotta heldur ekki betur
séð, en að konan beindi sjónaukanum
þangað sem hún stóð! Lottu varð ósjálf-
rátt litið ofan á fætur sér. Þar sátu
gömlu skórnir hennar hælaskakkir með
bætur á tánum, en hreinir og gljáandi
af Hreinsskósvertu. Lotta fór þá lika
að hneppa að. sér kápunni, og laga á sér
liárið. Svo leit hún aftur á konuna. En
nú sneri hún sér í aðra átt með sjón-
aukann.
»Gaman væri nú að vita hverskonar
manneskja þetta er,« hugsaði Lotta, með
s 'r. Svartklædda konan hafði vakið for-
vitni Lottu. Það var eitthvað leydar-
dómsfult við hana. Kannske voru það
svórtu fötin, sem gerðu það að verk-
um? Farþegarnir. fóru í land.
I argir mættu kunningjum sínum,
sem tóku þeim opnum örmum, og leiddu
þá heim með sér þegar í stað og bráð-
um voru engir aðrir á »platningunni«
en verkamennirnir, sem tóku til óspiltra
málánna við afgreiðslu skipsins.
En svartklædda konan stóð í sömu
sporum og starði á land.
Lotta fór að vorkenna henni með
sjálfri sér.
Hún á auðsjáanlega enga vini, sem
fagna henni hér, aumingja konan,«
hugsaði Lotta með sér, er hún sneri
heim á leið, og hljóp við fót, því nú
mundi Lotta eftir því að hún átti að
kaupa mjólk handa yngsta barninu, og
nú var líklega búið að loka mjólkur-
búðinni!
Svartklædda konan hvarf. því úr
huga hennar þegar hún fór að hugsa
um vandræðin, sem mamma hennar
kæmist í vegna barnsins, ef engin feng-
ist mjólkin. Lotta iðraðist sáran eftir
slório niður á »platningunni«.
Mjólkurbúðin var ólokuð ennþá, cg
Lottu létti stórum. En fögnuður henn-
ar varð æði skammgóður, því henni var
sagt að mjólkin væri svo að segja öli
uppgengin, hún gæti líklegast ekki feng-
ið neina mjólk, nema ef að hún Oddný
í garnla húsinu vildi láta henni eftir
dropann, sem hún var vön að kaupa á
surinudagskvöldin, og hún var ekki far-
in að sækja ennþá.
Það hýrnaði töluvert yfir Lottu, þeg-
ar hún heyrði þetta. Að vísu var hún
ekkert kunnug íbúum gamla hússins,
en hún bar samt það traust til gömlu
góðlátlegu konunnar, að hún mundi
greiða úr vandræðunum ef hún gæti.
Lotta hentist út úr búðinni, og ætlaði
ekki að lina á sprettinum fyr en hjá
gamla húsinu.
En þegar hún kemur út í stigann fyr-
ir framan búðina, stendur þar engm
önnur en svartklædda konan, dularfull
og hljóð, og gægist forvitin til beggja
hliða.
Lottu rak í rogastanz, og ekki mink-
aði undrun hennar, þegar konan snýr
sér að henni og segir á íslenzku, þótt
með erlendum hreim væri:
»Gott kvöld, litla stúlka! Geturðu vís-
að mér til vegar hérna?«
Það kom sér nærri því vel, að mjólk-
urkannan, sem Lotta hélt á í hendinní,
var tóm, því að ef eitthvað hefði verið
í könnunni, þá hefði það sennilega helst
niður, annað eins viðbragð og Lotta tók,
þegar konan kastaði kveðju á hana.
Það var tekið mjög að skyggja, en þó
þóttist Lotta sjá votta fyrir brosi á hinu
alvarlega andliti konunnar, þegar hún
sá fátið, sem kom á Lottu.
»Geturðu það, litla stúlka?« spurði
hún aftur, með rödd, sem lét einkarvel