Vikan - 07.06.1951, Síða 11

VIKAN, nr. 22, 1951
11
Framhaldssaga:
SHARROWÆTTIN
eftir baronessu v. Hutten.
„Þakka yður fyrir — heldurðu, að þetta sé
gott við höfuðverk? Það vissi ég ekki fyrr. En
.— .—“ Ilmurinn af víninu sefjaði hann. Hann
rétti fram höndina. „En hvað þér eruð vænar,
Rósa.“
Um leið og hún gekk út úr herberginu, kall-
aði frú Sharrow að neðan:
„Sandi, Sandi! Ég var að fá skeyti frá frænda
þínum. Hann er kominn til borgarinnar, býr í
Bellshóteli við Dóvergötu.
34. KAFLI.
Stúlkurnar hittust í dagstofunni fyrir miðdeg-
isverð. Þær gengu báðar út að glugganum, stóðu
við hann og horfðu út á Gvelfgötu.
Hann var farinn að hvessa. Dumbungsský þutu
yfir heiðan himininn. ÖldnU trén í garðinum
sveifluðust til. Vindurinn hvein í þeim. Það var
eins og þau styndu af ótta við storminn, sem
var að skella á.
Víóla andvarpaði.
,,Æ, hvað mér er illa við þrumur," sagði hún.
Rósa hló lágt.
„Þrumur geta engan miska gert.“
1 sama mund kom Sandi inn til þeirra.
Hann var fölur í andliti, en heilsaði þeim samt
glaðlega. Frú Sharrow ætlaði að borða með
Súdda uppi á lofti. Þau gengu öll þrjú inn í borð-
stofuna.
Sandi gekk út að glugganum og dró glugga-
tjöldin eins iangt frá og hægt var. Svo opnaði
hann gluggann. Allt í einu heyrðu þau þrumu-
hljóð, elding þaut yfir himininn og virtist kljúfa
hann í tvennt.
Víóla varð óróleg og ók sér i stólnum.
„Ó, Sandi,“ sagði hún „ægilegt óveður er
þetta!“
„Þá hreinkast loftið. Eg þoli ekki þennan bölv-
aða hita,“ svaraði hann.
Rósa sá, að hann leið kvalir í höfðinu. Hann
bragðaði varla matinn, en bar sig þó karlmann-
lega.
Þau voru að rabba um að bregða sér í akst-
ursferð til Virginíuvatnsins næsta dag, þegar ær-
andi reiðarþruma kvað við, svo allt húsið nötraði.
Víóla hrópaði upp yfir sig.
Sandi greip höndum um höfuð sér.
„Þú mátt ekki hrópa svona, Víóla,“ sagði hann
höstuglega. „Þú ærir mig.“
Rósa, sá, að hann réði hvorki við orð sín né
athöfn. Það fauk í Víólu.
„Þú áttir þá ekki að opna gluggann," sagði
hún, og rödd hennar var hvellari en venjulega.
„Þú veizt, að ég er hrædd við þrumur."
Hann reyndi að brosa til hennar og drakk síð-
an glas af vatni.
„Fyrirgefðu mér, vina.“
Stormurinn jókst enn meir. Síðan leiftraði eld-
ingT og þruma kvað við, háværari en nokkru
sinni fyrr. Víóla missti stjórn á sér og æpti upp
yfir sig hvað eftir annað. Sandi reis á fætur.
„1 guðs bænum, hættu þessum ópum, Víóla,"
hrópaði hann og andlit hans var náfölt. „Þú
hagar þér eins og kjáni."
Og hann gekk út úr stofunni og skellti hurð-
inni eftir sér.
„Var hann ekki hræðilegur, Rósa?“ sagði
Víóla. Nú var kyrrara en fyrr, en í stað þrum-
anna, buldi regnið á glugganum.
„Rósa, hann er — hann er farinn að dreklca
aftur. Ég fann af honum lykt, þegar hann kyssti
mig áðan,“ hélt Víóla áfram.
Rósa svaraði engu. Henni fannst vissast að
segja sem fæst.
Ennþá kvað við ein þruma, en svo tók
hann að lygna. Stúlkurnar gengu aftur inn í
dagstofuna. Þær settust í silkiklæddan sóffann og
fóru að tala saman.
„Hann hefur ekki bragðað vín frá því ég kom,
eða er það?“ spurði Víóla allt í einu. Henni þótti
vænt um Sanda og langaði nú til að sættast við
hann aftur.
En Rósa þagði sem fyrr. Þá endurtók Víóla
spurninguna og bætti við:
„Hefur hann þá gert það? Af hverju hefur
þú ékki sagt mér frá því?"
„Vióla mín, hvernig ætti ég að geta það?
Ég veit það heldur ekki fyrir víst — og svo
vildi ég, að þú nytir hamingju þinnar í friði."
Víóla gekk burt frá henni.
„Rósa,“ sagði hún alvarlega og vaggaði sér
þunglega í lendunum. „Þér bar að segja mér frá
því. Ég segi honum upp, ég segi honum upp, ef
ég sé hann drukkinn einu sinni enn.“
„Nei, það getur þú ekki gert.“
Rósa horfði á hana með háðsglampa í augun-
um, en Víóla var of gagntekin af hugsunum sín-
um til að veita því athygli.
„Jú. Hann er að myrða ást mína. Auk þess er
ég svo hrædd við fulla rnenn," bætti hún við
döpur í bragði.
Og þá flaug Rósu í hug, að Sanda væri greiði
gerður með því að losa hann við svona vesla
stúlkukind.
„Ég hef aldrei séð hann drekka," sagði Rósa
og fór þar með rétt mál.
„En þú veizt, að hann hefur drukkið, og ég
veit, að hann var með víni í kvöld. Þess vegna
var hann i svo vondu skapi áðan.“
Rósa svalg þessi orð. Þau bentu til, að hún
væri á réttri leið.
„Hann kemst alltaf í illt skap, þegar hann
hefur drukkið," hélt Víóla áfram. „Þanníg er
líka með Sharrow lávarð."
Rétt í þessu kallaði Sandi ofan af stigaskör-
inni:
„Rósa — heyrið þér, Rósa.“
Hún sneri við höfði, en reis ekki á fætur.
Hann kom niður stigann og til þeirra.
„Já, hvað viljið þér, Sandi?" sagði hún.
„Hvar er þetta, sem þér létuð mig fá áðan?
Ég þarf að fá mér meira af því.“
„Það er í snyrtiborðinu mínu, Sandi. Fáið yður
af þvi eins og þér viljið."
„Þakka yður fyrir.“
Hann gekk aftur upp stigann. Svo spurði Vióla
forvitnislega:
„Um hvað voruð þið að tala?“
Rósa svaraði og var alveg eðlileg, af því að
hún vissi, að Sandi mundi ekki fara að segja til
sín:
„Það var bara heftiplástur. Hann skar sig, með-
an hann var að raka sig."
Svo gengu þær upp til Súdda litla. .
„Hvar er Sandi?" sagði frú Sharrow og leit
upp, þar sem hún sat við rúmstokkinn, Þau Súddi
voru að spila á spil.
„1 herberginu sínu,“ svaraði Víóla stuttlega.
Frú Shafrow leit á Rósu og síðan aftur á Víólu.
„Er hann þá í þunglyndiskasti eins og svo oft
áður?“ spurði hún i glettnislegum tón og án
illkvittni.
„Já, hann reiddist mér, meðan við vorum að
borða. Síðan hef ég ekki talað við hann."
„Hafðu ekki neinar áhyggjur út af Sanda,
Víóla," sagði Súddi dálítið hjái'óma eins og títt
er um börn. „Hann er öðru hverju í vondu skapi,
en hann meinar ekkert með því.“
Rósa gekk út úr herberginu.
Dyrnar á herbergi Sanda voru í hálfa gátt, og
hún gægðist ýnn. Hann sat við borðið með bók
á hnjánum. Á borðinu stóð flaskan, vatnsblönd-
ungur og hálftómt glas.
„Eruð það þér, Rósa!“ sagði hann.
Hún gekk inn fyrir.
„Já. Hvernig líður yður í höfðinu?"
„Ekki vel. Ég skil ekki, hvað þetta getur ver-
ið,“ svaraði hann með dálítið þvoglulegri rödd.
Samt var hann glaðlegur og bauð henni sæti.
Hann var á skyrtunni. Hún hafði aldrei fyrr
komið inn í herbergið hans.
Hún leit á konjaksflöskuna. Hann var búinn
með þriðjung úr henni.
Samfara nokkurri óbeitartilfinningu flaug sá
þanki um huga hennar að hann yrði að drekka
mikið til þess að áform hennar færi ekki út um
þúfur, úr því að honum leið rétt þægilega eftir
eitt glas. Og svo yrði hann kannski veikur af
öllu saman ? Hún bægði þeirri hugsun frá sér.
Hann saup á glasinu og setti það aftur frá
sér.
„Guð veit, að ég hef þegar drukkið nóg! Eil
mér líður betur við hvern sopa, þess vegna held
ég áfram."
Hann tók flöskuna og horfði á hana.
„Þér afsakið áfergju mína, Rósa. En höfuð-
verkurinn ætlaði að gera út af við mig. Ég býst
við það sé óveðrinu að kenna. En nú verð ég að
fara til Víólu. Ég þarf — að biðja hana afsök-
unar, af þvi að ég var önugur við hana áðan."
Hann reis á fætur, en hún ýtti honum aftur
niður í stólinn.
„Víóla er að spila við Súdda," sagði hún. „Þér
skuluð láta höfuðverkinn batna fyrst. Þá eigið
þér betur með að tala við hana á eftir."
„En — er vesalings Víóla ekki reið við mig?“
spurði hann og hagræddi sér í stólnum. „Ég var
svo ófyrirleitinn við hana.“
Hún dreypti á glasinu og gaf frá sér lágt óp.
„Drottinn minn, hvað þetta er sterkt! Drekk-
ið Þér þetta, og blandið svo aftur í glasið fyrir
mig.“
Hann hlýddi henni alvarlegur i bragði. Svo
blandaði hann í annað glas fyrir sjálfan sig.
„Yður líkar það ekki?" sagði hann. „Jæja,
þá það. En á ég að segja yður dálítið leyndar-
mál, Rósa." Hann fékk sér stóran sopa. „Ég —
ég elska konjak. Brennivín er vont — og viskí.
En konjak, það er, það er — já, ég elska það.
Eruð þér hneykslaðar."
Hann varð æ þvoglulegri í tali, og augu hans
glóðu á undarlegan hátt.
„Hneyksluð ? Ég? Nei, auðvitað ekki. En nú
verð ég að fara. Ég þarf að gera dálítið. Það
tekur mig svona klukkutímastund. Á eftir ætla
ég að koma niður í dagstofu. Ég veit, að Víóla
verður þar, því að Súddi er þá eflaust sofnaður.
Og þá getið þér komið niður og beðið hana af-
sökunar. Skiljið þér mig?“
„Já, þá skal ég biðja Víólu afsökunar. Þér
kallið á mig.“
Hún hikaði og gekk hægt að dyrunum. Svo
sneri hún sér við með höndina á hurðarhúninum.
„Nei, ég kalla ekki á yður. Þér skuluð koma,
þegar þér heyrið mig leika á píanóið."
„Þá það,“ sagði Sandi.