Ljósberinn - 12.04.1930, Blaðsíða 4

116
LJOSB ERINN
»Veiztu það alls ekki? Flestir vita pó
eitthvað ofurlítið um ættsína«, sagði hann.
»Ekki þeir, sem pekkja ekki einu-
sinni foreldra sína«, sagði ég í hálfum
hljóðum. l’að er ekkert gaiuan að tala
um það upphátt.
»Aumingja Jói«, sagði presturinn og
klappaði vingjarnlega á öxlina á mér.
»Ertu svona illa settur. Hana móður
pína hefirðu pó pekkt?«
Pú veizt nú, fóstra mín, livernig pau
kynni voru. Og ég sagði auðvitað eins
og var.
Presturinn horfði á mig og ég sá al-
vog hvað honum bjó í brjósti. Hann
vorkenndi mér auðvitað inaðurinn, og
hann sagði: »Pú ert pá óskilalamb,
auminginn, eins og fleiri«. Svo talaði
hann ekki meira um pað, og ég
ckki heldur, en ég hefi oft hugsað um
pað sem hann sagði um skipstjóran.
Kannske hann sé nú frændi minn? Er
pað ekki skrítið að presturinn, sem
pekkti Árna, pegar hann var lítill, skuli
sjá pennan svip með okkur? Hann sagði
að göngulagið, limaburðurinn, málrómur-
inn og fasið væri nauðalíkt hjá okkur
báðum. Pað væri annars hálf gaman að
eiga hann fyrir frænda, pó hann sé purr
og kaldur á manninn! Stundum er mér
hálft í hvoru vel til hans, en aðra stund-
ina er iriér lítið um hann, — ég skil
ekkert í pessu, — hvað getur mig varð-
að um hann, dramblátan auðmann, sein
gæti stigið ofan á mig án pess að vita
af pví! Eins og hann komi auga á
drenghnokka á borð við mig? — Ætli
hann sé annars frændi minn?------------Nú
er ekki nema inánuður pangað til ég
legg á stað heim, ég hefi haft gott af dvöl
minni í sveitinni, en samt hlakka ég til
að koma heim. Iíeilsaðu Óla frá mér og
segðu honum að ég komi með berin,
sem hann bað mig um, pað er krökt af
berjum hérna uppi í hlíðinni og í mó-
unum fyrir utan túnið.
Nú ætla ég að hætta pessu pári, ég
bið pig að fyrirgefa hvað pað er ljótt.
Vertu æfinlega blessuð og sæl, elsku
fóstra mín. Pinn einlægur
Jói.
P. S.
Presturinn hefir beðið mig um að
skila kveðju sinni til skipstjórans.
Hann ætlar líka kanuske að skrifa
honum með mér, og ég á að fá
honum bréfið sjálfur.
Sami.
VögguYÍsur.
Byrgið ykkur, börn mín,
og bænir flytjið hljótt,
mamma syngur söngva
og svæfir vært og rótt,
ástar-englar vaki
við ykkar hvílu í nótt.
Berist pið í blundi
að bjartra drauma strönd,
yfir hópinn unga
skal ástrík signa hönd,
englar ykkur leiði
um alskrýdd blómalönd.
Sofið sætt og lengi,
safnið nýjuin prótt,
inamma ber frain bænir
og börnin signir rótt,
ástar-englar vaki
og ykkur verndi í nótt.
í marz 1930. M. !!.