Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 7

LJOSBERINN
87
an átti að, og flestum var hvimleiður.
Og nú grét Magga niður í koddann sinn.
Iiún var aðeins seytján ára. Hún var
örgeðja og glaðlynd, en hjartagóð. Hún
mátti ekkert aumt sjá. Og' hún vissi
alls ekki hvernig hún átti að fara að,
það voru svo margir, sem áttu bágt, og
hana langaöi svo innilega til að hjálpa
þeim öllum. En erfiðast var þó með
hann Gústa gamla; þar hafði hún engm
ráð. Pabbi hennar bannaði henni hreint
og beint að gefa sig að honum og sagði,
að hún æli upp leti og vammir í íolki.
»0, pabbi, þetta er allt of hart«, taut-
aði Magga.
Gústi, sem átti langa leið heim til
sín, hafði komið við á Gili þá um dag-
inn og beóið að gefa sér að drekka, og'
endilega hafði það fallið í hennar hlut
að færa honum vatn út í bæjardyr, að-
eins blátt vatnið, og aldrei mundi hún
gleyma augnatilliti hans, er hann leit á
hana, þegar hann kvaddi; hún sá svo
greinilega, að hann var sársvangur, og'
tvisvar hafói hann snúið sér vió, meðan
hann gekk niður túnió og spurt:
»Varstu aó kalla til mín?«
Og hún hafði oróið að láta sem ekk-
ert væri, því aó pabbi hennar hafði
stranglega bannað að hæna hann að.
Hún heyrói víst ennþá orðin hans pabba
síns; »Þú þarft ekkert aó skifta þér af
honum, eða hæna hann hér að, — ekki
af því að hann er fátækur, heldur aí
því að hann er ótæti, latur, þjófóttur
og ósannsögull«. Og Magga vissi að
þetta var, því mióur, allt satt. En hún
aumkvaði hann samt.—- Átti hann ekki
bágt, sem hverg'i gat verið nema stutt-
an tíma í senn og enginn vildi hafa nein
mök við? Lengi hafði hann mátt hafa
athvarf á Gili, mátt koma þar og' gista.,
og' pabbi hennar verið vel til hans. En
svo kom ógæfan: Hann hafði eitt sinn.
er hann gisti þar misséó sig' á tóbaks-
pontunni hans pabba hennar, og það á
meðan lesinn var húslesturinn. Og'
Magga stundi er hún minntist þessa.
En hann var líka vesalingur, sem
ekkert átti, og engan átti. að; munnsöfn-
uður hans var ekki fyrirmynd, en það
voru líka allir, vondir vió hann.
Það blikuðu tár í augum Möggu, er
hún hugsaði um muninn á kringumstæð-
um hennar og hans; hún lifði í allsnægt-
um hjá ástríkum foreldrum, frændum
og vinum. Hann var einmana, boginn
af raunum og kanske hættur að trúa
að nokkuó gott væri til. —
Magga settist upp í rúminu.
- Ö, ef hún gæti nú hjálpað Gústa
gamla — ef hún gæti gert hann að góð-
um manni. Hann hlaut aó vera vondur,
af því að hann mætti aldrei góóu. Og
nú hvíslaði Magga: »Góði Jesú, hjálp-
aðu mér, svo Gústi verði góóur og elski
þig; láttu mig veróa ljós á vegum hans
og beina honum á rétta braut«. —
Pegar Magga vaknaói um morguninn,
þá fór hún að velta því fyrir sér, hvern-
ig hún ætti að hjálpa Gústa. Hann var
orðinn fimmtug'ur svo að lítil von var
um að hann gæti skipast við hennar
orö; hún sem var aóeins ung'lingur.
»Eg skal reyna«, hugsaði Magga.
»Jesú .hjálpar mér og fordæmir hann
ekki«.
En hún varó aó fara leynt með þetta
áform sitt, því að allir mundu hlæja að
henni, ef hún gerði þaö uppskátt.
Paó var lióinn mánuður.
Magga hafði verió send bðejarleið.
Var hún þá svo heppin að mæta Gústa
gamla. Sagði hann henni með allt ann-
að en fögrum orðum, að hann væri að
leita að hestum, svo sem hann ákvað
hlaupavörgum. Möggu varó það fyrst
fyrir að spyrja:
»Ertu ekki svangur, Gústi minn?«.
Spurningin kom ósjálfrátt fram af