Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 4

84
LJÖSBERINN
svona nærri hjálpinni, mundi samt sem
áóur farast. Það var ómögulegt! Og
hann æpti enn, hvað eftir annað, en
enginn heyrði til hans, enginn kom auga
á hann. Og í takmarkalausri örvingiun
hneig veslings Felix aftur nióur í sjóinn.
Hann missti ráð og rænu, úflimir hans
stirónuðu og hann sökk — sökk.
Felix hugsaði: Enginn heyrir til rnín,
enginn sér mig. — En samt var fjað
einn, sem hafði stöðugt augun á hon-
um. Það var föðurauga Guðs, sem sá
hann, auga hans sem aldrei sefur né
syfjar. Hann var í himninum, en Felix
fjekkti hann ekki enn, nema að nafni
til og gat hrópaó til hans með nafni. Oft
hafði verið talað til samvizku Felixar
heima í Hamborg; Drottinn hafði oft
sent honum alvarlegt boó, til að laða
hann burt frá vegi léttúóarinnar og
syndarinnar; en Felix hafði aldrei hlýtt
hví boói, þeirri köllun, af alvöru. Hann
hafói aldrei rannsakað hjarta sitt að
rótum, til þess aó hann gæti aó fullu
séð spillinguna í því, vanmætti sitt
gegn syndinni og fullkomið hjálparleysi
sitt af eigin mætti. Hann hafði aldrei
fengió óbeit á sjálfum sér og sínu aum-
lega, guðlausa lífi og aldrei hafði hann
þráð frelsara sinn. Nú hafði Drottinn
aftur að nýju hrópað kröftuglega til
hans, því af náð sinni notaði hann þess-
ar dauðans nauðir, sem Felix var kom-
inn í, til þess aó hafa áhrif á hjarta
hans, svo að hann ióraðist einlæglega og
snerist. Drottinn sá, ef til vill, að iðrun
hans var eigi nógu djúp og hjálpræðis-
löngunin ekki nógu alvarleg. Og hann
sá líka, ef til vill, að Felix mundi brátt
gleyma þessari reynslu og falla aftur
í gamla farið, ef hann bjargaðist svona
fljótt og kæmist aftur til Hamborgar
og í gamla umhverfið.
Ef til vill — já, vér mennirnir getum
ekki sagt nema ef til vill; en oft grein-
um vér þó eftir á hin viturlegu og
gæskuriku áform Drottins af hantk
leiðslu hans á oss> ef Ver aóeins gefum
gaum að hénni.
Ög hér — já, hér eiga vorir kærtl
lesendur víst bágt með að trúa því, að
Drottinn hafi viljað sleppa hfendihni ai
Felix eða láta hann Sökkva í dauoa-
djúpið, vonlaUsan um eilífa sáluhjálp?
Vió skulum sjá, hvað setur.
Þegar Felix sökk og sjórinn buiiaðí í
eyrunum á honum, þá rankaðí hann aft-
ur við sér og um leió vaknaði aftur hjá
honum hvötin ti\ aó halda lífih'u, og
barðist sú hvöt gegn Örvæntingunni, og
vann sigur. Hann tók tvö sundtök með
magnlitlum örmum og kom þá upp aft-
ur; hann lét sig nú mara hreyfingar-
lausan í kafi, eins og áóur og berast
fyrir bylgjunum. Hann var eins og högg-
dofa. Eymd hans og örvinglun var svo
mikii, að hann gat ekki séð til neinn-
ar hlýtar hve hann var illa staddur. I
svipinn hugsaði hann ekki um neitt,
nema þetta eina, að halda sér uppi, til
þess að hann sykki ekki. En eftir
nokkra stund vaknaði meðvitund hans
að fullu aftur og sama sálarkvölin og
áður. Hann hlaut að deyja, því að hvern-
ig ætti hann nú að geta bjargast af,
þar sem kraftar hans þverruóu með
hverri líðandi stundinni, og útlimir hans
stirnuðu meira og meira.
Já, deyja hlaut hann; nú átti harm
að skiija við þessa jörð og koma frain
fyrir Guð! Honum rann kalt vatn milli
skinns og hörunds af skelfingu, svo að
aldrei hafði hann kennt slíks áður. Gat
hann vænst þess, að hann yrói hólpinn?
Mundi honum eigi miklu fremur verða
vísað burt úr návist Guðs, sem hann
hafði hér í heimi virt að vettugi? Og
hvað þá? Hvert mundi hann þá fara?
Já hvert? Hann þurfti eigi að spyrja.