Ljósberinn - 11.11.1933, Blaðsíða 7

LJÖSBERINN
311
gamla postulínið, sem hékk á veggjun-
um hringinn í kring, gægðist fram úr
húminu, kaldranalegt á svipinn. —
Gústaf stóð við gluggann sinn og starði
á löngu húsaröðina andspænis. Þar virt-
ist vera jafn myrkt og kalt, eins og
heima hjá honum sjálfum. Hellidemb-
ur skullu við og við á gluggana. Gústaf
stóð nú þarna svo óánægður, þreyttur
og fýlulegur á svipinn. Móðir hans sagði
að hann læsi alt of mikið og úthúðaði
kennurunum fyrir ranglæti þeirra, og
þó létu þeir hann sitja eftir í bekknum
í þetta skifti, en Gústaf sjálfum stóð
alveg á sama um það. Til hvers átti
hann að sitja við lestur? Hann mundi
hvort sem er erfa feikna auð, og annað
þurti ekki til að verða burgeis er allir
beygðu sig fyrir.
En víst var það, að skólabræður hans
skriðu að minsta kosti ekki fyrir hon-
um — og það sárnaði honum mest af
öllu. Hann var illa liðinn af þeim, eink-
um í nýja skólanum. Þeir höfðu fengið
einhvern pata af ljótu sögunni af hon-
um í Rósagarðinum, um það var hann
sannfærður, enda þótt ,hann heyrði þá
aldrei inna í þá átt. En hvers vegna
skyldu annars allir hafa svona illan bif-
ur á honum og fyrirlíta hann?
Hann var venjulega að velta þessu
fyrir sér og gera sig æstan með því.
Svo var hann sokkinn niður í þær hug-
leiðingar, að hann tók ekki eftir því,
að hringt hafði verið við aðaldyrnar og
ókunnum manni hleypt inn, en fótatak
hans heyrðist ekki á hinum þykku gólf-
ábreiðum á ganginum.
»Góðan daginn, Gústaf,« var þá sagt
með mjúkum rómi og titrandi af geðs-
hræringu, frammi. við dyrnar.
Gústaf sneri sér við í snatri. Hann
fölnaði upp, og honum fanst alt dansa
þar inni fyrir augum sér.
Þarna var Jóhannes kominn, frískur
og hraustur,
Gústaf réð sér ekki fyrir tryltri kæti
- það var eins og hann sæi nú, eftir
langa myrkratíma, sólina skína fram úr
skýjunum. Og eitthvað hlýtt og blítt,
sem hann kannaðist ekki við, hreyfði
sér hið innra með honum. Hann fór yfir
gólfið, sem ,hann flygi, til að taka Jó-
hannes sér í faðm, en nam staðar á
miðri leið, eins og orðinn að steini.
Jóhannes gekk við hækjur. Hann
hafði tréfót! Það var eitthvað svo óvið-
kunnanlegt að heyra hann staulast um
gólfið til móts við Gústaf. Og svo var
hann svo fölur, og augun svo stór og
djúp, en þó svo mild og ástúðleg.
»Jóhannes! Hefir þú mist annan fót-
inn? Og' það var mér að kennak æpti
Gústaf upp, hræddur og örvinglaður.
Og er hann sá fyrir sér afleiðingarnar
af ódáðaverki sínu, þá varð honum fyrst
ljóst, hvað það var, sem hann hafði gert.
Hann varpaði sér fram á borðið og
grét hástöfum. Honum súrnaði sjáaldur
' í augum af tárunum; en fanst líka
hjarta sínu blæða, og hann varð alte’k-
inn af beiskri iðrun.
»Nei, nei, Þú getur aldrei fyrirgefið
mér hvað skyldi verða um mig? Þér
væri betra að vera dauður. Gengur á
tréfæti! Nú getur þú aldrei hlaupiö
fram og aftur í skóginum, og hinn fót-
urinn !«
»Það var þungt, og er það enn,« sagði
Jóhannes grátkæfðum rómi. Hann fann
hálfu sárar til þess, sem hann hafði
mist, þegar hann sá, hve Gústaf var
hryggur. En hin meðfædda löngun hans
til að hjálpa og hugga fékk þó brátt
yfirhöndina.
»Ég verð að ímynda mér, að ég hafi
verið í hernaði,« sagði hann og þerraoi
af sér tárin. »Handleggina á ég eftir —
svo að eitthvað get ég þó alltaf unnið
með þeim. Ef mamma væri bara ekki
svo fátæk eins og hún er, þá skyldi ég
hið bráðasta ganga á skóla til þess að