Ljósberinn - 01.07.1936, Síða 5

LJOSBERINN
151
Á meðan trúin hvíl.ist u.pp við hjai’ta
Grðs, og- nærist af orði ha,n.s, eins og' Jó-
ha-nn.es hvíldist við brjóst Frelsarans,
barfniast hún engra sannana. Hún er
g'ersa,mleí>a ánægð með það, sem Guð
hefir ta-lað og gert fyrir hana, eins og
gott barn, sem e-lskar móður sína. Það
er fyrst þá, þegar trúin heíir rótslitnað
frá Guðs orði, að hún fer að líta í kring'-
um sig eftir sönnunu-m. Og þegar svo er
komið, ei' venjujegast engin sönnun full,-
nægja-ndi, eða fuþgild, Þetta gerir a-lls-
staðai’ vart við sig, Við tökum eftir
þessu hjá Gyðingunum, sem kröfðust
teikns af Jesú, Það leið ekki sá dagur,
að hiann ekki gerði hin dásamlegustu
teikn og stórmerki og máttarverk, samt
trúðu þeir ekki og' yfirgáfu, hann. Vér
heyrum hina sömu, u-mkvörtun hjá lfleri-
sveinunum, sem ferðast til Ernaus. Og
vér erurn á rneðal þeirra. Þeir höfðu
heyrt frásögur kvennanna, sem hþfðu
séð dásemdirnar við gröfina, og' samt
trúðu þeir ekki. Og' sögu-na ujn Tómas
þekkjum við öll. Það er saga okkar eig-
in sjúku sálna.
Og samt eru páskarnir svo auðugir
a-f sönnuiuum. Nógu, auðugir fyrir ein-
l.ægt og trúað mannshjarta, hversu
hryggilegt og- dapurlegt sem allt virðist
vera. Aðeins undir því komið hvort þú
vil.t leggja, þreytta höfuðið þitt upp að
hjarta Frelsaj'ans, og hlýða á hið vold-
uga og hugðnæma- mál. sannananna..
Mundu, eftir litla, -sárhrygg'a fbkknum,
sem leitaði til grafarinnar. Þeir l.eituöu
að Jesú, jjeir vild,u vera h.iá honum. Þeir
nrðu að koma til hans með sorgina sín-a
og efann. Og þá, sáu þeir líka dáserod-
irnar. Steininum var vel,t frá gröfinni,
og englar himinsins útskýrðu. fyrir þeim
h’’ð heilaga undur páskanna. Og litlu
lengra fram beið sjálfuir Jesús þeirra á
veginum. Allt um-hverfið bergmálaði
fagnaðarboðskapinn eilífa, og- hjörtun í
þeirra. eigin brjóstum tóku undir lof-
syngjandi: Jesús ljfir, vald gra.fa.r og
dauða er sigrað.
Af þessu er auðsætt, að meg'ingildi og
þungamiðja allra sannana er í því fólgin
að við finnuim Jesú, Finnum hinn utpp-
risna sjálf, og' sá, sem finnur hann, get-
ur ekki efast, Hefir engan tíma til þess,
fyrir fögnuðinum. Svona varð þetta
með Tómas, han,n gat ekki efast lengur
eftir að hafa þreifað á naglaförunum og
síðusái’inu. Og HaUgríjniuir hprfði inn i
dýi'ð hiroinsins gegnum helgast hjarta
Frel-sarans. Svo- verður öljum, sem leita
,han,s, eins og hinir harmþrungnu vinii'
hans á páskadagsmorgun, hann leitaa’
einnig- þeirra.
Þannig leitar hann einnig mín og þín,
vinur. Og það mun aljnennt álitið, að
aldrei hafi verið eins mikil þörf á því
fyrir veröldina, að leita að Jesú og finna
hann. Þú veizt hver,s þú þarfnast mest,
vinur. En þegar við Jesú höfum fund-
ist, veit ég hvort kenning hfl-ns er frá
Guði. Vijtu reyna, þetta Jjka? Viltu- hvíl-
ast upp við brjóst Frelsarans.