Vikan - 14.06.1951, Blaðsíða 6

6
sem héldu fyrir henni vöku. Þegar maður vonar
eitthvað heitt og innilega, sem rætist ekki —
Hvað hafði hún svo sem vonað? Ekkert sérstakt.
Aðeins, að eitthvað skeði sem gerði hana ham-
ingjusama, og væri varanlegt . . . Gæti hún verið
sannfærð um, að það væri einlægt og varanlegt?
Nei, sagði hún við sjálfa sig, hún hafði ekki ósk-
að sjálfri sér nokkurs sérstaks til handa, þvi að
hún var ekki ein þeirra stúlkna, sem voru fljótar
að ákveða sig. Hún hafði aðeins einu sinni á æf-
inni tekið ákvörðun í skyndi, og árangurinn hafði
verið hræðilegur. Þegar henni var hugsað til þess
atburðar varð hún taugaóstyrk og eirðarlaus.
Hún gat ekki legið róleg. Hún stóð upp og leit
út um kýraugað. Tunglskinið féll á hana og sýndi
í gegnum þunnan, hálfgagnsæjan náttkjólinn
hverja einustu línu likama hennar, ávalar llnur,
sem höfðu mýkt æskunnar, grannt mittið og
brýstin brjóstin. Jarpt hárið var í óreiðu og féll
mjúkar um andiitið en fyrr um kvöldið. Hún
virtist vera yngri, næstum þvi jafnung og stúlkan
hjá innflytjendunum, sém hún hafði verið að tala
við.
Nú spurði hún sjálfa sig í fyrsta sinn, hvort
það væri óttinn um að missa sambandið við
Dunean, sem gerði það að verkum, að hún gat
ekki hugsað sér að yfirgefa ,,Láru“. Eða var hún
' nnst í hjarta sínu þrátt fyrir sjálfsábyrgð sína,
jafn hrædd og Katrín ? Hrædd við að mæta Madd-
ock Greenways aftur eftir tvö ár?
Hún sneri sér frá kýrauganu og fór aftur upp
i rúmið og sofnaði brátt. En jafnvel svefn henn-
ar var truflaður af draumi, sem stöðugt ásótti
hana. Hún var í ókunnri borg, þekkti engan og
átti hvergi höfðu sínu að að halla, en skyndilega
minntist hún þess, að Duncan hafði afhent henni
hlaðsnepil, sem hann hafði skrifað heimilisfang
sitt á. En þó að hún leitaði i öllum vösum og
tíndi allt upp úr veskinu sínu, gat hún hvergi
undið blaðið. Hún varð að reyna að muna heim-
ilisfangið. Hún fór inn í símaklefa og ætlaði að
hringja, en fingurnir brugðust henni, þeir voru
eins og eintómir þumalfingur. Hún reyndi aftur
og aftur tryllt af örvæntingu, og alltaf, þegar
hún hélt, að hún hefði fengið rétt númer, skeði
oitthvað. Og nú heyrði hún, að einhver hló að
henni. Hæðnislegur og innilegur hlátur, sem hún
hafði ekki heyrt imdanfarin tvö ár!
Hún rankaði við sér, en hláturinn hljómaði
ennþá fyrir eyrum hennar. Hún opnaði augun
og skimaði í allar áttir.
„Fyrirgefðu, að ég skuli ryðjast svona inn til
þin Quen, en mér datt ekki annað i hug, en að
þú værir fyrir löngu komin á fætur. Flestir
farþegarnir eru komnir upp á þiljur, klæddir og
hafa meira að segja þegar lokið við að borða
morgunverð."
Hún horfði óttaslegin á unga manninn hálf
reið, en þó undrandi. — Andstyggilegt að mæta
honum aftur á þennan hátt! Hún dró skömm-
ustuleg ábreiðuna betur ofan á sig, svo að ekkert
sást annað af henni en blóðrjótt andlitið. — Hún
starði ráðþrota á hann og leitaði árangurslaust
að einhverju til að segja við hann. Hann virtist
aftur á móti vera hinn ánægðasti með það eitt
að sjá hana.
„Varst það þú, sem hlóst,“ spurði Quentin loks,
aðeins til þess að segja eitthvað.
Hann brosti. — Hann hafði þann skemmtilega
kæk að lyfta aðeins annarri augnabrúninni, þegar
hann brosti. Ef til vill var það þetta, sem gerði
það að verkum, að henni fundust árin tvö, sem
lágu á milli þeirra, gufa upp. Einu sinni hafði
þetta stríðnislega bros haft ótrúleg áhrif á hana
— fengið hjarta hennar til að berjast um og
hún hafði orðið máttlaus í hnjáliðunum. En nú
}eit hún aðeins hæðnislega á hann.
„Að hverju varstu eiginlega að hlæja?“
„Að þvi, að okkar nýi, alfróði fulltrúi, sem
frændi sendir hingað til að betrumbæta allar
starfsaðferðir okkar, skuli geta verið svo mann-
legur að sofa frameftir. Eftir á að hyggja, leyf-
ist mér að segja, að þú lítur alls ekki út fyrir
að vera neitt sérlega gáfuð eða dugleg? Þú ert
aðeins eins og reiður telpukrakki."
„Ég vildi aðeins að þú færir leiðar þinnar, svo
að ég gæti klætt mig í friði," sagði Quentin.
„Erum við lögst upp að?"
Hann hristi höfuðið og leit enn stríðnislega á
hana.
„Ekki ennþá. Ég kom með tollbátnum, Kap-
teini Cook, skipstjórinn er góður vinur minn.“
VIKAN, nr. 23, 1951
„Þú átt góðvini á undarlegustu stöðum," svar-
aði hún þurrlega.
„Já, en þeir geta komið manni að stórkost-
legu gagni. Sjálf verður þú að játa, að ef ég
hefði ekki þekkt Freddy, hefði ég orðið að skálma.
þindarlaust fram og til baka eftir hafnarbakkan-
um. Ég hefði heldur ekki fyrir nokkurn pening
viljað missa af þeirri dásamlegu sýn að sjá
nýja forstjórann okkar losa svefninn. Þú ert
ekki sem verst svona ómáluð."
„Ég þakka!" Hún gat ekki á sér setið að segja
síðan stríðnislega: „Þetta hlýtur að teljast mikið
hrós af vörum jafn þaulreynds manns og þú ert
á þessu sviði."
„Þakka þér sömuleiðis, — eða var þetta ekki
.meint bókstaflega? '— En heyrðu, vina mín, við
skulum ekki byrja á því að rífast. Quen, við
verðum að vera vinir, ef við eigum að vinna
saman og umgangast hvort annað daglega.“
Hann brosti, en nú var bros hans innilegt, en
þó feimnislega. Hann varð að beygja sig til þess
að komast út um klefadyrnar. Hún veitti því
athygli, að hann var meira að segja óaðfinnan-
lega klæddur á þessum tíma sólarhringsins. Einu
sinni hafði það hrifið hana, að hann skyldi alltaf
vera snyrtilega og vel klæddur við hvaða tæki-
færi sem var, — hvenær sem var sólarhrings-
ins. En þá hafði hún líka verið svo ung og
heimsk, hugsaði hún gröm.
„Og viltu nú gjöra svo vel að fara út, svo að
ég geti klætt mig!“ sagði hún ákveðin.
„Sjálfsagt, svo mætumst við niðri í borðsaln-
um. Ég hef þegar borðað morgunmat einu sinni,
en þegar á það er litið, að ég lagaði hann sjálf-
ur, get ég vel bætt á mig annarri máltíð. Auk
þess var það svo snemma. Flýttu þér Quen!“
Quentin settist upp og leit með fyrirlitningu
til dyranna. Hann hafði ekkert breytzt ...
Hvernig hafði hún getað verið svona smásmugu-
leg? Hégómi, yfirdrepsháttur! Það var andstyggi-
legt að hann skyldi vera svona duglegur verzl-
unarmaður samhliða öllum þessum slæmu eigin-
leikum. Hann var fljótur að hugsa og gera áætl-
anir, og auk þess var hann haldinn furðu mikilli
starfsorku. Hún hafði aldrei séð hann þreyttan,
ekki einu sinni þreytulegan. Ef til vill var það
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Nágrgnni okkar, frú Krulla, sendi Lilla þessar kökur.
Mamman: Guð sé lof að hann er sofandi. Við verðum að losa
okkur við þær, áður en hann vaknar og biður um þær!
Mamman: Þú veizt að kökur eru ekki hollar fyrir böm.
Láttu mig fá þær, ég ætla að kasta þeim i miðstöðina!
Pabbinn: Pú! ég bragaði eina þeirra, og þær eru hræði-
legar! — Þarna hringir síminn, það er víst bezt að ég svari.
Pabbinn: Ójá, frú Krulla . . . Ég þakka Pabbinn: Þama kom ég mér
yður kærlega fyrir! Kökumar voru úr klípunni!
: reinasta lostæti! Við borðuðum þær all-
ar, Lilli fékk aðeins þá síðustu!
laglega Frú Krulla: Mér datt í hug að færa ykkur dálítið meira af
kökunum, fyrst þið átuð þær allar. Mig langar svo að sjá Lilla
borða þær, hann er svo indæll!
Pabbinn: Ó, barnið er nýsofnað!
Mamman: En frú Krulla, eruð þér ekki alltof greiðugar við
okkur ?