Nýtt kirkjublað - 01.06.1911, Qupperneq 5

NÝTT KIRKJUBLAÐ
125
að þeir lifa sælustu lífi í landinu, sem þannig er farið, að ró-
lyndið hefir yfirráðin í hátterni þeirra. Heimilisb'f þeirra manna
verður best og affarasælast, og þeir lifa lengst í landinu og
komast best af. Um þá grær alla vega best. Lífsgróður
þeirra verður rótardýpstur og þó blómamestur. Þegar skyn-
semin hefir hönd í bagga með róseminni, og leiðir hana í
mannrænuáttina.
Eg ó auðvitað ekki við þá rósemi sem er á sinn bátt
eins og kyrðin í stöðuvatninu, sem bvorki befir aðdrætti né
afrás. Sú kyrð er dauði og lifleysa. Eg á við rósemi bug-
ans eða jafnvægi, sálarjafnvægi þess manns, sem er búinn að
átta sig á lifmu og staðráða við sig stefnuna og göngulagið
á leið lífsins, búinn að staðráða við sig bátterni sitt og lifn-
aðarhætti alla, framgöngu á heimili sínu og þátttöku í félags-
lífinu. Þegar sagt er að styrkur manns skuli í rósemi vera,
er það auðskilið, að þar er átt við vitsmuna styrk róseminn-
ar. Þessi rósemi þorir að horfa móti ísi og eldi, því að hún er
við því búin að mæta þeim á hólnú, sökum þess að hún er forsjál.
Eg er nú einu sinni þannig gerður, að eg vil eigi þegja
um þann sannleika sem eg kem auga á, eða eg held að eg
hati komið auga á. Og þessvegna vil eg ekki þegja um kosti
þessa frænda vors og vinar frammi fyrir þeirri þjóð, sem skortir
einmitt svo afar-tilfinnanlega þennan dýrmæta kost sem eg
nefndi — staðfestuna. Þjóðin þarf að heyra sannleikann,
hvort sem hún vill eða vill ekki — þann sannleika að hana
brestur staðfestu. Hún er á sífeldu reiki, eða allur þorri
manna, sumir úr landi hurtu að eilífu, sumir ílögra úr einu
í annað, og rekast eins og Iaufblöð i straumi að feigðarósi.
Heyrið það, feður tlögrandi og reikandi unglinga, að hér
er fallinn i valinn háaldraður merkismaður, sem lagði örugg-
an grundvöll að farsæld barna sinna með staðfestu-breytni;
þér feður, sem hleypt hafið börnum yðar út á klakann, af
þvi að þér lögðuð aldrei á yður sjálfsafneitun, tömduð yður
aldrei sparsemi né rótgróna iðjusemi. Þessi maður mat tírn-
ann til sannvirðis og eyddi aldrei neinu áður en hann eign-
aðist andvirðið.
Vér erum komin hingað til að volta þakklæti hinum
staðfasta bónda, sem kom að jörðinni ljtilsvirtri og lítt not-