Vikan - 06.03.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 10, 1952
fyrir hesthúsin, út á troðninginn og fór þá á
stökk. Hvað Karólínu viðveik, fannst henni þetta
alveg rétt gert, en Sue var undarlega innan-
brjósts út at’ því aö', ríða yfir þessi engi, sem hún
hafði þekkt alla sina ævi, til þess að forða sér
frá þvi að vera ákærð fyrir morð.
Jeremy reisti eyrun. Það gat ekki verið, að
Bófort veiðitlokkurinn væri langt í burtu.
Glymjandi músík heyrðist í nágrenninu. Hún
stýrði Jeremy, sem gerði sig líklega til að renna
á hljóðið, yfir lítinn læk, sem hún stökk yfir
með svo miklum ákafa, að pílviðagreinarnar
slógust í Sue. Hatturinn var úti í annarri hlið-
inni og slæðan hafði rifnað og það var skráma
á kinninni á henni. Hún lagaði hattinn og lét
Jeremy hlaupa yfir beitilönd næsta búgarðs. Hún
hélt sér þar sem sléttan var lægst til þess, að
enginn sæi hana frá þjóðveginum, sem fjar-
lægðist smám saman. Hún kom að brúnni, sem
lá yfir Dobberlylækinn og reið út á veginn upp
með læknum, og hinumegin við búgarð Ludd-
ingtons sá hún Dobberlybæinn. Það var bær með
tveimur til þremur stórum götum. Hús læknisins
var í útjaðri bæjarins. Því fylgdi fjörutíu hekt-
ara land og skógur á bak við. Hún reið hægt
eftir veginum. Landflæmi Luddingtons var girt
með fagurgrænni, nýmálaðri girðingu, sem
Karólína hefði auðveldlega farið yfir. Sue hafði
aldrei geðjast að því að stökkva. En hún varð
að fara yfir til þess að komast út á götuna, sem
lá fram hjá búgarðinum sem Ruby hafði keypt
fyrir peninga fyrri manns síns, og sem Wat
rak nú af mikiili eyöslusemi eins og sjá mátti
af því, hvernig umhorfs var bæði utan húss og
innan. Loks tók Sue ákvörðun og Jeremy sem
var fyrirtaks stökkhestur horfði ánægður á
girðinguna, herti á sér og sveif yfir. Sue varð
róleg aftur. Hún kveið alltaf fyrir, ef hún þurfti
að stökkva. Hún dró djúpt andann og leit í
kringum sig. Beitilandið var þurrt og snöggt,
en hún kaus heldur að fara yfir votlendið, sem
lá neðar, þó að ekki væri hægt að ríða eins
hratt þar, en þar sást hún síður frá húsinu.
Þvínæst reið hún á bak við hesthúsin, í gegn-
um hlið sem opnaðist og lokaðist án minnstu
fyrirhafnar, eftir mjóum stíg milli tveggja lim-
garða, í gegnum annað hlið og að lokum eftir
löngum stíg, sem lá um skóginn þar sem land-
areign Luddingtons læknis og Wats og Ruby
mættust, 'sem var ein ástæðan til, að Ruby hafði
keypt jörðina. Önnur ástæða var vitanlega sú,
að þetta var allra glæsilegasta bygging — Þetta
var fáfarinn stígur, hann var votur og ósléttur,
en þetta var að minnsta kosti rudd braut, og
hún gat farið hraðar þar en skömmu síðar,
þegar hún var komin inn í skóginn.
Rigningarúðinn hafði breytzt í þoku og gerði
henni erfiðara fyrir að átta sig. Hún var ekki
vel kimnug í þessum skógi. Stígurinn náði ekki
lengra, ef hún beygði til hægri kæmi hún þar
sem leið lægi í áttina til húss læknisins. Hún
gerði það og kom að grasivöxnum lækjarbakka
með pílviðartrjám og fagurgrænum lárberja-
runnum. Þetta var Dobberlylækurinn, sem seitl-
aði í bugðum eftir endilöngum skóginum. Bó-
fortveiðiflokkurinn hafði farið þessa leið fyrir
skömmu. Förin eftir hesthófana voru greinileg
í rauðri leirjörðinni, og það var líkt og hundgjáin
kvæði enn við í loftinu.
Jafnvel Sue fannst ekki erfitt að fara yfir
lækinn. En auðsjáanlega varð það ekki sagt um
veiðimanninn, þvi að um leið og Jeremy var að
fara yfir, kom Sue auga á mann í rauðum jakka.
Hún sá hann fara á bak í gegnum pílviðargrein-
arnar. Hann hlaut að hafa dottið af baki. Hann
hvarf strax bak við lárberjatrén. Hún sneri Jere-
my gamla við og reið meðfram læknum.
Allt í einu var hún komin út úr skóginum
og gat séð bæinn og afgirta svæðið þar sem
reiðskjóti læknisins var oftast á beit í góðu
veðri. Hún sá ekki íbúöarhúsið, því að útihús-
in skyggðu á. Hún fór meðfram girðingunni
þangað til hún kom að hliði, þar sem hún steig
af baki og teymdi Jeremy innfyrir. Það var eng-
inn sjáanlegur í hesthúsinu, en bíll læknisins,
spánnýr og skínandi bíll, sem Wat hafði endi-
lega viljað gefa honum, stóð á malborinni braut
bak við húsið. Það var ljós í lækningastofunni.
Hún batt Jeremy og gekk í kringum húsið.
Það stóð alveg við gangstéttina, látúnshamarinn
á útidyrahurðinni var farinn að slitna. Hún
hringdi bjöllunni, en mundi þá að það var
fimmtudagur, frídagur vinnukonunnar. En dyrn-
ar voru hvort sem er aldrei læstar, svo að hún
opnaði og gekk inn um leið og hún leit um öxl
til þess að ganga úr skugga um, að enginn hefði
séð hana. Gatan var mannlaus. Himinninn var
þungbúinn og dimmur. Hún lokaði á eftir sér.
Nú var hún stödd í litlu anddyri með gamal-
dags fatahengi og regnhlífargrind. Þetta kom
henni fyrir sjónir sem gamalkunnugt andlit. Til
hægri var lítil biðstofa, og þangað fór hún. Það
var lokað inn í lækningastofuna. Það þýddi, að
það var sjúklingur hjá Luddington. Að öllum
líkindum sá, sem hafði hringt og komið boðun-
um til þeirra.
Hún þekkti biðstofuna einnig mætavel. Held-
ur var hún óvistleg, búin dökkum eikarhúsgögn-
um. Stólarnir voru klæddir- brúnum gljádúk, í
einu horninu stóð stór burkni í grænum potti.
Hún þekkti þetta allt saman, og henni þótti vænt
um það. Hún heyrði ekkert mannamál innan úr
lækningastofunni. Hún hugsaði með sér, hvort
hún ætti að berja að dyrum til þess að Ludd-
ington fengi að vita að hún væri komin. En
hann hlaut annars að vita það, því að það heyrð-
ist í dyrbjöllunni inni i lækningastofunni. Hann
tafðist eflaust enn vegna sjúklingsins.
Skyldi hún hafa bundið Jeremy nógu vel? Jú,
hún var viss um það. Hún velti því fyrir sér,
hvort nokkur mundi hafa séð hana. Nei, þó svo
befði verið, gerði það víst ekkert til. Hún fann
aftur til þeirrar óþægilegu tilfinningar, að Karó-
lína, Kristín og hún hefðu verið nokkuð fljót-
færar, þær höfðu verið svo skelfdar. Það hefði
verið skynsamlegra af henni að fara strax í
bílnum. Ennþá var allt hljótt, ekkert að heyra
innan úr herberginu við hliðina. Hún tók að
ganga fram og aftur í biðstofunni og það greip
hana ónotalegur geigur.
Það lágu blöð og tímarit á borðinu og fjall-
aði sumt af því eingöngu um veiðar. Utan á einu
blaðinu var mynd af Ruby, hún var yndisleg og
örugg með sjálfa sig á fræga veiðihestinum,
sem gefið hafði verið nafnið Vöggur, hann hafði
hún keypt dýru verði.
Læknisskýrteini Luddingstons hékk enn á
veggnum, þar sem hann hafði sett það — hvað
skyldu vera mörg ár síðan? Við hliðina á því
hékk upplituð mynd af ungu konunni hans,
Sadiu Carevo, sem hafði dáið skömmu eftir fæð-
ingu Wats, eina barnið, sem þeim var auðið.
Það hafði verið ætlunin, að Wat fetaði i fótspor
föður síns, en þegar hann hitti Ruby aftur (er
hún hafði verið ekkja í eitt ár) í New York og
gekk að eiga hana, hafði hann snúið aftur til
Virginiu, farið þá braut, sem hann sjálfur valdi
og notaði til þess fé það, sem Ruby erfði eftir
fyrri mann sinn. Ruby hafði ef til vill séð svo
um, að leiðir þeirra lægju saman. Hún hafði í
rauninni verið hænd að Wat frá þvi fyrst, er
hún kom til Dobberly, þá lítil, munaðarlaus
stúlka, sem síður en svo hafði til að bera nokkuð
af þeirri fegurð, sem seinna varð raunin á. Hún
var fjarskyldur ættingi Duvalsfjölskyldunnar og
hafði verið falin umsjá frú Duvals. Frú Duval
sem var afkáraleg útgáfa af Ernestinu og Kam-
illu, hafði farið á heilsuhæli í Italíu vegna sjúk-
dóms, sem enginn kunni skil á, og hafði hún
tekið með sér hina litju árlegu vexti sína. Öll-
um til mikils hugarléttis kærði hún sig ekki
um að koma aftur heim.
1 þann tíma hafði Wat ekki litizt -á neina aðra
en Ernestínu — þessa glæsilegu, aðlaðandi
Að ofan: Kínverski múrinn er sterkasta varnarvirki, sem mannlegar hendur hafa reist. Þetta
hlið og þessi kastali við Shanhaikwan varði Norður Kína gegn Mansjúríubúum fyrir 30 árum.
—- Neðst til vinstri: Nú á dögum skjóta menn steinum í stað örva. — Neðst til hægri: Hvað er
þvermál gullatómsins ? Vio hlutar af trilljónta hluta úr þumlungi.