Vikan - 07.06.1951, Síða 12

12
VIKAN, nr. 22, 1951
35 KAFLI.
Waters, þjónn Sharrows lávarðar, hafði fengið
leyfi hjá herra sínum til að heimsaekja systur
sína, sem var gift. t>ess vegna hafði öldungurinn
orðið að fá annan til að hjálpa sér í fötin. Sá
hét Vilson. Hann var að leggja síðustu hönd á
verkið, þegar komið var inn og sagt, að ung
stúlka vildi fá að tala við lávarðinn.
„Farðu niður og spurðu um nafn hennar."
Þjónninn fór. Sharrow lávarður stakk tann-
görðunum upp í sig og remdist síðan við að
komast í skóna. Þeir voru nokkuð þröngir.
Tveim minútum síðar gekk engin önnur en
Rósa inn í herbergi hans og heilsaði honum glað-
lega.
„Sharrow lávarður," hóf hún máls án nokkurs
aðdraganda, talaði seinlega og horfði beint í augu
honum „í kvöld verður öllu lokið milli þeirra,
og á morgun eða hinn daginn fer hann af landi
burt.“
„Djöfullinn eigi hann. Hversvegna vitið þér
það ?“
„Það er ekki stund til að skýra það núna. Þér
verðið að treysta mér. Eftir þrjá daga skrifa ég
yður og segi yður, hvernig þetta gekk fyrir sig.“
Öldungurinn hnykkti sér til, og hún sá, að hann
var reiður.
„Ég bið yður að fara ekki að reiðast," hélt
hún áfram. „Ég hef lagt mig alla fram, og nú
fyrst er elja mín að bera ávöxt. Allt fer út um
þúfur, ef ég fer ekki héðan að tíu mínútum
liðnum með það, sem ég þarf.“
Kuldaleg, en róandi rödd hennar fyllti hann
trausti, þó að hann reyndi að forðast það. Hann
vissi, að hún hafði satt að mæla.
„Þér viljið fá peninga?"
„Já. Ég þarf að fá hundrað pund hjá yður.“
„Ég hef ekki svo mikið til reiðu í kvöld.“
„Þá látið þér mig fá það, sem þér hafið núna
og sendið mér afganginn síðar.“
Hann reis á fætur.
„Ungfrú Rósa,“ sagði hann. „Þér eruð kröfu-
hörð við mig, ekki peningalega séð, peningana
getið þér fengið, en hver eruð þér, að ég sýni
yður svona mikið traust — og þó, þér eruð dug-
mikil og verðug traustsins.“
„Hérna er ég með áttatíu og fimm pund. Nægir
það ?“
„Já.“
Hún braut peningaseðlana saman og stakk
þeim í kjólvasann. Svo rétti hún fram höndina,.
„Þér getið sofið rólegur í nótt, lávarður,“ sagði
hún, um, leið og þau tókust i hendur. „Sonur yð-
ar gengur aldrei að eiga Víólu Wymondham.“
„Er það áreiðanlegt ?“
„Já, áreiðanlegt."
„En ef þér ætlið að reyna að fá hann til að
kvænast yður —---------“ byrjaði hann hranalega,
en þagnaði svo.
„Það hefur mér aldrei flogið í hug,“ sagði hún
eins og ekkert væri. „Verið þér sælir!“
„Sælar. Svo skrifið þér mér. Ég er orðinn gam-
all og------“
„Já, ég skrifa.“
Svo fór hún, þvi að hún varð að hafa hraðan á;
það gerði hana líka öruggari. Erfiðleikarnir hefðu
eflaust skelft hana og lamað, ef hún hefði haft
meiri tíma til umhugsunar. En hún hafði engan
tíma til umhugsunar. Við Uglutorg sendi hún
símskeyti til sjálfrar sin'. Hún lét það vera frá
systur sinni; hún grátbændi hana um að koma
hið fyrsta til annarrar systur, sem lá fyrir dauð-
anum.
Frú Sharrow mundi skilja símskeytið. Hún
þekkti til beggja systra hennar.
Klukkan var rétt að slá tíu, þegar hún kom
aftur að húsinu númer tuttugu og sjö við Gvelf-
götu.
Hún opnaði útidyrnar hljóðlega og brá sér úr
yfirhöfninni og gekk svo upp á loft. Tengda-
mæðgurnar sátu ennþá inni hjá Súdda. Hún gekk
til þeirra og bauð drengnum góða nótt. Frú Sharr-
ow fór beinleiðis í háttinn. Víóla var orðin syfj-
uð, en Rósa dró hana með sér niður í dagstof-
una.
„Hefur þú séð Sanda?“
Víóla var hissa.
„Nei. Veslings Sandi — Súddi sagði hann væri
með höfuðverk. Ég skammast min fyrir að hafa
æpt svona í kvöld, hávaði er svo slæmur fyrir
höfuðveikina. Ætli hann sofi ekki núna. Súddi
var að sýna mér gamlar bækur, sem Sandi hefur
skrifað í allskonar kvæði, smásögur, og límt
inn í myndir. Það var svo gaman að skoða þær.
Sandi er góður piltur. Og það var ljótt af mér
að verða reið, þó að hann hefði drukkið eitthvað
af konjaki. Pabbi gerir það meira að segja öðru
hvoru, og pabbi er prestur.“
„Jæja, góða nótt, vina mín, ég ætla að fara
að hátta.“
Rósa sló nokkrar nótur í píanóinu.
„Heyrðu, dokaðu við augnablik. Kannastu við'
þetta lag?“
Hún fór að leika á píanóið. Vióla stóð úti við
dyr. Fyrst vissi hún ekki hvort hún ætti að fara
eða vera, en svo varð hún gagntekin af laginu.
Rósa lék vel á píanó, og aldrei lék hún betur
en einmitt þetta kvöld. Samt vissi hún varla,
hvaða lag hún lék — fingur hennar löðuðu fram
töfratóna, sem hún vissi, að Sandi múndi seið-
ast af, slæfður af víndrykkjunni.
En ef hann hefur nú drukkið of lítið ? Eins
og flestar konur á þessum tímum þekkti hún lítið
til áhrifa víns á mannslíkamann. En ef hann hefur
nú drukkið of mikið og væri það um megn að
slangrast niður til þeirra?
Hún lék á píanóið sem óð væri. Og Víóla hlust-
aði, blóðið streymdi fram í kinnar henni, hún
spennti greipar. Hún hafði látið fallast niður í
djúpan stól og horfði utan við sig á lokaðar
dyrnar.
Þá kom Rósu í hug lítið lag, sem Sandi hafði
oft blístrað i gamla daga, og ósjálfrátt fléttaði
hún það inn í leikinn.
Frammi á stigaganginum skinu gasljósin
skært. Handriðið, sem Sandi hafði’ iðulega rennt
sér eftir á unga aldri, Ijómaði í bjarmanum frá
þeim.
Rósa lék hærra og hærra. Kannski mundi Sandi
ekki heyra til hennar! Tveir, þrír samhljómar
gullu við í hljóðu húsinu, og síðan kom lagið,
örfandi, töfrandi eins og lúmskur seiður úr huldu-
heimi, eins og yndisleg rödd, sem allir hljóta
að hlýða.
Dyr voru opnaðar uppi á lofti. Vióla heyrði
það ekki, en Rósa heyrði það, og nú lagði hún
sig alla fram. Kannski hafði hann opnað dyrn-
ar einungis til að geta heyrt lagið betur!
Rósa lukti aftur augunum. Einbeittnin setti
á hana nornalegan svip. Hún beindi öllum vilja-
styrk sinum að einu markmiði: að seiða til sín
manninn, sem hún elskaði.
Oig smám saman náði seiðurinn valdi yfir
honum. Hann hélt af stað eftir ganginum, studdi
sig við vegginn, gekk framhjá herbergisdyrum
Súdda litla; nú svaf litli vinurinn svefni hinna
saklausu, framhjá herbergisdyrum móður sinnar
gekk hann og siðan niður stigann; út úr skugg-
anum, inn í birtuna.
Rósa lauk upp augunum. Stiginn var fjórtán
þrep, hann hafði gengið niður sex.
Hún hægði á sér, átti samt erfitt með það, því
að ennþá var hún á valdi tjáningarinnar. Hún
fór að hugsa um, eftir hvern lagið væri. Hún
einsetti sér, að spyrja hann um það — einhvern
tíma seinna.
„Sjö, átta, níu, tíu —“ Víóla starði fram fyrir
sig án þess að gruna neitf „ellefu, tólf, þrett-
án . .
Víóla rak upp skerandi óp.
Sandi stóð í gættinni. Hann var á skyrtunni.
Á hana hafði hann slett konjaki. Rautt hárið
var í óreiðu, andlit hans fölt eins og andlit dauð-
vona manns. Hann var herfilega útleikinn. Rósu
hryllti við, þegar hún reis á fætur og sté ósjálf-
rátt nokkur skref í átt til hans.
Mynd efst til vinstri: Gufa, bátarnir sem eru notaðir á Tigrisfljótinu, er elzta gerð skipa í heim-
inum. — Mynd neðst til vinstri: Hver er ein hinna fáu núlifandi jurta, sem hægt er að rekja
óslitið ætterni fram yfir kolatímabilið ? Eltingar — Mynd til hægri: Úlpur Alaskabúa eru gerðar
úr hreindýrsfeldi og íkornaskinni, buxurnar úr hvítabjarnarfeldi og stígvélin úr hreindýrahúð,
brydduð með gæruskinni. Vettlingarnir eru úr hreindýrafeldi bryddaðir með loðskinni.