Ljósberinn - 03.12.1933, Qupperneq 9

L JOSBERINN
337
Svölumamma færir unganum sínum mat.
»0, já, ó, já, einmitt það!« sagði Þór-
unn. — Þykir yður ekki fallegt heima?
— Það þykir flestum fallegt hérna! —
Það er nú orðið svo dimt, að maður
sér ekkert út um gluggakrýlið, en ann-
ars er fallegt að horfa í þessa átt —
og sýslumannshúsið prýðir nú líka mik-
ið — sko — það ber svo hátt, þarna
uppi í hlíðinni.«
Svartklædda konan gekk að gluggan-
um og horfði út urn hann eftir bendingu
Þórunnar. —
»Það held ég að sjáist, þó skuggsýnt
sé,« sagði hún hlæjandi. »Þar eru nú
ekki spöruð ljósin! Líkast til er nú eitt
gildið þar í kvöld! — Það er þá heldur
kúrulegra hreysið hans Jóakims míns,
aumingja gamla mannsins-------þarna
rétt hjá sýslumannshúsinu! Mér dettur
oft í hug dæmisagan um ríka manninn