Ljósberinn - 12.04.1930, Blaðsíða 3

LJÖSBERINN
115
var hægðarleikur að sjá, hve })css} múr-
ari hafði haft miklar mætur á henni.
Og það kom líka af [jví, að hún veitti
honum kraft til að bera hinar fiyngstu
þjáningar. En ég, aumur maður, hafði
lleygt henni frá mér í léttúð ininni.
Nú var hún komin tíl mín fyrir Gúðs
dásainlegu handleiðslu og [iá liófst nýtt
skeið í lífi mínu. Nú veit ég, að Guð
hefir svarað bænum móður minnar, og
nú er endurfundna biblían mér dýrmæt-
ari en allt bókasafnið mitt«.
[Frh.] — Ég var nokkra daga á
prestssetrinu fyrir skömmu, Einar lán-
aði mig [>angað af því að vikadrengur-
inn hjá prestinum meiddi sig í fæti og
varð að liggja í rúminu. Presturinn tal-
aði oft við mig um heima og geima,
hann var ákaflega góður við mig, og
lét sem hann hefði gaman af að tala
við mig. Einusinni sagði hann að ég
minnti sig svo mikið á dreng, scm hann
var samtíða heima hjá foreldrum sínuui,
þegar hann var barn.
Pað kom svo upp úr kafinu, að þetta var
reyndar skipstjórinn, pabbi hans Axels.
»Pið eruð svo einkennilega svipaðir«,
sagði prestur, »ætli þú sért ekki í ætt
við hann?«
iÉg gat nú lítið frætt prestinn um
það, en mig langaði til að vita sem
mest um Árna. Hann hafði verið smali
hjá foreldrum prestsins, sem tóku hann
að sér, þegar móðir lians dó, en hann
var þar ekki mörg árin, hann hafði
ælinlega verið með hugánn út á sjó, og
dreif sig sig burt, eitthvað út í busk-
ann, sagði presturinu. Ilann hafði skrif-
að hjónunum fyrst í stað, en svo stein-
liætti liann því, og þau fréttu ekkert
um hanu langa lengi; hann hafði verið
mjög duglegnr og harðgerður, en lielzt
til kærulítill, svo sagði prostur inér
ýmsar sögur af þoim félögunum, sem
mér þóttu mjög skemmtilegar. Einu-
sinni vöktu þeir yfir túninu, sem oftar,
veður var kyrrt og jörðin löðraði í dögg,
svo þeirn [>ótti illt viðfangs að hreinsa
túnið, eins og þeim liafði verið skipað
að gera. Árni fann þá upp á því að
fara f róður út á sjó á bátskrifli, sem
ekki liafði verið hreift vikum saman, og
þegar þeir félagar höfðu bisað bátnum
ofan í flæðarmálið og ýtt honum á flot,
flæddi vatnið inn í hann og hálffyllti
hann á svipstundu, cn ekki vildi Árni
[)ó hætta við róðurinn, hann skipaði
prestinuui (hann var reyndar ekki alveg
orðinn prestur þá!) að ausa og ausa, og
ekki dugði annað en að ldýða Arna;
sjálfur settist hann undir árar og reri
bátnum út á víkina, framundan bænum.
Báðir kepptust við, og ugðu ekki að
sér, fyrr en þeir sáu kolsvarta, gljáandi
skrokka, sem byltust og veltust hring-
inn í kringum bátinn. Pá hefði Árna þó
brugðið í brún og orðið feginn að snúa
við og róa til lands, og ekki liefði hann
verið neitt sérlega upp með sér af þeiui
sjóróðri. En húsbóndanum þótti drengj-
unum hafa orðið lítið ágengt við vinn-
una að hreinsa túnið um nóttina.
»Pú hlýtur að vera skyldur honum«,
sagði presturinn svo. »Pið eruð svip-
aðir«. »Hverra manna ertu annars, Jói
minn?« spurði hann, og ég hlaut að
svara, að ég vissi það ekki.