Vikan - 10.04.1952, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 15, 1952
„Má ég verða eftir og spjalla ofurlitla
stund?“ spurði hann.
Hún hikaði: „Ég ætla að fara í Kasino-
veitingahúsið með kunningjum mínum,“
sagði hún.
„Má ég koma með þér?“ spurði hann
undir eins.
„Ég býst við því,“ svaraði hún.
Þjónn stóð þarna nálægt með yfirhöfn
hennar. Davíð tók hana og sveipaði henni
um axlir hennar. Allt í einu veitti hann at-
hygli stuttum hárumun á hálsi hennar,
þau voru dökk við mjúkt, fílabeinslitað
hörund hennar. Hann fann til einkenni-
legs unaðar innra með sér.
Þetta var byrjun, en endirinn nálgað-
ist skjótt. Áður en nóttin var liðin var
hann ofsalega ástfanginn af henni, þó að
fyrirlitning hans á kvenfólki hefði vaxið
að mun. Hann hafði viðbjóð á öllum stúlk-
unum, sem hann sá þetta kvöld. Þær voru
af verstu tegund, hugsaði hann, hjarta
hans var fullt fyrirlitningar bak við bros-
andi grímu andlitsins. Hann dansaði við
þær, þegar hann ekki gat náð í Fillis,
gætti fyllstu kurteisi og prúðmennsku, þó
að hann velgdi við öllu. Þegar hann tók
um kvenhönd, fann hann til andstyggðar
á rauðlökkuðum nöglunum. Hann hafði
löngun til að vita, hvernig hendur Fillis
væru. Hann varð að athuga það svo fljótt
sem hann gæti. I litla skálanum sat hann
um stund með stúlku, hann kyssti hana
kuldalega, þegar hún hallaði sér að hon-
um til að fá koss. Einn koss skipti engu
máli, ekki fyrir hann. Hann þurrkaði var-
irnar í laumi, meðan hann lézt vera að
þurrka framan úr sér með vasaklútnum.
Hann hataði varalit — varir Fillis —
hann tók ósjálfrátt að hugsa um þær.
Þannig var þetta alltaf. Þegar hann
byrjaði að hugsa um hana, gat hann ekki
hætt, og hver sólskinsdagurinn rak ann-
an og hvatti hann. Auk þess mundi hún
bráðlega fara aftur. Hann varð að flýta
sér. Hann bað föður sinn um frí, sat um
hana daglega og beitti öllum sínum brögð-
um og tækni. Við nánari íhugun sagði
hann við sjálfan sig, að hún væri nútíma-
stúlka, og það gat vel átt sér stað, að
henni félli þetta vel. Hann sendi henni
blóm og sælgæti og keypti bækur handa
henni. Reyndar kom hann aldrei án þess
að hafa gjöf meðferðis.
En auðvitað allar þessar gjafir — þær
hlutu að túlka eitthvað. Hann virti hana
fyrir sér til að sjá, hvort þær hefðu sín
VEIZTU -7
1. Straumlínulag- er ónauðsynlegt bíl, sem
ekur undir 35 km. á klst. Hvert er hið
fullkomnasta straumlínulag fyrir far-
artæki á hreyfingu?
2. Eftir hvern eru sögurnar um Hercule
Poirot ?
3. Hvaða enskt skáld er þekkt fyrir ljóð
sín um hafið ?.
4. Hver málaði „Síðustu kvöldmáltíð-
ina“ ?
5. Eftir hvern er óperan Othello?
6. Til hvers voru paxtöflur notaðar?
7. Hvað þýðir að vera undrænn?
8. Hvað hét hryssa Ásmundar hæru-
langs ?
9. Hvernig er „hlýrinn" á litinn?
10. Eftir hvern er skáldsagan Salambo?
Sjá svör á bls. 14.
áhrif. „Finnst þér gott sælgæti, baby.?“
spurði hann hirðuleysislega og gaf henni
fimm punda súkkulaði öskju. Varð hún
ofurlítið vonsvikin á svipinn? En rödd
hennar var nærgætnislega ástúðarfull.
„Ó, hvað þú ert indæll, Davíð,“ svaraði
hún. Þau töluðu næstum eingöngu ensku,
og þar sem þau höfðu bæði stundað nám
við ameríska háskóla, töluðu þau um það,
sem þau höfðu lært. „Finnst þér það
áreiðanlega gott?“ spurði hann enn.
„Ég er æst í það,“ svaraði hún. Hann
starði á hana. Hún talaði, eins og þær
gerðu allar, en samt var það svo, að hon-
um fannst þetta aldrei vera hennar mál,
það samlagaðist henni ekki. Hún opnaði
öskjuna og lét í ljósi ánægju sína: „Ó, er
þetta ekki draumur — alveg draumur.“
Því næst lagði hún öskjuna á borðið.
Já, hann beitti tækni sinni, þau beittu
bæði allri nútíma tækni. Hann bauð henni
út, á dansleiki, í leikhúsið, og hún fór fús-
lega. I leigubifreiðinni tók hann hönd
hennar og hélt utan um hana, og einu sinni
greip hann um axlir hennar og ætlaði að
kyssa hana, en hún beygði höfuð sitt í
flýti, og varir hans lentu á hálsi hennar.
Hann hafði hugsað til kossins með hrifn-
ingu, meiri hrifningu, en hann hafði fund-
ið til í langan tíma. En svo mistókst allt,
hann fann aðeins til auðmýkingar. Kinn
hennar var köld. Hún dró ekki höndina að
sér, hönd hennar lá í lófa hans alveg að-
gerðarlaus, hann velti því fyrir sér, hvort
það væri ókurteislegt að leggja hana nið-
ur.
Samt unni hann henni meira og meira.
Þar sem hann virtist ekki geta snortið
hana, unni hann henni. Hún hratt honum
ekki frá sér, aldrei. Hún tók þátt í öllum
áformum hans, hún neitaði honum ekki
um neitt. Ef hann stakk hendinni undir
handlegg hennar, hallaði hún sér upp að
honum — hún var ekkert gamaldags. En
þannig var hún. Hún gerði þetta allt eins
og eitthvað, sem henni hefði verið kennt
að gera. Þetta var ef til vill hennar tækni.
Þetta var reynsla fyrir þau bæði. Hann
vildi, að hún vissi um ást hans til henn-
ar, og hann gat aðeins sagt henni það
á nútíma vísu. „Ég er alveg vitlaus í þér,
baby,“ sagði hann. „Ég er líka vitlaus í
þér,“ svaraði hún kurteislega, og það fór
hrollur um hann.
Og alltaf liðu dagarnir, dagar þessa
stutta mánaðar, og hann gat ekki rofið
víggirðingu þessarar nútíma tækni í ásta-
málum. Einu sinni eftir að hafa dansað
fram á nótt, stóðst hann ekki lengur mát-
ið við dyrnar heima hjá henni, hallaði
sér að henni og sagði biðjandi: „Bjóð þú
mér góða nótt með kossi, Fillis.“
„Já,“ svaraði hún fúslega, og snart
kinn hans með köldum vörum.
Þetta var allt einskis virði. Þau nálguð-
ust ekki hvort annað heldur færðust stöð-
ugt fjær hvort öðru. Orð og atlot hrundu
þeim hvort frá öðru. Hann vissi ekki, hvað
hann átti til bragðs að taka, svo að hann
hélt áfram á sömu braut.
En þau afhjúpuðu sig daginn áður en
hún fór. Þau voru að dansa saman í
Kasino-veitingahúsinu í föstum faðmlög-
um, þegar hún hætti skyndilega dansinum,
ýtti honum frá sér og horfði á hann.
„Finnst þér raunverulega gaman að
þessu?“ spurði hún hann. Þetta kom flatt
upp á hann. Raddblær hennar breyttist,
varð mýkri, dýpri. Hún talaði á kínversku,
þeirra móðurmáli. Hversvegna höfðu þau
aldrei talað saman á kínversku? Þau höfðu
minnzt eitthvað á mismunandi mállýzkur.
Hún var ekki fædd í Sjanghaí-borg —
f jölskylda hennar var að norðan — ensk-
Mannlýsing úr íslenzku fornriti:
„Hann var mikill maður vexti og styrk-
ur, vígur vel, syndur sem selur, manna fót-
hvatastur, skjótráður og öruggur, gagn-
orður og skjótorður, en þó löngum vel
stilltur. Hann var jarpur á hár, og sveip-
ur í hárinu, eygður vel, fölleitur og skarp-
leitur, liður á nefi og lá hátt tanngarður-
inn, munnljótur nokkuð og þó manna her-
mannlegastur. “
Hver er þetta og hvar stendur lýsingin ?
Svar á bls. 14.
an var í tízku, svo að þau létu sem hún
væri handhægari. En hún var það ekki.
Hann skildi hana fyllilega, þegar hún tal-
aði kínversku. Hann horfði á hana með
ákefð. íburðarmikill danssalurinn smá-
hvarf og óskýrðist umhverfis þau. Mér
geðjast engan veginn að þessu,“ svaraði
hann. „Ég get ekki lýst því, hve mér finnst
þetta fánýtt.“
„Þá skulum við fara,“ sagði hún tilgerð-
arlaust.
Hún var ekkert lík sjálfri sér. I bifreið-
inni var hún fálát og virðuleg, hann hafði
enga löngun til að taka um hönd hennar.
Nú var hann henni miklu nálægari. Við
dyrnar hikaði hann. En hún sagði: „Viltu
koma inn? Ég held, að við ættum að ræð-
ast við.“
„Ég þarf að ræða um margt við þig,“
sagði hann.
Þeim fannst þau aldrei hafa talað sam-
an áður. Öll þessi heimskulegu, útlendu
orð höfðu verið fánýt. Nú streymdu af
vörum hans orð, en þeirra eigin orð. Það
var allt ósagt. Hún settist í satín-fóðrað-
an legubekk, og hann settist á stól nálægt
henni. Hún horfði á hann, og síðan hvörfl-
uðu augu hennar um stofuna. „Ég hef
andstyggð á þessu öllu,“ ságði hún og lyfti
hendinni. „Þú þekkir mig alls ekki. Þú
veizt ekki einu sinni, hvað ég heiti. Ég
er ekki það sem þú hefur álitið. Nú, þegar
ég er að fara, vil ég, að þú vitir, að ég
er gamaldags. Allan þennan mánuð hef ég
gert það, sem ég hata að gera. Það er
betra, að þú vitir það. Ég vil ekki dansa.
Mér finnst erlent sælgæti vont. Ég vil ekki
kyssa fólk. Mig velgir við að kyssa fólk
eða finna varir einhvers við hörund mitt,
andlit eða hendur — jáfnvel þínar varir.“
„Bíddu,“ greip hann fram í. „Ég veit
nú, að ég fann allan tímann, hvernig þú
varst. Nú skil ég, hversvegna við vorum
svona langt hvort frá öðru. Hversvegna
komstu með mér á dansleiki, og hvers-
vegna lofaðir þú mér að kyssa þig ? Ef þú
hefðir sagt, að þú ekki vildir það, hefði
ég ekki gert það.“
Hún laut höfði og horfði niður í kjöltu
sér með fast spenntar greipar. Svar henn-
ar var feimnislegt: „Ég hélt, að þér féllu
vel í geð þessir útlendu siðir, og ég vildi
geðjast þér. Ég hélt, að þú kæmir ekki
aftur — ef ég neitaði.“ Rödd hennar var
lág.
„Hvað er þitt rétta nafn?“ spurði hann.
„Það er Ming Sing — Ljómandi hjarta,“
svaraði hún.
„Ég heiti Yung An — Góður friður,“
svaraði hann.
Andartak voru þau þögul.
Þá hélt hann áfram og hallaði sér í átt-
ina til hennar. „Þér er alvara. Þér geðj-
ast bezt gömlu siðirnir?“
„Lang, langbezt.“
„Þú mundir ekki vilja hús eins og
þetta?“ spurði hann alvarlega.
„Nei,“ stamaði hún.
Framhald á bls. 14.