Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 3

LJOSBERINN
83
mig ekki deyja nú - - ekki nú! ö, herra,
bjargaðu lífi mínu og hjálpaóu mér til
aó iifa nýju lífi!«
Ilann varð hræddur vió aó heyra til
síns sjálfs. Allt var hljótt í kringum
hann og í þessari hræóilegu kyró, fanst’
honum sem syndir sínar yróu hávairarí
og ópió í honum sjálfum yrði trylltara
og þá varó hann gripinn af örvæntingu.
»Þaó er gagnslaust«, kveinaói hann
hljóólega. »Eg hlýt aó deyja, þaó er eng'-
in lífsvon, og' Jm er betra aó deyja
heldur fyrr en síóar.
En í sömu andránni og hann ætlaói
aó sleppa sér og láta sökkvast eins og
steinn í sjávardjúpió, þá greip hann sú
hugsun, að Drottinn hlyti að bjarga sér,
hlyti aó láta hann byrja nýtt lif, ekki
sjálfs hans vegna, heldur vegna for-
oldra sinna.
»Nei«, tautaói hann, »þaó er bjargar-
von enn, enn getur Guó verió mer náó-
ugur — vegna Jesú«.
Aó svo mæltu teygói hann úr öllum
öngum, en þaó fann hann glöggt, að allt-
af voru kraftar hans að þverra. Hann
verkjaói í bakió og hann fór aó veróa
lami í fótum og höndum. Hann fór aó
fá hljóm fyrir eyrun og honumm fanst
líka aó sjónin væri farin aó dofna.
Hver skyldi endirinn veróa á þessu?
En hvaó var nú á seyói? Heyrói hanr,
ekki braka í rám og siglutrjám, líkt og
vindhvióu bæri að eyrum honum. Voru
þaó ekki öldur aó skella á skipshlið? Og
þaó var sem rafmagnsstraumur færi um
Felix. Hann rykti höfóinu upp úr sjóii-
um aó starói út í myrkrið eins fast og
hann gat. Hann stóó næstum á öndinni,
en ekkert sá hann. Jú, ekki sá hann
betur en aó feiknamikió bákn flyti
þarna úti á sjónum? Jú, þaó var engin
missýning, það var skip. En sá fögnuó-
ur, sem nú fylti hjarta hans! Skipið
kom nær og nær og virtist stefna beint
aó honum — og þaó var honum nýtt
fagnaóarefni, aó hann sá, aó þaó stefndi
beint til Hamborgar. Honum fanst
hann þegar vera dreginn upp, vera
kominn heim, og umkringdur af ástvin-
um sínum; þeir mundu sjálfsagt fyrir-
gefa honum, þegar þeir heyróu, hvaó
hann hefói oróió aó þola.
Æ, Felix gleymdi alveg að þakka
Guói, meóan hann var í þessum hugs-
unum.
Nú var skipió komió fast aó honum.
Sá þá Felix aó þaó var gufuskip, en
ekki seglskip, því aó stóreflis reykjar-
strókur stóó upp úr reykháfnum og
slöngvaóist út frá skrúfunni. Það var
mikill skrióur á því. Felix reis upp og
gaf bendingu meó öórum handleggnum,
en meó hinni hendinni synti hann áfram
og hrópaói svo hátt, sem hann gat:
Nemió staóar! Takió mig meó ykkur!
Bjargió Guós vegna drukknandi
manni!«
Hann æpti eins og brjóst hans ætlaói
aó springa sundur. Og hann æpti aftur,
og veifaói handleggnum, eins og hann
væri sturlaóur. Hann hugói á hverju
augnabliki, aó skipið hlyti aó hægja
skrióinn .og bjarga honum úr þessum
dauóans kröggum.
Nú dundi í því rétt hjá honum.
»Nú nemur þaó staóar og eg' bjarg-
ast!« Og svo færói hann sig sjálfur nær
skipinu og hrópaði jafnfrámt af öllum
mætti:
»Nemió staóar, Guó vegna! Nemió
staóar Krists vegna! Nemió staóar!«
Skipió brunaói áfram. Þaó fór sem
elding fram hjá Felix og nú sá hann
ekki nema afturhluta þess og' síóan eigi
annaó en hina hvítu gufusúlu og' enn
hrópað hann meó brestandi röddu:
»Nemió staðar, Guós vegna! Nemio
staóar!«
Hann vildi ekki trúa því, aó hann,