Nýtt kirkjublað - 01.11.1908, Page 10

250 NÝTT KIRKJUBLAÐ
umburðarlyndið við aðrar skoðanir. — Orð Páls eru þessi:
„Haf l>ú ])á trú sem j)ú hefir hjá sjálfum ])ér, fyrir guði.“
Það var verkleg prófun kærleikans, þegar Salómon skipaði
áð kljúfa barnið i tvent, — Það er sterkasta raun sannfær-
íhgarkaerleikatis, að vilja eigi með neinu móti að annari lífs
og Irúarskoðttn Sé mishoðið, af því hvað manns eigin tvúar
og lífsskoðun ei' manni hjartfólgin. — Það mó aldrei leiða
það ástarbarnið til liiiggs. — Postulinn hafði náð þvi kær-
leiksstigi að hann gat sameinað þetta tvent, tniai-festuna og
unihurðarlyndið.
Hver kristinn kennimaður á að vitna í sðfnuðunum eftir
þeiin mæli trúar sem honum er gefin. Og þegar eg persónu-
lega ber vitni út af guðspjallsfrásögunni í dag, þá stend eg
nær þeim hlutanum sem eigi vill gera samsinning þessa und-
ursamlega viðburðar að neinu trú«r eða sáluhjálparskilyrði.—
Og þó get eg fyrir guði og samvizku minni og jie.-sum guðs
söfnuði vitnað, að trúarsjón mín á mannkynsfrelsaranum í
mynd guðspjallsins er í insta eðli hin sarna og hún var á barns-
aldrinum, nú þroskameiri, til vonar, hjá hinum fullorðna manni.
Trúarsjónin er enn fest við frel.-arann einn, sigurvegarann
yfir synd og dauða. Hann einn ev lífgjafinn, og fyrir einan
hann, verðum við eg og þú, kristin sál, um eilífð hólpin.
Og ætti eg betur að gera mér grein fyrir Jiessu, þá er
guðspjallsmyndin i dag mér fyrst og fremst lýsing á því,
hvernig hinn fyrsti og elzti söfnuður, sem næst stóð, leit á per-
sónu frelsarans.
Hvaðan kom tiinum elzta söfnuði sá trúarstyrkur? Ekki
frá líkbörunum við Nain eða frá gröf Lazarusar. — Nei, — held-
ur frá sjálfri upprisu Krists. Á henni stendur kristin kirkja. — An
hennar væri mér saga kristninnar alóskiljanleg. — Án hennar væri
von mín dáuð. — Ætti eg ekki upprisinn frelsara, þá væri eg
„aumkvunarverðastur allra manna,“ eins og postulinn kemst
að orði.
Beri einhver mér á brýn ósamkvæmni, deili eg ekki við
hann. Skil það vel og játa að með trúnni á upprisu Krists,
með trúnni á því undri undranna er það hugsunarrangt að
neita öðruin stórmerkjun, sem frá er skýrt i hioum fornu sögum.
Sjálft ’trúarlífið kemst eigi af án þess undurs, að sam-