Vikan - 01.03.1951, Blaðsíða 6

I
6
ur, og öldungurinn var mjög hrifinn af honum
eins og vera bar. Sandi okkar var, aS því er
virtist, erfiður viðfangs, þorparastrákur, og þetta
olli því, að hann hlaut nokkra náð fyrir augum
öldungsins.
Nokkru dögum eftir áflogin, sendi öldungurinn
einn af þjónum sínum eftir Alexandri.
Óðalsherrann var nefndur Sandi, en Sandi okk-
ar var nefndur Alexander, en það þótti honum
leiðindanafn. En svona hafði þetta ætíð verið
hjá Sharrowunum.
Þjónninn kom fljótlega aftur.
„Alexander hlýtur að vera farinn, lávarður
minn,“ sagði hann. „Eg get hvergi haft upp á
honum.“
„Hvar eru hinir piltarnir ?“
„Sandi og Keith eru famir til White Shirley,
lávarður minn, Páll er í bókasafninu.“
„Biðjið Pál að koma til min."
Páll kom og neri á sér löngutöng til að ná af
blekslettu.
„Hvar er Alexander?“ þrumaði afi hans.
Reiði hans bitnaði ætíð frekar á rólyndum og
friðsömum heldur en uppivöðslusömum.
„Hann er uppi á þaki, herra."
„Uppi á þaki ?“
„Já, herra!"
Það var svo að skilja, að Alexandri þætti gam-
an að vera uppi á þaki. Hann hafði komizt yfir
bók um höllina og þar var kafli, sem fjallaði
eingöngu um þakið og reykháfana. Þess vegna
hélt hann sig uppi á þaki til að gera rannsóknir.
„Ég sagði honum, að yður mundi ekki vera um
það,“ sagði Páll. •
„Nú, gerðir þú það? Hafðir þú nokkurn rétt
að segja það?“ svaraði öldungurinn illur. „Þú
mátt fara.“
Tiu mínútum siðar hafði Sharrow lávarður
— þrútinn í framan og móður og másandi —
gengið upp einn hæsta stiga hallarinnar.
Hann opnaði dyr með stórum ryðguðum lykli,
en fyrir dymar höfðu köngulærnar spunnið þétt-
riðið net, sem síðar hafði rykfallizt og orðið eins
og hjúpur. Því næst gekk hann inn í átthyrnt
herbergi.
Á herberginu voru fjórir gluggar, en múrinn
var sex fet að þykkt. Fomfálegt borð stóð á
gólfinu og tveir leðurklæddir stólar .frá timum
Krómvells. Að öðru var það autt.
Öldungurinn settist og leit í kring um sig. 1
fimmtíu ár hafði hann ekki komið í þetta her-
bergi. 1 síðasta skipti fór hann hingað með Sýr-
illu Dallaford. Þá var hann ungur að árum.
Hann langaði til að sýna henni, hvar hann hafði
verið lokaður inni fyrir eitthvað afbbot á æsku-
árunum, og hvað hann — með því að leggja í
hættu líf og limu — hafði hlaupizt til að gera
föður sínum og nágrönnunum einhver hrekkja-
brögð, sem enginn hafði rennt gmn í, að hann
væri valdur að, þar sem allir héldu hann trúlega
geymdan í tuminum.
Þá var hann fjórtán — fimmtán ára; nú var
hann áttatíu og þriggja. Hann hló hátt, þegar
hann ryfjaði upp fyrir sér ræðu föður sins í
tilefni af því, að hann fékk að nýju að setjast
til borðs með fjölskyldunni eftir einangrunina.
„Sonur minn, án nokkurra sannana mimdi ég
nú refsa þér, hefðir þú ekki verið örugglega
geymdur i turninum. Á dögunum var nefnilega
hestur ráðsmannsins málaður blár. Það minnir
mig mjög á þín fyrri strákapör, en þótt þú kynr.-
ir að fljúga, hefðir þú aldrei komizt úr tumin-
um, og enn hef ég ekki vitað, að þú hefðir
vængi."
Og — eftir öll þessi ár — skellti sökudólg-
urinn upp úr, þegar hann rifjaði upp fyrir sér,
hve vel honum hafði tekizt. Það leið á löngu,
þar til hestur ráðsmannsins fékk sinn rétta lit,
og bömin í kring vom farin að halda, að þetta
væri hans raunverulegi litur.
Og nú var sonur Sidney Sharrows uppi á þök-
unum! Sá eini, sem öldungurinn vissi til að hefði
gert þetta, auk hans sjálfs.
Járnhespan á glugganum var bmnnin föst af
ryði, en glugginn var lítill og var festur á lá-
réttan möndul.
Sharrow lávarði var mikið niðri fyrir, meðan
hann reyndi að opna gluggann.
Að lokum lét hann undan og snerist opinn, og
öldungurinn stakk höfði sínu út í sólskinið.
„Guð minn góður!"
Hann hafði gleymt því, hve hallarþökin voru
fögur — sum vom flöt, önnur brött, sum úr
höggnum steini, önnur úr tígulsteini, enn önnur
úr mosagrónum skifum sem sindraði á. Svo sem
sex fetum undir glugganum byrjaði smá sylla,
sem endaði sex fet frá steinhvelfingu, þar sem
betra var að fóta sig og opnaðist auðveldari Jeið
yfir á hin þökin.
Eftir þessari syllu hafði hann skriðið, nótt
eftir nótt, til að koma fram strákapörum sinum.
Nú fékk hann yfir höfuðið við sýnina eina.
VIKAN, nr. 9, 1951
Hann hafði gengið upp í tuminn, af því að
hann vissi, að þaðan gaf betri útsýn yfir þökin
en annars staðar. Hann hafði oftlega heyrt föður
sinn minnast á það. En hingað hafði hann sjálfur
ekki komið síðan 1822. Sýrilla Dallaford sveik
hann, og hann hataði hana, þar til hún lézt
tuttugu og fimm árum síðar. Hann hafði aldrei
stigið inn í tumherbergið upp frá því, vegna
minningarinnar um dvöl þeirra þar uppi. Hann
hafði þrýzt hendur hennar, og------
Allt í einu varð öldungnum bilt við. Hann leit
óstyrkur kringum sig. Það var reimt þarna í
turninum og hann fann það.
Aldrei hafði hann sem fjandmaður verið að-
gerðalaus; hann var hefnigjarn og átti bágt með
að gleyma. Oftar en einu sinni hafði hann ,átt
færi á að gera frú Wymondham einhvern miska
— og hann gerði það líka.
Enda þótt hún bæði hann á hættustund að
hjálpa sér, þá hafði hann kuldalega, já, jafnvel
háðskur visað henni á bug.
Og nú var hún látin og hann orðinn gamall,
og samt stóð hann hér, unglingur liðlega tvítugur
og hélt um tíu, kalda fingur.
Með mergjuðu blótsyrði gekk hann frá glugg-
anum, þar sem hann hafði staðið, og opnaði
með erfiðismunum næsta glugga þaðan, sem gaf
jafngóða útsýn.
Ekki sást nein hræring svo langt sem augað
eygði út yfir þökin.
„Hvar ætli strákskrattin sé? Hann skyldi al-
deilis fá að kenna á písknum væri ég ekki orð-
inn svo andskoti stirður.“
Allt í einu sá hann Sanda — lítinn myrkbláan
depil úti á yztu brún einstæðs þaks.
öldungurinn sá ekki vel, en hann vissi, að
yrði Sanda fótaskortur, mundi hann falla fram af
og niður í hallarsýkið, mörg hundruð feta fall.
Það var langt síðan Sharrow gamli hafði orð-
ið svona hræddur. Honum leið illa og hnén skulfu
undir honum. Þetta hafði hann sjálfur aldrei
árætt, og samt hafði hann tekið upp á ýmsu
í bernsku.
Hann settist. Hann kærði sig ekki um að kalla
á Sanda. Bezt væri að biða.
Og þarna, í litla átthyrnda herberginu, þar sem
vofur sjást um Ijósan dag, beið hann hálftíma.
Hendur hans voru kaldar sem ís, og undarleg,
sár tilfinning greip um sig í maganum.
Smám saman nálgaðist depillinn, smám samr
an skýrðist hann og tók á sig aðra mynd í augum
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Komdu Lilli og vertu fljótur, þú æfist ekkert í að Pabbinn: Horfðu á pabba. Sjáðu, svona ganga íþrótta-
ganga, ef þú ferð svona hægt! menn. Þú verður að ganga fallega . . .
Pabbinn: . . . Það heldur manni
léttum og liðugum!
Lilli: Ég er hér!
Pabbinn: Lilli, hvar ertu? Svar-
aðu pabba!
Pabbinn: LILLI! Hvar ertu?
t