Tímarit iðnaðarmanna - 01.12.1941, Blaðsíða 14

Tímarit iðnaðarmanna 6. XIV. 1941
hér fyrir réttinum, Lárusar Jóhannessonar, hrm., er
ákveðist kr. 80.00. AS hálfu greiðist kostnaður máls-
ins úr ríkissjóði.
Málið hefir verið rekið vítalaust og rannsókn máls-
ins ber með sér ástæður hær, er legið hafa til drátt-
ar þess, sem á þvi er orðinn.
Því dæmist rétt vera:
Andrés Ágúst Jónsson skal sýkn af kærum vald-
stjórnarinnar i máli þessu.
Ludvig Guðmundsson greiði 100 krónur í sekt til
rikissjóðs. Sektin greiðist innan mánaðar frá lögbirt-
ingu dóms þessa, en afplánist ella í varðhaldi í 7
daga.
Hann greiði kostnað sakarinnar að hálfu, þar með
talin málsvarnarlaun lil skipaðs talsmanns síns, og
meðkærðs hér fyrir réttinum, Lárusar Jóhannesson-
ar, hrm., kr. 80.00. Að hálfu greiðist kostnaður máls-
ins úr ríkissjóði.
Dóminum skal fullnægja með aðför að lögum.
Ragnar Jónsson, ftr.
Álit Rafmagnseftirlitsins.
Sakadómarinn í Reykjavík.
Með hréfi dags. (i. þ. m. senduð þér rafmagnseftir-
litinu til umsagnar útskrift af rannsókn, sem haldm
hafði verið í tilefni af kæru Rafvirkjafélags Reykja-
vikur á hendur Ágústi Jónssyni og Ludvig Guðmunds-
syni, rafvirkjum, út af ætluðu broti þeirra á iðnlög-
um.
Það er viðurkennt af báðum rafvirkjameisturun-
um, að þeir hafi haft verkamenn í þjónustu sinni við
linulagningar til aðstoðar iðnlærðum mönnum. Þetta
mun og vera algild venja, bæði hér á landi og er-
lendis. Mun vera algengt, að við línulagningar séu
á hverjum stað auk formanns eða verkstjóra 1 til
2 línusetjarar og komi 3—4 verkamenn á hvern linu-
setjara. Verkstjóri og línusetjarar eru l)á iðnlærðir
menn. Til iðnstarfa við línulagningar heyrir, auk
verkstjórnarinnar, fyrst og fremst að setja vírinn,
strengja hann og festa á einangrarana. Festing ein-
angrara á einangrarajárn er einnig allábyrgðarmikil
vinna og ekki vandalaus. Verkamannavinna er fyrst
og fremst að grafa fyrir stólpum og reisa þá og
skorða og að draga út víra. Þó verður þetta að fara
fram undir verkstjórn hins iðnlærða manns. Allur
flutningur á efni að línustæðinu er i eðli sínu verka-
mannavinna, en ekki iðnlærðra.
Ludvig Guðmundsson hefir fyrir réttinum bent á,
að Rafveitan hafi mestmegnis verkamenn við lagn-
ingar útilina. En í því sambandi er aðgætandi, að
ekki er hægt að ganga út frá því sem gefnu, að rai'-
veitur séu bundnar af iðnlögum, þegar um er að ræða
vinnu í þágu þeirra sjálfra og við þeirra eigin virki,
á sama háll og iðnaðarmenn eru, sem vinna fyrir al-
menning. Þeir munu vera allmargir, sem telja að svo
sé ekki.
Viðvíkjandi framburði Ágústs Jónssonar er það að
segja, að símamenn fá að vísu meiri æfingu í línu-
lagningum en allflestir rafvirkjar, en þeir geta þó
vitanlega ekki talizt iðnlærðir í rafvii'kjaiðn.
Ef undantalið er það, sem sagt er um vinnu Ólafs
Bachmanns, þá virðist ekki framburður þeirra, er í
réttinum hafa mætt, bera það með sér, að óiðnlærð-
ir meenn hafi verið látnir vinna eiginleg rafvirkja-
störf. Jakob Gíslason.
AÐVÖRUN
til meistara og væntanlegra iðnnema.
Iðnaðarfulltrúar hafa tjáð ráðuneytinu, að brögð
séu að því, að meistarar í iðnaði ráði til sin iðn-
nema og haldi þeim við nám, án þess að gera við þa
lögákveðna samninga. Einnig, að þó að samningar
séu gerðir, vanræki ýmsir meistarar að senda þá
iðnaðarfulltrúum til áritunar.
Eftir iðnaðarnámslögunum ber að gera slíka samn-
inga um leið og nám er hafið og beir eru) ógildir, þar
til iðnaðarfulltrúar hafa áritað þá.
Samkvæmt þessu og með tilvísun í auglýsingu iðn-
aðarfulltrúanna frá 7. marz 1939, tilkynnist hér með
þeim, sem lilut eiga að máli, að hér eftir verðnr
námstími iðnnema þá fyrst talinn hefjast, er iðnað-
arfulltrúar liafa áritað námssamning.
Meistarar, sem vanrælcja samningagjörð og öflun
áritunar, verða sóttir til ábyrgðar samkv. 20. gr. luga
nr. 100/1938 um iðnaðarnám og 15. gr. laga nr. 105
/1936, um iðju og iðnað.
Um leið og þetta tilkynnist, er því að gefnu til-
efni beinl til væntanlegra iðnnema, að hefja ekki
nám, nema vera þess áður fullvissir, að meistari hafi
samþykki iðnaðarfulltrúa fyrir ráðningunni, með því
að tími sá, er þeir starfa án áritaðs námssamnings,
fellur ógildur og verður ekki viðurkenndur sem
námstími samkv. ofanrituðu.
Atvinnu- og samgöngumálaráðuneytið 20. jan. 1942.
Til kaupenda.
Vegna hækkunar á öllum útgáfukostnaði verður
að hækka áskriftargjald Tímarilsins upp í 10 krónur
með byrjun næsta árgangs. Er þess vænzt, að liækk-
unin dragi þó ekki úr áhuga manna fyrir að kaupa
ritið. Allir þeir, sem eru skráðir félagar í einhverju
iðn- eða iðnaðarmannafélagi, sem er í Landssam-
bandi iðnaðarmanna, fá Tímaritið senl ókeypis til
sin með því að félagið greiðir ríflegt gjald til Sam-
bandsins. Aðrir áskrifendur verða að senda áskriftar-
gjaldið í póstávísun eða öðruvísi á skrifstofu Sam-
bandsins i Kirkjuhvoli, Rvík.
Ritstjóri Sveinbjörn Jónsson, Pósth. 491. Sími 2986.
Afgreiðslu hefir skrifstofa Landssambands iðnaðar-
manna, Kirkjuhvoli, sími 5363.
Prentstaður Herbertsprent, Bankastræti 3, sími 3635.
96