Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 2

82
L JOSBÉRINN
værum við og allir menn hirðislaus
hjörð og yrðum svo úlfinum að bráð.
En lofaður sé Guð! Við eigum frels-
ara, Drottinn vorn, Jesúm Erist.
B.
Lítil fug’lasaga.
(Þýdd.)
Eg hafði í langan tíma látið mat
handa smáfuglunum á hillu fyrir utan
gluggann minn. Mér þótti ákaflega
gaman aó athuga framferói þeirra, þeg-
ar þeir voru aó seója sig, og hlusta á
gieóitístió í þeim á eftir máltíóinni. Það
var eins og þeir væru þá aó þakka fyr-
ir matinn. Einu sinni datt mér í hug að
reyna að komast aó því, hvort þeir vissu,
hvaóan þessar gjafir kæmu, og i því
skyni lét eg engan mat út fyrir glugg-
ann þann dag. - - Fuglarnir komu og
leituóu aó matnum, og virtust ekkert
skilja í, aó þeir fengju ekki mat þennan
dag sem aóra. Á sömu leió fór næsta
dag. Þegar þeir komu enn og fundu
engan mat, tók stærsti fuglinn, sem
virtist vera foringi flokksins, rögg á sig
og hoppaói aó rúóunni, sem eg stóó inn-
an vió, og' sló með nefinu í hana. Og
þegar eg sinnti því ekki, gerói hann
aóra tilraun til aó heimta af mér mat
handa sér og flokki sínum. Var eg þá
ekki seinn á mér að opna gluggann og
bera á borð fyrir vængjuóu vinina
mína, því aó nú var eg búinn aó sjá
það til fulls, aó þeir vissu, hvaóan mat-
urinn þeirra kom. Og síðan hafa þeir
aldrei komió aó beru boróinu sínu vió
g'luggan minn.
Aóalbjörn Stefánsson.
----—•> C-> <•—-
Guli Yilhjálmur.
6. KAPITULI.
Einn nieó Guói.
Felix barst nú eins og viljalaus
drumbur á sjónum. Þaó voru óttalegar
stundir. Hann var fullur af angist.
Ilann reisti upp höfuðió öðru hvoru og
litaóist um í þeirri veiku von, aó hann
kæmi auga á eitthvert skip, sem kynni
aó taka eftir honum.
En hann sá ekkert, nema óendanlega
sjávarflötinn og' himinhvelfinguna viðu
uppi yfir sér. Hjarta hans eins og herpt-
ist saman af kvöl af beiskri iórun. Nú
stóó alt hió lióna líf hans honum svo
lifandi fyrir hugskotssjónum, allt létt-
úóug't framferói, allar ónotaóar stund-
ir, öll sorg foreldra hans. Þetta stóð allt
fyrir honum, eins og' skráó meó logarún-
urn. Hann mátt til að horfa á það, hann
gat ekki undan því komist að hugsa um
þaó. Þaó sótti fast aö honum meó ákær-
um og ávítunum, og varð allt svo Ógur-
lega mikió og þungt, að honum fanst
sem þaó mundi merja sig sundur.
Hann stundi þungt undan öllurn þess-
um þungu ásökunum samvizkunricir.
Hann mintist þess, hversu oft hann
hefói hlýtt á varnaðaroró og áminning-
ar föóur síns heima í Hamborg', og þess
sömuleióis, aó hann hefði stundum raun-
verulega ásakaó sjálfan sig fyrir léttúö
sína. En þetta, sem hann varó nú aó
reyna, var allt annað. Nú var hann svo
óttalega einn með Guði! Einn gagnvart
dauðanum. Æ, honum fanst hann ætla
að yfirbugast meó öllu.
Tárin féllu heit og þung nióur vanga
hans og hann hrópaði í sinni miklu neyó
og bað um hjálp:
»Drottinn Jesús, kom þú og hjálpaðu
mér! Frelsa mig frá dauðanum og lát