Nýtt kirkjublað - 01.04.1911, Síða 3

NÝÍT KLRKJUBLAÖ
svipaða tryggingu og viö lán einstaklinga, þegar safnaðarfé-
lagið sjálft — sem slíkt — getur eigi lengur veilt tryggingu
fyrir láninu.
Hinn Almenni kirkjusjóður á að vinna það hvorttveggja
í senn: Að ávaxta og tryggja fé kirknanna, og með hag-
kvæmum lánum koma upp vönduðum og varanlegum kirkjuhús-
um. Sjóðurinn hefir ellst vel, bætti við sig um 20 þús. árið
sem leið. Steinkirk jurnar eru að rísa upp. — Nú þrerigist um
lánin. Ekki eru fasteignir til, og sjálfskuldarábyrgð einstakra
manna er ófýsileg sjálfum þeim — og slæm trygging lil langs
tíma. Þá einu leiðina verða þó söfnuðirnir — úr þessu — að
fara til að fá lánin. — —
En vísast er þetta alt vel farið, svo sem það fór? Og
horfir að heillamarki eftir liuldu J’áði? Kirkjan fær hina og
þessa skyndilöggjöf sem hún biður ekki um. En þegar ytri
félagsskipun hennar er teflt í vanda með löggjöfinni, j>á fær
hún eigi heimildarlög því til breytingar og bóta. Safnaðarfé-
lag má eigi hafa slíkt sjálfstæði innan ríkiskirkjunnar, að taka
á sig samábyrgð kirkjuskuldar. — Það er svarið frá álþingi.
Jverjir verða hólpnir?
Erindi jlutt í „K. F. U. M. í Eeykjavík.
III. [Framli.]
En svo eg víki aftur að spurningu minni, þá er þessi
skoðun á trúnni hin mesta villa. Það að vera ekki-
kristinn, það að vera heiðingi, er ekki sama sem að vera vau-
trúaður. Vantrúaður er sá, sem ekki vill gefa guði lijarta
sitt, sem ekki vill gjöra guðs vilja, „hið góða, fagra og full-
komna“ (Róm. 12,2). En geta þá heiðingjar gjört guðs vilja? —
eru þeir ekki einmitt kallaðir heiðingjar fyrir þá sök, að þeir þekkja
ekki guðs vilja, lifa og hrærast í myrkri og villu? Þessari
spurningu er íljótsvarað: Guðs vilji er heiðingjunum opin-
beraður i samviskum þeirra. Það vitum vér frá Páli postula
(Róm. 2,14—16). En því næst vitum vér það lika, að guð
hefir gróðursett frumfræ síns himneska lífs hjá öllum mönn-
um og búið með því alla inenn hæfileikanum til að Jiroskast