Ljósberinn - 21.03.1931, Blaðsíða 6

86
L JOSBERlNN
Kvittað g'jald.
t ainni af stórborgum Þýzkalands
gekk martur nokkur á sunnudagskveldi
inn í sal, þar sem haldin var kristileg
bindindissamkoma.
Mörg ár voru lióin síóan hann haféi
komió á slíkan staó. Þaó mátti sjá ljós
merki áfengis og syndar á andliti hans.
Fyrstu augnablikin, sem hann sat í
salnum, skildi hann ekkert í þvi, sem
fram fór. En þegar farió var aó syngjá,
þá vaknaói hann upp, einkum vió vió*
kvæóió í nióurlaginu á hverju versi, or
svo hljóóaói:
»Krossinn hans skuldabréf máir af
mitt og mig gerir blóóió hans hreinan«.
Þessi oró læstu sig inn í hjarta hans
svo undursamlega.
Skuldabréf! — Vió það aó þetta oró
hljómaói aftur og aftur í eyru honum,
þá vióurkenndi hann, aó syndaskuld
hans væri mikil og þung, aó hann væri
sekur vió Guó, sekur vió konu sína, sem
þá var að sækja um skilnaó, þar sem
hún gat ekki meó nokkru móti afboriö
aó búa lengur saman vió hann. — Já,
hann var sekur vió alla aóstandendur
sína.
Þaó lét enn í eyrum: »Krossinn hans
skuldabréf máir af mitt«. »Getur þaó
átt sér staó?« hugsaói hann. »Getur svo
stór synd oróið afmáð? Get eg frelsast
frá ofdrykkju og syna?« En í sömu
andránni hljómaói endirinn á stefinu:
»Mig laugar blóóió hans hreinan«. —
Þetta var þaó, sem hann þarfnaóist.
Engin mannleg ákæra hefói getaó
svo flett ofan af synd hans, eins og sam-
vizkan, er nú hafói vaknaó fyrir áhrif
heilags anda. Innst inni vióurkenndi
hann, aó hió mesta í heimi, fórn frels-
arans, þurfti til þess að friðþægja fyrir
syndina hans eina saman.
Morguninn eftir kom hann til verka,
eins og aórir. En er hann greip hefiiinn
sinn og tók aó hefla, þá hljómaði hon-
um alitaf sama viókvæóió í eyrum, sem
hann heyrói sungió kvöldió áóur. — »Ö,
aó þetta mætti rætast á mínu lífi!« and-
varpaói hann. Og fyrir aóstoó Guós anda
varó andvarpið aó bæn til Guðs. Og er
vinnutíminn var úti, þá flýtti hann sér
í salinn sama og kvöldió áöur. Þar átti
þá aó veróa samkoma aftur. Hann gekk
þá hiklaust til f’undarstjóra og baó hann
aó syngja sama sönginn og hann hefói
sungió kvoldió fyrir. Meóan sálmurinn
var sunginn, sneríst hann til Guós. Hann
sá krossinn í ljósi Guós og tók á moti
gjöf Guós, eilífa lífinu í Jesú Kristi.
Og er viókvæöió var sungið vió síóasta.
versið, þá ljómaói andlit hans af gleói
og hann gat tekið undir:
»Krossinn hans skuldabréf máir af
mitt og mig gerir blóðió hans hreinan«.
Og hann söng þaó svo, aó augljóst
var, aó oróin voru oróin persónuleg
reynsla hans. — Upp frá þeim degi
varó hann nýr maóur.
Yesalingurinn.
Magga á Gili lá vakandi og bylti sér
á báóar hlióar í rúminu, því aó hún var
oróin andvaka. Allt fólkió í baóstofunni
var í fasta svefni. Vió og vió læd.dust
tár nióur vanga hennar. Henni leió líka
illa. Hún var svöng. »Aó eg skuli nú
vera svona heimsk«, hugsaói Magga,
»aó matast ekki, og geta ekki sofiö, aö-
eins af því, aó hann Gústi gamli hafði
komió um daginn og hún ekkert mátt
gera honum gott.«
Gústi var fátækur vesalingur, er eng-