Vikan - 06.03.1952, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 10, 1952
LIFIÐ I BRISBANE
Framhald af bls. 3.
þarf að vera þakklát fyrir?“ hugsaði ég
með sjálfri mér.
Pungrottan er afar stygg, hún er grá
að lit með svört, falleg augu, hefur lang-
an hala og er í rauninni fallegt dýr,
sem skríður fram úr fylgsni sínu, þegar
myrkrið hefur skollið á. Hún er pokadýr
eins og kengúran, en ungann hefur hún
á bakinu, þangað til að hann er orðinn
nógu stór til að geta spjarað sig sjálf-
ur. Henni er oft gefið, en það er erfitt
að temja hana, þar sem hún er svo fælin.
Við höfum nú fyrir löngu kynnzt bæði
sýnilegum og ósýnilegum dýrum hússins.
Þar eð húsið er óþétt, alsett rifum og
sprungum, og dyrnar ætíð opnar, hafa
dýrin mjög greiðan gang inn í það. Við
erum búin að veiða átta mýs síðan við
komum, þar af höfðu tvær hreiðrað um
sig í baksturofninum, sem ég nota að
vísu ekki.
Átti ég ekki á von ? Það hlaut að verða
eitthvað fleira, sem ég gæti verið þakklát
fyrir. I gær sat stærðar ferfætlingur um
það bil 60 cm. á lengd fyrir framan hús-
ið. Þetta er eðlutegund sem kölluð er
„Frilled Lizard,“ hún hafði villzt út úr
skóginum okkar.
,,Hún er alveg meinlaus,“ sagði hús-
eigandinn, það er bara gott að hafa hana,
því að hún drepur slöngur.“
Ég átti kollgátuna. Við eigum að gleðj-
ast yfir öllum þessum kvikindum, sem við
erum alveg óvön, og sem okkur hryllir við.
,,Það eru einungis þrjár til fjór-
ar tegundir af eiturslöngum í Kvíns-
landi,“ sagði nágranni okkar. „Víða í
sveitinni er viss tegund af slöngum, sem
er í húsum inni. Ég þekki fólk, sem hef-
ur eina slöngu í svefnherberginu. Hún
getur étið þrjátíu rottur í einu. Þriðja
hvern dag skríður hún út úr skoti sínu,
étur öll ósköp af rottum, sefur því næst
í þrjá daga áður en hún fer á veiðar á
nýjan leik.“ Mig skal ekki furða, þó að
hún þarfnist hvíldar eftir aðra eins mál-
tíð. Dálaglegt að hafa svona herbergis-
félaga, eða hitt þó heldur!
Eitraða kóngulóin er mjög lítil, og er
rauður kross undir bolnum á henni. Hún
er aðallega í Norður-Kvínslandi. Önnur
tegund af lítilli kónguló grefur sér hreið-
nr niðri í jörðinni og felur sig undir fá-
einum blöðum, þaðan veiðir hún bráð sína.
Sé maður svo óheppinn að stíga ofan á
hana, stingur hún, og er það banvæn
stunga.
„Kú—hohe—haha“ kveður við á ný,
aftur rekur hláturfuglinn upp þennan
undarlega hlátur. Hann situr uppi í hæsta
gúmmítrénu, en hvað er nú þetta? 'í
sterklegu nefinu hefur hann slöngu. Nú
sleppir hann henni. Slangan fellur til
jarðar og hryggbrotnar um leið og hún
kemur niður. Kobbi sækir hana fer með
hana aftur upp 1 tréð, hristir hana og
skekur kastar henni því næst aftur til
jarðar. Nú er hann viss um, að hún sé
dauð, þá flýgur hann upp í grein og tek-
ur að gæða sér á þeirri grannvöxnu, mjög
ánægður með tilveruna.
Grátitlingur byggir sér hreiður und-
ir þakskegginu. Þessi litli fugl þrífst vel,
hvort heldur sem hann er á Islandi eða
hér í hitabeltinu.
Skjórinn og hrafninn sjást oft. Aðeins
einu sinni hef ég séð kakadúa (páfa-
gaukstegund með fjaðratopp á höfði), en
það er sjaldgæft, að þeir séu inni í borg-
inni. Annar sjaldséður gestur er haukur-
inn, sem dag nokkurn réðst á kjúklinga
nágranna míns. Margskonar fuglar, sem
við höfum aldrei séð áður, hoppa glaðlega
í trjánum. Þeir fylla loftið glaðværu
kvaki. Litskrúðug fiðrildi flögra milli
blómanna. Hér í hjarta Brisbane getvun
við í næði virt fyrir okkur undur náttúr-
unnar. Hina stöðugu baráttu, þar sem
hinn sterkasti gengur ætíð með sigur af
hólmi.
Jurtagróðurinn í Kvínslandi er ljómandi
og fjölskrúðugur. Blómin hafa ekki hina
yndislegu angan sem við eigum að venj-
ast frá hinum norðlæga blómaheimi okk-
ar. Þurrt andrúmsloftið megnar ekki að
soga í sig hinn sæta ilm, en fíngerð feg-
urð litanna og óvenju margbreytilegt
laufskrúð er óvíða annarsstaðar að finna
en í lágskógum Kvínslands.
Ég kinka kunnuglega kolli til allra
pottblómanna minna, en mörg þeirra er
erfitt að rækta inni, og allt í einu finnst
mér stofublómin mín vesaldarleg í saman-
burði við skrautplöntur hitabeltisins.
Jólarósin (poincettia) hefur staðið í
blóma vetrartímann frá því í júní þangað
til í ágúst. Tréin eru víða jafnhá og hús-
in. Fagurrauðar krónur þeirra slúta yfir
girðingar og skarta meðfram vegum.
Jólarósin er algengust trjáa í Kvínslandi,
þvínæst er Boheniian, sem skreytir alla
vegi með hvítum og ljósrauðum litum.
Hér er'u blóm allt árið um kring. Maður
undrast jafnt yfir því, hvernig blóm geti
sprungið hér út í þessum hita og í kuld-
anum á íslandi. í september springur hin
fagra, bláa Jakaranda út. Það er vart
hægt að hugsa sér fegurri sýn en gang-
stíg með blómstrandi Jakarandatrjám á
báða vegu.
Fyrir utan borgina getur oft að líta
risastórar fíkju- og kaktusplöntur með
hörðum, stífum, broddóttum blöðum, sem
skaga út í loftið. Þær vaxa eins og ill-
gresi og er mjög erfitt að útrýma þeim.
Brisbane liggur um það bil 15 km. frá
hafi, en stór skip geta siglt upp eftir fljót-
inu að höfninni, þar sem öll hin stóru
skipafélög og verzlunarhús skapa líf og
fjör.
Brisbane er höfuðborg Kvínslands svo
að annríkið er mikið við höfnina. Kvíns-
landsbúi hefur alltaf nægan tíma og tek-
ur hlutina með stakri ró. Honum þykir
gaman að spjalla. Á öllum götuhornum
stendur fólk á tali hvað við annað. Sessu-
nautur í sporvagni tekur mann fúslega
tali. Það þarf hreinustu snilligáfu til þess
að geta reiknað sporvagnsgjaldið út, mér
finnst það tæpast í mannlegu valdi. Það
fer eftir tímanum, ef maður fer sömu
leiðina þrisvar til fjórum sinnum á dag,
getur gjaldið breytzt frá 4 upp í 7 pens.
Þegar komið er út fyrir verzlunarhverf-
ið, getur maður átt á hættu að sporvagninn
nemi ekki staðar fyrr en einum eða tveim-
ur stöðum lengra, en maður ætlar sér, ef
maður er ekki nógu fljótur að þjóta á fæt-
ur og kippa í bjöllustrenginn. Þetta var
hlutur sem við áttum bágt með að muna
fyrst í stað. Þegar vildi svo til, að við
mundum eftir því, þá sliyldi ekki skeika
að það var óþarfi, því að þá minnti spor-
vagnstjórinn kuldalega á, að þess væri
ekki þörf, því að sporvagninn næmi alltaf
staðar hér. Það var þetta tvennt, sem við
gátum aldrei lært, hvenær ætti að borga
4 pens og hvenær 7 eða hvenær skyldi
kippa í strenginn. Allir staðir, þar sem
sporvagnarnir stoppa eru tölusettir og er
það alveg fyrirtak. Það kemur sér mjög
vel fyrir aðkomufólk.
Framh. í næsta blaði.
AUÐVELT STARF.
Framhald af bls. 4.
gráa, óhreina leigukofana í kring. „Þama
er skrifstofan okkar, þetta er glæsilegt
hús, eða hvað?“
Charlie svarar ekki. „Þetta er skugga-
leg gata,“ hugsar hann með sér. „Ham-
ingjan má vita, hvort ég á að taka þessa
atvinnu?“
Mike hellir viskí í glas. ,,Þá erum við
orðnir ásáttir,“ segir hann. „Þrjú hundr-
uð dollarar á mánuði í byrjun og fimm
dollarar á kvöldi til ýmissa útgjalda. Eig-
um við ekki að skála fyrir því?“
Þeir skála. Charlie tæmir glasið.
„Ég sé ekkert ábótavant í sambandi við
launin,“ segir hann hægt og ánægjulega.
„En það læt ég ykkur vita, að ég vil ekki
komast í neina klípu.“
„Þú þarft ekki að óttast,“ segir Mike
og leggur áherzlu á hvert orð. ,,Þú skalt
aðeins ganga um salina og láta eins og
þú sért daglegur gestur. Ef annarhvor
okkar lítur inn, þá þekkir þú okkur ekki,
og við þekkjum þig ekki?“
„Hvenær á ég að byrja?“
,,í kvöld. Við ökum þér niður í „Himna-
ríki sjómannsins.“ Það er á götuhorninu
hjá Hamilton Avenue og . . .“
„Er það nauðsynlegt, að ég byrji í
kvöld?“
„Já, er það óþægilegt fyrir þig?“
„Charlie er ef til vill ekki svo mjög
áfjáður í starfið,“ segir Jack hægt og
drafandi.
„Jú, svo sannarlega,“ segir Charlie í
flýti. „Ég átti ekki við það. Mér fannst
aðeins . . .“
„Gerðu þér engar grillur,“ segir Mike
blíðlega. „Það er ekki heppilegt. Farðu
inn, og skiptu um föt í herberginu við
hliðina. Fötin eru tilbúin."
Reiðin blossar upp í Charlie. „Eru bláu
fötin mín ekki nógu góð,“ segir hann
æstur.
„Vissulega eru þau nógu góð, Charlie,“
segir Mike. „Bláu fötin þín eru mjög fal-
leg. Það liggur aðeins svo í augum uppi,
þegar þú ert í þeim, að þú ert sjómaður
og útlendingur. Sá, sem tekst þennan
starfa á hendur, má á engan hátt stinga
í stúf við umhverfið."
„Þá það,“ hugsar Charlie. „Það er bezt
að lofa þeim að ráða í kvöld. En á morg-
un hætti ég. Ég get ekki þolað þetta.“
Fimm mínútum síðar, finnst honum
þetta allt þolanlegra. Hann stendur og
horfir á sjálfan sig í speglinum. Dásam-
Framhald á bls. 14.
SPAKMÆLI
Auðmjúk er dyggð, sem allir lofa, en enginn
leggur stund á. _ (John gelden).
1 1 ;
Enginn skyldi gleypa meira, en hann er fær
um að melta. ,TT , , ,
— (Havelock Ellis).
Skapgerð mannsins er eins og skuggi hans,
sem ýmist fer á undan honum eða eftir, og
ýmist er lengri eða styttri en hann sjálfur.
I ! 1
Manninum má likja við mánann, báðir hafa
sína dökku hlið, sem þeir aldrei sýna öðrum.
— (Mark Twain).
! ! !
Eitt er sameiginlegt með sumum mönnum og
málverkum, báðum getur hæft betur að vera
úti í horni heldur en í fullu ljósi.
— (Leneca).