Ljósberinn - 01.07.1936, Blaðsíða 6

152
LJÓSBERINN
Litla barnið.
1 gamla daga, á meðan mennirnir enn-
þá ekki trúðu orðum Jesú, og voru kald-
ir og grimmir, þá ofsóttu. fieir og líflétui
kristna menn,
Á þeim dögum bjó maður nokkur í
Rómaborg, sem hét Clemens. Hann var
einn af ráðherrunum, ríkur og voldug-
ur. Kona hans hét Priska. Þau áttu
mörg börn; yngst þeirra var Prúdentias
litli, Hann va,r hár og grannur, með stór,
dimmblá augu, svart hrokkið hár og
rjóðar varir. Hann var oft veikur, og
þá hjúkraði Serva gamla honum. Hún
var hraust kona, ættuð ofan úr Albana-
fjöllunum. Hún vakti þá yfir honum dag;
og nótt, því henni þótti svo ákaflega
vænt um hann, vanna en um alt annað
á jörðunni.
Þegar Prúdentíus litli'lá þungt hald-
inn af sótthita, urðui augu. hans stór og
starandi, eins og hann væri að horfa á
eitthvað undur faHegt. Hann brosti þá,
eins og saklausu. börnin gera, þega.r þau
sjá eitthvað fallegt og hrífandj.
Þá bar það við nótt eina: —
Prúdentíus hreyfði sig órólega í svefn-
inum. Serva vaknaði og sá drenginn
fara ógn hægt og gætil,ega úr rúminu
niður á gólf. Hann fór því næst út í inn-
anhúsagarðinn (peristylinn, sem var op-
inn blómagarður eða stór blómastofa í
miðjui allra rómverskra húsa). Þar úti
var bjart tunglsljós, blómin ilmuðu og
loftið var milt. — En hvaðan kom hinn
litli drengurinn, sem hún sá þar, þessi
Ijóshærði, bláeygði drengur, sem lék sér
svo undurfaljega við Prúdentíus? Hún
horfði höggdofa á þá. Þeir hoppuðu og
léku sér og hlógu svo glaðlega og ánægju-
I,ega. Serva kaljaði ósköp lágt: »Prúd-
entíus!«
Þá tók ljóshærði drengurinn í hend-
ina á litla, leikbróður sínum og leiddi
hann inn í svefnherbergið. Þvínæst
hvarf hann, en Prúdentíus svaf hinn ró-
legasti í rúmi sínu, Serva starði á hann í
orölausri undrun.
Daginn eftir var Prúdentíus orðinn
\'el fríski-ir og kátur, hann lék sér við
mömmu sína og Servu. Marnma hans
kysti hann svo blítt og innilega, að
hann fann að eitthvað óvanlegt var á
seiði. Aldrei ha-fði mamma hans verið
svo föl og þögad eins og nú,
Hann vissi ekki, að' faðir hans, hinn
drambjóti ráðherra, hafði strax um
morguninn skil,ið í reiði við konu sína
og hótað henni öll,u ilj,u. Hann vi,ssi
ekki að í dag var hrópað á öllu,m götum
Rómaborgar: »Líflátið all,a kristna
menn!«
Volpnaglamur heyrðist fyrir utan, það
va,r barið harkalega á útidyrahurðina.
Orð dyravarðarins, er hann hafði opn-
að, heyrðust ekki vegna þess hve að-
komumenn gáfu, út fyrirskipanir með
hárri og valdsmannlegri rödd.
Nokkrir harðneskjulegir hermenn
komu- gegnum súlnagöngin og sögðu:
»Priska, kona Clemens, í nafni keisar-
ans, kom þú með oss!«
Hin, rómverska kona reis úr sæti sínu,
há og tignarleg og mælti: »Hver kærir
mig og fyrir hvaða, afbrot er ég kærð?«
»Þú ert kærð fyrir það, að þú sért
kristin, en um nafn kærandans veit ég
ekki«.
»Verði Guðs vilji! Ég kem«, mælti
hún með festu, og ró. Hún kvaddi í flýti
hjð óttaslegna þjónustufólk sitt, beygði
sig niður að syni sínum, Prúdentíusi
litla til þess að kveðja hann, en þá seg-
ir hann:
»Mamma, má ég koma með þér?«