Ljósberinn - 12.04.1930, Blaðsíða 2

114
L JÖSBERÍNN
Endurfundna biblían.
Læknir nokkur scgir svo frá aftur-
hvarfi sínu:
»Móðir mín var sanntrúuð kona. Ilún
bað iðulega fyrir mér — hún glírndi
blátt áfram við Guð í bænum sínum
fyrir sáluhjálp minni. Hún trúði með
von gegn von, að einhverntíma niundi
koma að pví, að orð Jesú næðu tökum
á mér og gerðu inig að Guðs barni.
Pessa von sína byggði hún ekki á neinu,
nema Drottni sínum. I’ví að hún sá pað
snemma, að ég var bæði taumlaus, hugs-
unarlaus og léttúðugur að eðlisfari. Pað
var ekki lrægt með noinum fortölum né
áminningum að leiða mig á réttan veg.
Og pegar ég var kominn vel á legg,
pá fór ég að lieiman út í lífið til að
læra læknisfræði.
Á fyrstu námsárum mínurn fór sið-
ferði mínu pegar að fara aftur. Eg hirti
ekkert um Guð né hans boðorð. Og pví
lengur sem ég var að námi, pví ineira
fjarlægðist ég Guð og veg trúarinnar.
iig tók góðum framförum í náminu og
var eigi annað að sjá, en að ég mundi
verða hinn frægasti læknir. Mestu slark-
ararnir í hópi stúdentanna voru vinir
mínir. En possi slarkaralifnaður minn
leiddi pað af sér, að ég konrst í fjár-
prot, og varð ég pá að selja eða setja
í veð eitt af öðru, sein ég átti. Einu
sinni kom pá líka röðin að biblíunni
minni, peirri, scm móðir mín hafði látið
mig hafa með mér að skilnaði, hana
seldi ég fyrir ofurlítið verð.
Pegar ég var orðinn læknir, pá var
ég fyrst spítalalæknir. Hér sá ég mann-
legt volæði í öllum myndutn, og oft
fékk ég að sjá og heyra, hversu menn
gáfu sig polinmóðlega undir vilja Guðs.
Ég sá parna sárpjáða menn fulla af friði
Guðs, deyja í lifandi von eilifs lífs.
Og í hvert skifti, sem ég sá pá fyrir
inér, pá var eins og pað rninnti mig á
eitthvað, sem ég liafði séð áður í lífi
móður minnar. Og sú kom tíðin, að ég
sannfærðist um kraft Guðs náðar til að
lækna sorgir og pjáningar og lífga
hjörtun.
Einusinni var múrari borinn á spítal-
ann. Hann hafði lirapað úr stiga hátt
uppi og lá hann parna nær dauða en.
lífi. Ilann var svo iila meiddur, að fyrir-
sjáanlegt var, að hann gat ekki lifað
nema fáa daga og pað með sárustu
pjáningum; vér gátum ekkert að gert,
nema linað kvalirnar lítið eitt. Yesa-
lings maðurinn átti engan að; hann
átti ongan að; hann átti heima á veit-
ingahúsi. Hann lagði að húsfreyjunni
par að færa sér biblíuna sína; hún var
dýrgripurinn hans. Pað var hún, sem
veitti honum liuggun pessa pjáningar-
daga.
Ég sá glöggt, að maðurinn átti skamrat
ólifað; en pví meira sem pyrmdi yfir
liann, pví meiri hugur varð honum á
að biblían væri hjá honum. Þegar liann
fékk eigi lengur lesið í henni, pá Iiafði
hann liana undir koddanum sínum. Al-
drei heyrðist hann kvarta, pví að orð
Guðs hélt honum uppi.
Loks hafði hann barizt síðustu barátt-
unni. I’á var cftir að ráðstafa munum
lians, pað áttum vér að gera. Hjúkrun-
arkonan tók pá biblíuna lians í hönd
sér og spurði: »Læknir! hvað eigum við
að gera við hana?«
Ég tók pá við litlu bókinni og leit á
— og fölnaði. Æ, pað var pá einmitt
sama biblían, sem ég liafði selt í gá-
leysí mínu fyrir nokkruin árum. Nafnið
mitt og ritningarorð voru rituð framan
á hana með hendi móður minnar.
Ég hai'ði nú bókina heim með mér.
En hve hún liafði vorið kappsamlega
lesin. Víða var strykaö undir kaíla og