Ljósberinn - 01.05.1936, Qupperneq 30

116
L JÖSBERINN
hiennar sjúk. Fjöldi fólks var þá saman
kominn hjá hinni sjúku, eins og venja
er til við þau tækifæri. Par var grátio
og kveinað hástöfum. Anna (AnnaJ),
eins og hún mu.n hafa verið nefnd í
skírninni, gekk þá ein afsíðis til að tala
við Guð, og fékk þá fullvissu um, að
h,in sjúka mundi ekki deyja. Hún gekic
þá inn til íólksins aftur og bað alla ac)
iáta af gráti og kveinstöfum, því að sá
Guð, sem hún tryði á, hefði sagt, að
hún skyldi ekki deyja. Petta rættist.
Pað brá óðara til ba.ta, og þá sögðu þeir:
»Guð hinna kristnu er líka mikill og
máttugur, þrátt fyrir a,lt.«
Skömmu síðar varð maður önnu fús
til að fara með henni til Madura til
þess að fræðast um kristna »veginn«.
Ilann var síðan skírður og hlaut nafn-
ið Símeon í heilagri skírn, og dó viku
síðar. »Pað var yndislegu.r dauði,« segi)'
gaml.a konan. »Áður en hann færi héð-
an, hrópaði hann hástöfum: Sjáðu,
sjáðu frelsara minn. Jesús er kominn
til að sækja mig!«
Skömmu síðar hélt Anna. enn heim
til borga.r sinnar, Hún var nú einstæö.
ekkja, en hjarta, bennar var fult af
sigurvissri trú. Á leiðinni frétti hún, að
sonur hennar hefði verið drepinn í rysk-
ingum. Þá gat hún ekki haldið áfram
göngunni, heldur settist hún niður og
bar kveinstafi sína uppi fyrir Guði. Þá
kom Guð til móts við hana og sagði:
»Sonur þinn lifír!« Fyltist hún þá krafti
af nýju, stóð upp og hélt áfra.m fero
sinni; en er heim kom, var sonur henn-
ar úr allri hættu.
Seinna meir var Anna rekin burt a,f
börnum sínum og ættingjum. Hún misti
allnr eigur sínar, af því að hún tók
krista trú.
Þá fékk Anna uppeldi sitt af því að
gæta ungbarns, sem kennarahjón áttu,
og- seinna fekk hún starf í baðmullar-
verksmiðju. Fékk hún þrjár indverskar
rúpíur í kaup u.m mánuðinn (7,50 kr.)
og fyrir þáér keypti hún sér mat á
barnaheimilinm En um nætur svaf hún
á þrepinu fyrir utan kirkjudyrnar.
Einu sinni kajlaði forstöðumaðui
baðmullarverksmiðjunnar til hennar og
sagði: »Þú ert orðin of gömul ti! að hafa
verk með höndum. Þú getur oltið niður
af þrepinu og marið þig til bana. Sjáðu,
hérna er kaupið þitt og komdu svo
ekki hingað framar.«
Skömmu fyrir jólin hélt svo gamla
konan heim aftur til borgar sinnar. Hún
hafði lítið með sér af peningúm. Ætt-
ingjar hennar tóku, fegins hendi við
þeim, en við hana, sjálfa sögðu þeir:
»Sjá, hér eru, akrar þínir og börn og
barnabörn, hús þitt og eignir allar. All
þetta yfirgafst þú, til þess að ganga
hinum kristnu til handa.. Viljir þú vera
með oss, þá far þú fyrst og hreinsaðu
þig og komdu síðan í goðahofið og dýrka
þú vora guði. Annars verður þú að
hverfa aftur til hinna kristnu.«
Anna kom svo aftur til Madura heim-
ilislaus. — Hvert á ég að fara,? Hvar
sem ég kem, þá er sagt við mig: Farðu,
farðu, og; Appen — faðir — þ. e. Guð
sækir -mig ekki enn.
Þegar Anna, mælti síðustu orðin, leit
hún upp til himins og ásjóna hennar
Ijómaði af gleði. »Mér er það svo rnikil
gleði að fá að sofa fyrir utan dyrnar
á húsi föður míns. Fyrir fám dögum
sá ég svo mikið rusl úti fyrir húsi föð-
ur míns. Ö, hvað það hrygði mig, að ég
hafði ekki tekið eftir því fyr. Nú sópa
ég alt í kringum kirkjuna á hverjum
degi.«
Daniel prestur mintist á það í einni
prédjkun sinni, að Guð gæfi oft meira
en hann væri beðinn um. Þá birti nu
heldur yfir önnu, gömlu. Ilún hafði beð-
ið Guð um einn fatnað, en fékk tvenn-