Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 5

LJÖSBERINN
85
Glötun og- ekkert annaó lig'gur fyrir, var
sem kvæði vió fyrir hinum innra manni.
Og- sú ógn og angist, sem þaó vhkfí;
knúói aí vÖtuhi hahs hvert ópió af öóru.
Ug' hann stundi af sálarkvöl.
»Nei, nei, herra! Ekki þaó! Fyrirgefðu
mér herra, ekki sjálfs mín vegna* hekh
ur vegna blóós sönar þíns Jtesú Krists!
Góói hterrá) hreinSaóu hj'arta mitt og
hjargaóu lífi mínu vegna för'eldra
minna^i
Skohá hrópaói hann af innsta grunni
hjarta síns um miskunn og fyrirgefn-
ingu. Og Guó heyrói þetta hróp hahS-.
Hann fann aó ijúfur frió'uh ieli yí'ir
hja’rta ha'nsv Ög‘ hann fann áó Guó var
tekki reíðui' vió sigi heldur væri hantt
hinn ástríki) himheski faóir, sem nú
veitti höft'um viótöku og fyrirgaf irá-
villta barninu, sem hú var fefttttt horiiú
heim til föóurhusanna. Ró og kyrrð
færóist nú yfir hann; fylltist hann nú
innilegri þakklátsemi og tárin streymdu
af augum hans. »Eg þakka þer> faóir á
himnum, eg þakka þér Dröttihh JéteúfeH
mælti hann í hljóðí. »Þótt eg ætti nú
líka aó deyja, þá trúi eg því meó alíri
djorfung, að syndir mínar séu f.yrir-
gefnar og aó eg verói hólpinn af Guós
náó og eigi vísan stað á himni. Æ, ekk*
ert af þessu á eg skilió, heldur þakka
eg fyrir aila háóina«.
Þannig lá hann stundarkorn, fullui*
ttf. hóglátum, þakklætishttgsunum og'
fannst, næstum sem væri hann þegar
að skiija vió heiminn og vió sinn jarón-
teska líkama, og væri aó hálfu leyti til
himins kominn. En hve hann var óum-
ræóilega sæll og glaóur og fullur frióar.
Honum fannst hann helzt vilja ioka
augunum og leggjast til svefns og hvíld-
ar, til hvíldar í faómi frelsarans. Þá
komu honum allt í einu foreldrar hans
í hug og fannst honum sem hann væri
stunginn í hjartaó. En hve hann hafói
bakaó þeim mikla sorg, en alls cng'á
gleói! Skyldu þau hú lifá þáó, aó hteyrá
aó hann væri horfinn, — aó einkason-
ur þeirra væri dáinn mitt í syndum
sínum, aó þau mundu aldrei sjá hann
framar, heldur lifa í þeim sífelda óttai
aldrtei víta fteitt um samí'und háns ög
Drottins þarna úti á sjónum í nátt-
myrkrinu: —
• - ,i i i i I « ’ ‘
Ntei; þáó matti ekki veróa.
»Ö, herra!« bað hann þá aftur. »Nú
ertu búinn aó sannfæra mig um, aó synd
mín sé. fyrirgefin og þaó get eg aldrtei
fuilþákkáó; ftú veróur þú einnig áó
bjarga ftlínu vesæla lífi vegna foreldr:
anna minná. — Góói .hteri’á; minnstu
foreldranna minna og bjargaóu mér og
gefóu mér svo sjálfum kraft til aó lii'á
allt öóru lífi vegná þteirra. Paóir í himn-
inum, bænheyr mig einnig um þetta í
þetta skifti, vegna Jesú!«
Þannig baó hann og lá aftur kyrr um
stuttd í sjónum; hrteyfói áóeinö vitund
handlteggifta óóru hvoru, til þess áú
sökkva ekki. En hann fann glöggt, aó
þetta gát ekkí varáó tíí langframá. —
Hann var nú búinn aó liggja í sjónuhi
margar klukkustundir> og' hönum várö
alltaf erfióara að halda sér uppi. Ög þó
var hann öruggur í hjarta sínu og' beió
Drottins. Ifann var alveg hárviss um,
aó Guð mundi bjargá honum, og Uta
hann lifa nýju lífi vegna foreldranna
hans. En hitt vissi hann ekki, hvernig
þaó mætti veróa; en hann trúói því í
hjarta sínu og beió. Frh.
Á heiðskíru vetrarkvöldi,
Almátt Guós eg undrast má
auómjúk sál mín titrar —-
þegar heióum himni á
hpattamergóin giifrar.
Guöjón Pálsson,