Vikan - 20.03.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 12, 1952
5
Ný framhaldssaga: 4
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
3. KAPITULI.
Átta þuvilungar stdls.
Sam Pepper vökumaður sat einn eftir í hlýj-
tmni og við bjarmann frá eldinum, reykti pípu sína
í makindum og hugleiddi það, sem Beeding hafði
sagt honum. Hann stóð einu sinni upp, gekk út
að dyrunum og leit upp og niður eftir Wimpole-
stræti. Þokan var orðin svartari. Hann sneri
aftur að eldinum, fyllti pípuna á ný, leit á klukk-
um og horfði annars hugar í glóðina.
„Nóttin i nótt er sú rétta, drengur minn,“
tautaði hann.
Svipur gamla mannsins breyttist eitthvað
einkennilega. Hann var einsamall, svo að hann
gat verið eins og hann átti að sér. Hann var
alveg eins og áður að útliti og framkomu —•
að öllu öðru en augnasvipnum. Augu hans voru
ekki lengur dauf og rýnandi eins og í öldungi,
heldur full fjörs og orku. Stálgrá voru þau og
einbeitt og svipur þeirra benti til þess að eig-
andi þeirra hefði tekið einbeitta ákvörðun.
„Svo að gamli eiturbyrlarinn hefur verið að
hrjá vesalings barnið aftur, svei honum,“ muldr-
aði hann. „Og hann er í versta skapi i kvöld. Svo
er nú það. En um það leyti sem ég hef lokið
mínu starfi, mun hann vera svo argur, að aldrei
hefur hann verri verið.“
Lesandinn mun þegar hafa getið sér til hið
rétta heiti vökumannsins — Norman Konkvest,
í essinu sínu, og búinn til stórræða. 1 samræmi
við venjulegan dugnað sinn og vandvirkni, hafði
hann undirbúið fyrsta leik sinn gegn Ólífant í
heilan mánuð. Næturþokan hafði hvatt hann til
að hefjast handa, og frásögn Beedings stappaði
í hann stáli til stórræðanna.
„Nú skaltu fá að kenna á því, Ólífant laga-
lubbi,“ muldraði Vígreifi ofurhuginn ánægju-
lega. „Það verður mesta hamingjustund lífs
mins, þegar ég tek ránshendi maurana frá púk-
anum, rétt við nefið á honum.“
Já, það var það, sem Konkvest hafði i huga,
— hreint og blákalt rán. Matthew Ólífant, sem
var hvorttveggja i senn svikahrappur og nánös,
var sérstaklega girnilegt fómarlamb frá sjón-
armiði Normans. Það mundi verða hægðarleik-
ur að ræna Ólífant, og fjármissirinn mundi verða
honum þungt áfall; áfall, sem næði til innstu
líftauga og skerti ráð hans og rænu.
Þann tíma, sem Konkvest hafði gegnt nætur-
varðarstarfinu, hafði hann ekki ætíð vérið í
gerfi sínu; á daginn hafði hann verið eins og
hann átti að sér, og komizt að ýmislegu með gæti-
legum fyrirspurnum. Hann hafði komizt að þvi,
að Ólífant sóttist mikið eftir gullpeningum; það
var hugðarstarf litla lögmannsins að safna gull-
myntum og nú átti hann orðið mikið safn þeirra
í fjárhirzlu sinni. Það fylgir ekki sögunni, hvern-
ig Konkvest fékk þessa vitneskju. Hann hafði
sínar aðferðir í þessu efni eins og öðru. Hann
hafði einnig komizt að því, að peningaskápur Ólí-
fants, sem að visu var engu lélegri en gengur
og gerist um skrifstofu-fjárhirzlur, var álíka
öruggur og niðursuðudós. Gull var að vísu þungt
í vöfunum, en líkamskraftar Konkvests voru i
bezta lagi. Brottnám gullsins úr fjárhirzlu gamla
þrjótsins, mundi elda hann um tíu ár, og það
gæti vel hrundið honum á leið hraðfara hrörn-
unar.
Konkvest hafði fagnað með sjálfum sér, er
hann sá, í fyrstu njósnarferð sinni, fyrir mán-
FORSAGA: Haustnótt eina er Norman
Konkvest á ferö í bíl ásamt konu sinni.
Allt í einu geysist stúlka fyrir bílinn.
Norman tekst að hemla, en stúlkan fær
að stiga upp í bílinn. Svo segir hún sögu
sína. Ólífant lögfræðingur, frændi henn-
ar, bauð henni til veizlu, en fór í þess
stað með hana í lítið úthýsi. Þar var
Everdon lávarður. Ólífant vildi kúga
hana til að sofa hjá Everdon um nóttina
og að lokum varð stúlkan að flýja.
Konkvest kannaðist við báða þrjótana.
Þau doka stundarkorn við í bílnum. Þá
kemur Ólífant gangandi. Norman á
orðasennu við Ólífant, en að því loknu
ekur hann heim til sín með stúlkuna.
Þegar hún er sofnuð fer hann að segja
konu sinni frá Everdon lávarði. Hann
segir henni, að Everdon sé forríkur, en
beiti fjármunum sinum til hinna fyrir-
litlegustu athafna. Hann heitir því, að
klekkja á báðum skálkunum. Næst seg-
id frá því, að unga stúlkan, Bobby, ætl-
ar að ganga út úr húsi frænda sins, Ólí-
fants, en hann fyrirbýður henni að fara,
þau fljúgast á. Bobby ætlaði að hitta
unnusta sinn, Gillespie. Ólifant þykir
hann henni ósamboðinn, en hún segist
elska hann. Síðan hleypur hún niður til
Beeding húsvarðar og biður hann að
koma skilaboðum til Gillespie. Beeding
fer út til að síma og á leiðinni heim
aftur hittir hann kunningja sinn, Sam
Pepper, og síðan dr. Cardew, sem leigði
hjá Ólífant.
uði, stóra steinsteypuhúsið, sem verið var að
reisa við hliðina á húsi Ólífants. Viku seinna
var hann búinn að fá næturvarðarstarfið,. og
strax þegar færi gafst, fór hann að koma sér
í mjúkinn hjá Charles Beeding. Beeding reynd-
ist nytsamur; hann vissi auðvitað um allt sem
gerðist á heimili Ólífants •—• og hann var laus-
máll. Hann renndi ekki grun í, að verið væri
að spyrja sig í þaula. Hann var í raun og veru
sannfærður um, að hann væri frumkvöðull að
kunningsskap þeirra Sam Peppers.
Af tækifærisviðræðum þeirra Beedings hafði
Konkvest fræðzt um allt, sem hann þurfti að
vita um innanhússskipulag í íbúð Ólífants. Og
Vígreifi ofurhuginn hafði komizt að þeirri nið-
urstöðu, að örðugt mundi að komast í íbúðina
eftir venjulegum leiðum; auðveldast mundi reyn-
ast að komast niður um þakið eða einhvern
efstu glugganna. Dimmviðri var nauðsynlegt til
þess að þetta væri vinnandi verk, og þokan
.hafði komið núna í kvöld, í fyrsta sinn.
Frásögn Beedings af örðugleikum Bobbys, var
þó það, sem mestu réð um ásetning Normans
að hefjast þegar handa. Riddaraskapur og göf-
ugmennska var sterkur þáttur í upplagi hans,
og hann reiddist, er hann hugsaði til vesalings
stúlkunnar. Ránið úr gullhrúgu Matthew Ólífants
var samt ekki eina verkefnið, sem hann hafði
sett sér þetta kvöld.
„Charlie vinur minn er fyndnari en halda
rnætti," hugsaði Konkvest. „Gamli eiturbyrlari
er ágæt hugdetta. Mér hefði varla getað dottið
neitt betra I hug sjálfum.“
Hann stóð upp. Það var ástæðulaust að fresta
þessu lengur. 1 sannleika sagt, því fyrr sem
hann byrjaði starfið, þeim mun betra. Það var enn
skammt liðið kvöldsins og þokan hafði orðið
dimmari eftir því sem á kvöldið leið. En þok-
ur eru reikular í rásinni og vel gat verið, að
þessi tæki sig upp og flytti sig yfir til Golders
Green eða Efri Tooting, eða einhvers annars ó-
hentugs staðar. Ef hún ætlaði að verða Konkvest
að liði, varð hún að halda sig i Wigmorestræti
og nágrenni. Að því slepptu, að honum var
á móti skapi að vinna eftir miðnætti —
það gera einungis ótíndir þjófar — vildi hann
ná fundi Matthew Ólifants áður en hann gengi
til svefns.
Hann bætti koksi á eldinn og drattaðist af
stað inn í myrkrið í hálfbyggðu húsinu, eins
og hann væri að leggja af stað í eftirlitsgöngu.
Hann var þaulkunnugur þarna og þekkti svo
að segja hvern þumlung leiðarinnar og næstum
þvi hvern bita. Hann hafði gert sér að vana
siðustu vikurnar, að taka eftir öllu og leggja
það á minnið. Hann bjóst ekki við neinum sér-
stökum örðugleikum, og ef allt gengi að óskum,
gat hann farið sér rólega. En gott var þó að vera
við öllu búinn. Þessi árvekni og fyrirhyggja var
huglægur þáttur í eðli hins slóttuga „1066“.
Næstu athafnir hans voru næsta óvæntar og
gátu aðeins talizt leyfilegar vegna hinna óvana-
legu veðurskilyrða. Hann gekk öruggum skref-
um upp einn stiga og var þá kominn á fyrstu
hæð. Aftur gekk hann stiga, upp á aðra hæð.
Þar fyrir ofan var enginn stigi og ekkert nema
berir járnbitar í grind hússins, er gnæfðu upp
í loftið og hurfu í þokuna.
Norman greip utan um einn stólpann og byrj-
aði að klifra upp á við, eins og stór api. Þessi
klifurlist hefði flestum reynzt fullerfið við dag
og í þurru veðri, en þessa list lék Norman Kon-
kvest kæruleysislega í myrkri og þoku, á blaut-
um og hálum járnstólpunum. Hann naut spenn-
ingsins — og hættunnar.
Eftir dálitla stund stóð hann á tæpum og geig-
vænlegum stað. Neðan frá götunni, Wigmore-
stræti, barst upp til hans við og við skóhljóð
ósýnilegra vegfarenda eða skrölt í bíl. Hann
skreið eftir krossbita að stað i húsgrindinni, sem
var andspænis steingirðingunni umhverfis þak-
ið á húsi Ólífants lögmanns. Bitinn, sem Kon-
kvest stóð á, og steingirðingin voru i sömu hæð,
en um átta feta bil var á milli, og þetta bil var
gínandi hyldýpi niður á milli bygginganna. En
Konkvest var ekki vanur að láta hættuna aftra
sér. 1 gegnum þokuna sást brjóstvirkið á þakinu
ógreinilega.
Norman var þess albúinn, að heimsækja hús-
bóndann þessa óvanalegu leið. Hann stóð þarna
á bitanum, með ginandi hyldýpið á allar hliðar.
Allt í einu tók hann sig á loft og stökk yfir bil-
ið milli húsanna. Hann gerði þetta eins rólega
og ekkert væri i húfi. Hann taldi þetta líka
hættulitið fyrir sig; hafði athugað staðinn í
björtu og vissi upp á hár hve langt stökkið var.
En samt sem áður hefðu flestir dregið sig í hlé
frá slíkum leik. . . . Hann kom mjúklega niður
á steinbrúnina, stöðvaði sig snöggvast og náði
jafnvæginu, en lét sig svo falla léttilega niður
á þakið.
„Þetta tókst vel, þoka góð!“ sagði hann glað-
lega.
Það var líka þokunni að þakka, að þetta
var framkvæmanlegt, ef hennar hefði ekki notið
við, hefði sézt til hans neðan af götunni. En það
vildi hann sizt af öllu, því hann vildi dyljast
öllum ■— nema Matthew Ólífant.
Hann læddist varlega eftir þakinu og beygði
til hægri. Hann var nú kominn að framhlið húss-
ins og Wigmorestræti var beint niðurundan. Hann