Vikan - 01.03.1951, Blaðsíða 10

10
VIKAN, nr. 9, 1951
>«C><^<^><r><><^<^<^><^><^><£><^y<^><£><><^<^><^<^><><^><^>-‘^><*
• HEIIMILIÐ • 1
Matseðillinn
Brún súpa:
60. gr. smjör; 4 gulrætur; 60
gr. hveiti; 2 1. kjötsoð; litlár
fiskbollur; salt, sykur.
Smjörið brúnað við hægan hita og
gulrótunum, sem skornar hafa verið
í þunnar sneiðar, er bætt út í. Hrært
í við og við, þangað til gulræturnar
eru soðnar meyrar. Hveiti, salti og
sykri er bætt i, og þegar það er
orðið brúnt, er soðinu hellt í. Súpan
er látin sjóða hálfa klukkustund,
froðan veidd ofan af, súpan síuð og
bollurnar settar i. Það getur verið
gott að keima hana með ögn af
sherry.
Svínakoteiettur:
1 kg. svínahryggur; 50 gr.
smjör; salt; pipar.
Hryggurinn er smáhöggvinn, þann-
ig að 1 rifbein fylgi hverju stykki.
Þá er kjötið skafið nokkra cm frá
rifinu. Barið á bretti. Pannan hituð
í 10 mín.
Kjötstykkin sett á og brúnuð mó-
brún á báðum hliðum. Salti og pipar
stráð yfir. Raðað upp á heitt fat.
Smjörið brúnað á pönnunni. 1—2
msk. af vatni hrært þar saman við
og þvi hellt í sósukönnu. Kartöfl-
ur og grænmeti er borðað með. Raðið
kótellettunum öðrum megin á fatið
og látið kartöflurnar og grænmetið
meðfram. Saxaðri steinselju stráð
yfir.
Aluminium sundföt
Nýjasta Hollywood tízkan eru sund-
föt úr aluminium, en i rauninni er
þessi tizka ættuð frá Noregi (Den
Norske Automobilfabrik í Kambo og
Bygningsartikelcompagniet í Óslo).
Það sem gerir alumihium þægilegt i
sundföt er, hvað það fellur vel að
líkamanum. Hér að ofan sjáið þið
þar sem verið er að búa til alumin-
ium sundbol utan um stúlkuna.
(tír „Aluminium News“ des. 1950).
HÚSRÁÐ
Pressið aldrei svört ullarföt öðru
vísi en upp úr saltvatni. Saltið
hreinsar og efnið sýnist svartara en
ella, auk þess hættir því síður við
að krumpast.
Karamellubúðingur:
% 1. rjómi; 250 gr. sykur; 6 msk.
vatn; 4 bl. matarlím; 6 msk.
kalt vatn; 10 möndlur.
Steikarpanna er hituð. Þá er syk-
urinn brúnaður og hrært i á meðan,
unz sykurinn er brúnn og jafn. Pann-
an tekin af og afhýddar möndlurnar
settar á og huldar með karamellunni
og settar á smurðan disk. Pannan
sett aftur á eldinn og þegar hvít
froða myndast, er 6 msk. af vatni
bætt í og hrært í unz karamellan er
jöfn. Sett í skál og kælt. Matarlim-
ið lagt í bleyti í 15 min. Tekið upp
úr og brætt yfir gufu. 6 msk. kalt
vatn sett í matarlimið og . : ært i
unz það er orðið kalt. Rjóminn þeytt-
ur, þar I er kaldri karamellunni
hrært og síðast matarlíminu. Þegar
búðingurinn er stífur, er hann
skreyttur með möndlunum.
Hreinar léreftstuskur
keyptar háu veröi.
Steindórsprent h.f.
Húsbóndanum boðið í mat
Þegar Páll kom inn úr dyrunum,
lagði steikarilminn á móti honum.
Hann þaut inn i stofu og reif opna
alla glugga.
Hann leit við og horfði á Ingu láta
síðustu diskana á borðið, áður en
hann lét óánægju sína í Ijósi.
„Hér angar allt eins og í veitinga-
húsi — hvað heldurðu eiginlega að
fólkið haldi um okkur? Maður getur
ekki verið þekktur fyrir að bjóða
fólki inn í hús, þar sem það finnur
nákvæmlega á lyktinni hvað það á
að fá að borða — fjandinn hirði
það!“
„Ekki alveg,“ sagði Inga hæðnis-
lega. „Sykurinn orann við hjá mér.“
„Þú getur ekki boðið fínum gest-
um upp á viðbrenndan sykur?"
„Svona, svona, vertu rólegur.
Þetta er allt í lagi, ég er búin að
bjarga því. Vitanlega gef ég ekki
viðbrenndan sykur.“
„Nú, þakka skyldi þér. Mundu nú
að þú átt að bjóða konu húsbóndans
fyrst, og reyndu að gæta þess að
Lalli fari ekki að kvelja okkur með
því að reyta af sér lélega brandara.
Já, og í guðanna bænum neyddu fólk-
ið ekki til að borða meira en það
langar í. — Segðu ekki: „Bara ofur-
lítið meira!“ — þvi ef þú gerir það,
þá æpi ég.“
Inga horfði á manninn sinn. Háan,
ungan taugaóstyrkan pilt, sem var
loksins kominn í góða stöðu og
ætlaði nú húsbóndi hans að heiðra
hann með návist sinni þetta kvöld,
og Páll vildi ólmur gefa þeim hjón-
unum að borða. Inga gatækki að sér
gert að vorkenna Páli, hann var svo
indæll, en þó svo klaufalegur, þegar
hann hafði gesti. Hann hafði ekki
þolinmæði til þess að láta gestina
skemmta sér sjálfa og gæta þess
aðeins að samtalið ræki ekki í stanz,
og glösin væru ekki tóm. — Maður
þurfti að taka tillit til svo margs,
þegar maður hafði gesti, og það líkt-
ist ekki Páli -— í daglega lífinu.
Hann þaut fram á ganginn og tók
öll fötin af fatahenginu og bar þau
inn í svefnherbergið. Þar sat Hans
litli og lamdi með skeiðinni sinni
í rúmstokkinn.
„Uss, strákur, vertu nú grafkyrr!
Það koma gestir til mömmu og
pabba! Leggstu niður og sofnaðu . . .“
Barnið rak upp vein og Inga kom
inn.
„Inga, ættúm við ekki að gefa hon-
um eina svefnpillu, það gerir hún
Jensína hans Lárusar alltaf, og það
er mér svo mikils virði að þetta boð
takist vel, hver veit nema ég verði
hækkaður í tigninni, já, og kannske
verður þetta til þess að ég fæ kaup-
hækkun, ef þetta tekst vel . . .“
Hún leit reiðilega á hann. „Páll,
mér stendur á sama þó að þúsundir
mæðra gefi börnunum sínum svefn-
lyf, þegar þær fá gesti en svo létt-
úðug verð ég aldrei." Hún hlúði að
drengnum sínum. „Farðu fram og
slökktu undir pottinum, — ég ætla
að vera hér augnablik.“
Hann fór, og hún gat setið um
stund róleg og raulað við barnið sitt.
En hve hún var þreytt. 1 1-auninni
hvíldi þetta boð mest á hennar herð-
um. Nú kom smekkur hennar til
greina í vali á mat og matarlagningu,
að maður minnist ekki á heimilið,
og því um líkt, sem allt bar vott um
smekkvísi hennar og störf.
Máltíðinni var lokið og það var
komið að kaffinu. Páll naut þess að
bjóða „Chesterfield“ sigarettur og
líkjör, sem hann hafði geymt lengi
með það fyrir augum að drekka
hann við þetta sérstaka tækifæri.
Lalli sagði öðru hvoru gamansögur,
til þess að eyða hinni ógnandi þögn,
sem herjaði stöðugt á samkvæmið.
Páll hrökk óttasleginn við, þegar
hann heyrði sinn eiginn málró rjúfa
eitt sinn þögnina, og þegar hann hló,
þá var hlátur hans hár og óeðlilegur.
Húsbóndinn sat og handlék líkjörs-
glasið sitt og leit öðru hvoru á Pál,
sem var alveg eirðarlaus.
„Nei, þakka yður fyrir Páll,“ sagði
hann. „Fáið þér yður nú í glasið sjálf-
ur og setjist augnablik."
En Páll gat ekki setið, hann var
eins og hann hefði heilt bíflugna-
bú í buxunum. Inga var öllu rólegri,
hún sat og brosti og talaði við konu
húsbóndans og Lalla. Og nú hlóu þau
að einhverju sem Lalli sagði. „Já,“
svaraði kona húsbóndans og brosti,
„það er satt að kaffi á að vera heitt
eins og ástin og sterkt eins og dauð-
inn — og svo á maður að njóta þess
í góðum félagsskap eins og við ger-
um nú . . .“
Á sama augnabliki heyrðist grát-
ur frá svefnherberginu.
Páll spratt á fætur og roðnaði
og titraði af taugaæsingi. En glað-
leg rödd heyrðist þá frá horninu þar
sem konurnar sátu. „Ég heyri að
hann er vaknaður, og nú fæ ég von-
andi að sjá hann — er hann virkilega
kominn á þriðja ár?“ — Og á samri
stundu opnuðust dyrnar og litli, nátt-
fataklæddi snáðinn kom vappandi
inn. Hann pírði með augunum á móti
birtunni og hrokknir lokkarnir voru
í megnustu óreiðu.
„En hve hann er yndislegur," hróp-
aði frúin hrifin. „Komdu hingað, vin-
ur minn.“
Páll heyrði eklci meira. Konurnar
tvær fóru fram með drenginn, og
karlmennirnir urðu eftir.
Húsbóndinn hallaði sér aftur á bak
og lét fara vel um sig. Hann hnykl-
aði ekki lengur brúnir, en bros lék
um varir hans — bros minninganna,
sem gerði svip hans mildari, já, hann
var næsta föðurlegur á svipinn, þeg-
ar hann leit á Pál og sagði:
„Nú skulið þér fá yður sæti, Páll.
Ég nenni ekki að teygja stöðugt úr
álkunni til þess að geta séð framan
í yður. Vitið þér á hvað þetta minnir
mig? — Þegar ég bauð húsbónda
mínum í fyrsta sinn til kvöldverðar.
— Ja, það eru ein þrjátíu ár síðan.
Við höfðum fengið lánaðan borðbún-
aðinn, stólana og peningana til að
kaupa vin með matnum, og ég var
á nálum um að annar hvor drengj-
anna kæmi upp um okkur við hús-
bónda minn. Og einmitt, þegar verst
gegndi rak annar þeirra inn höfuðið
og sagði: „Pabbi, megum við ekki
koma inn og sitja? Malla segir að
það verði of seint á morgun, því að
þá verðir þú búinn að skila stólun-
um!“
„Hvað sagði húsbóndi yðar?“
spurði Páll og lét fallast niður í stól.
„Hann hafði líklegast búizt við
þessu; — að minnsta kosti fékk ég
kauphækkun daginn eftir. En þess
þurfið þér nú ekki með!“ Hann hló
og tæmdi glasið. „Og svo eigið þér
auk þess töfrandi konu — þetta var
dásamlegur kvöldverður,' Páll. En
hve hún er yndisleg og blátt áfra.m.“
Páll varp öndinni léttar.
„Eins og þér sjáið,“ sagði hús-
bóndinn, „þá tókst yður betur en
mér.“
Þegar Inga var komin í rúmið, var
henni hugsað til atburða kvöldsins.
Ef til vill hafði hún borið réttina
of ört fram, og hún hafði einnig ver-
ið í vandræðum með, hvort þau ættu
að drekka kaffið við borðið eða inni
i setustofunni, en það hefði hún átt
að ákveða fyrir fram. Páll hafði hellt
of miklu víni í glösin og kveðjurn-
ar höfðu þess vegna orðið of inni-
legar — já, það er alltaf erfitt að
læra að kveðjast.
En hvað um það, hún var ánægð
með kvöldið, og til allrar hamingju
hafði Páll loksins orðið rólegur, og
eftir það hafði samtalið gengið fjör-
lega og allir virtust skemmta sér
hið bezta.
Já, Inga mátti vera ánægð, og
matseðillirm hér í blaðinu sýnir,
hvaða mat hún gaf að borða.