Vikan - 10.04.1952, Síða 5

VIKAN, nr. 15, 1952
5
Framhaldssaga:
7
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
„Ungfrú Róberta Ólífant ?“ spurði sá sem stóð
fremstur, hvassri, valdsmannlegri röddu.
„Já. Óskið þér að hitta frænda minn?“
„Mjög svo, ungfrú. Ég er lögregluforingi, og
hef fengið vitneskju um að hr. Matthew Ólí-
fant hafi verið myrtur."
Bobby sá mennina þrjá eins og í þoku, og
Konkvest krossbölvaði, í felustað sínum. Hann
sárvorkenndi aumingja stúlkunni og var um
stund í vafa um, hvernig hún stæðist þetta
óvænta hrekkjabragð örlaganna. Annað óvænt
atvik, sem hlaut að breyta fyrirætlunum hans,
eins og hið fyrra, var nú dunið á.
„Þetta hlýtur að vera einhver misskilningur,“
stamaði Bobby og tókst furðanlega að hafa vald
á sér.
„Ég vona það yðar vegna, ungfrú," sagði lög-
regluforinginn. „Megum við koma inn fyrir? Ég
er Sutton, deildar-umsjónarmaður við Scotland
Yard, og félagar mínir eru Williams yfirum-
sjónarmaður og Davidson undirforingi."
Þegar nafn Williams var nefnt, gat Konkvest
varla stillt sig um að reka upp fagnaðargól.
Hann mátti vita þetta! Ef eitthvert mál, sem
hann var við riðinn kom til kasta Lundúnalög-
reglunnar, þá var það alltaf Bill Williams, yfir-
foringinn með hraustlega litarháttinn, sem þar
kom til skjalanna.
Mennirnir komu nú inn í anddyrið. Bobby
hopaði undan þeim með hjartað uppi í hálsi. Henni
þótti vænt um að þeir spurðu hana einskis i svip-
inn, því heili hennar var óstarfhæfur þá stund-
tna.
„Símuðuð þér til Scotland Yard fyrir um tutt-
ugu mínútum, ungfrú?“ spurði Sutton snögglega.
„Ég? Símað Scotland Yard?“ Bobby fannst
rödd sín hljóma úr fjarska. „Auðvitað ekki.
Hversvegna ætti ég að síma Scotland Yard?“
„Kvenmaður, mjög svipaður yður í málrómi,
ungfrú Ólífant, hringdi til Scotland Yard, með-
an ég var þar á verði,“ sagði Williams stillilega.
„Ég varaði yfirforingjann við, að þetta gæti
verið hrekkur, en við urðum að aðgæta þetta
nánar. Ég vona, að við höfum ekki gert yður
skelkaða. Konan sagði, að hr. Ólífant hefði verið
stunginn í bakið og . . .“
„Þetta hlýtur að vera einhver misskilningur,"
tók Bobby fram í af svo mikilli stillingu, að
Konkvest dáðist að. „Ég held að frændi minn sé
inni í lesstofunni að vinna.“
„Vitið þér það ekki?“ sagði lögregluforinginn
snöggt.
Höstug framkoma hans gerði Bobby dálítið
órólega.
„Hann var í lesstofunni, þegar ég sá hann
Síðast,“ sagði hún dálítið hikandi. „Síðan eru um
tvær klukkustundir. Hann vill ekki láta ónáða
sig, þegar hann er að vinna í lesstofunni. Verið
getur, að hann hafi farið út án þess að ég yrði
þess vör. Ég veit það ekki.“
Með tilliti til orða og frásagnar lögreglu-
mannsins, sýndi Bobby mikið sálarþrek. Kon-
kvest dáðist ákaflega að henni. Bobby sjálfri
leið ekki betur en það, að hún gekk eins og í
leiðslu að lesstofudyrunum. Hugsun hennar var
þó svo skýr, að hún skildi, í hve óhemjumikilli
þakkarskuld hún var við Konkvest. Þessi hætta
hafði komið svo óvænt, eins og „þjófur á nóttu".
Til allrar hamingju var þó öllu óhætt. Lögregl-
an gat ekki fundið neitt þarna. En hver gat hafa
simað? Kona! Hvaða kona? Mesta guðs lán, að
lögreglan kom. Lögreglumennirnir mundu hverfa
á burt grunlausir. Og á morgun, þegar lík Matt-
hew Ólifants hefði fundizt, víðs fjarri, mundi
rannsóknin beinast að þeim slóðum.
„Þetta er lesstofan/' sagði hún um leið og hún
opnaði dyrnar. „Þér sjáið, að ljósin eru
slökkt . .
Þetta var ekki rétt. Það var ljós i lesstofunni.
Þegar hún leit fyrst inn í lesstofuna, var undr-
un efst í huga hennar, en við sjón þá, er blasti
við henni, ætluðu augun út úr höfðinu á henni
og hún varð gersamlega lémagna af hryllingi.
En það var aðeins augnablik, því á næsta augna-
bliki æpti hún upp yfir sig af óstjórnlegri skelf-
ingu.
Matthew Ólífant sat þarna við skrifborðið,
eins og áður, og benti með einum fingri á stað
á vegakorti af London, sem lá á borðinu fyrir
framan hann. Og í bakinu á honum stóð band-
prjónninn með stóra stálhnúðnum!
V. KAPlTULI.
Við höldum áfram.
Þriðja áfallið! . . . og óvænt eins og fellibyl-
ur. Þetta var óhugsandi — ómögulegt — fjar-
stæða — brjálæði. Nefnið það hverju nafni sem
vera vill, en þetta gat ekki verið.
En þó var það staðreynd. Líkið var þarna, al-
veg eins og Konkvest hefði aldrei borið það burt.
Það var komið þarna á sinn fyrri stað, að því
er virtist töfrað þangað aftur úr steinlímshrúg-
unni með einhverjum herfilegum töfrabrögðum.
Áfallið var Bobby Ólífant um megn. Um leiö
og hún rak upp hræðsluópið, leið yfir hana og
Bill Williams tókst með naumindum að bjarga
henni frá falli.
„Þetta eru engin látalæti, Sutton," sagði yfir-
foringinn höstuglega. „Hún hefur fengið hastar-
legt taugaáfall. Mig furðar það heldur ekki!
Lítið þarna inn fyrir."
Deildarforinginn fór að orðum yfirboðara síns
og leit inn fyrir. Þótt hann væri ýmsu vanur
úr starfi sínu, fór ósjálfrátt hrollur um hann
við það sem hann sá, litli Jögfræðingurinn sat
þarna og starði brostnum augum beint á dyrnar.
En hvorki Williams né Sutton skildu fullkom-
lega hversvegna Bobby hafði orðið svona mikið
um þetta, því þeir vissu ekki það sem á undan
var gengið. Þeir héldu, að skelfing hennar staf-
aði af því að henni hefði orðið bilt við
að sjá frænda sinn dauðan.
Williams bar hana inn í setustofuna og lagði
hana á legubekkinn. Hann kunni dálítið í „hjálp
í viðlögum", eni komst brátt að þeirri niðurstöðu,
að venjulegar leikmanns-aðferðir dygðu ekki.
„Hún er i djúpu yfirliði," tautaði hann. „Hring-
ið strax á lögreglustöðina, Sutton, og látið lækn-
irinn koma. Það verður þörf fyrir aðstoð hans
einnig að öðru leyti. Þér vitið, hvað við á.“
„Hvernig væri að ná í kalt vatn?" spurði David-
son undirforingi, sem var ungur og þótti Böbby
ein hin fegursta stúlka, sem hann hafði séð á
æfinni. „Rækallinn eigi það, ekki getum við skil-
ið hana svona eftir."
„Víst getum við það,“ sagði Williams hrana-
lega. „Við skiljum hana eftir hérna á legu-
bekknum. Það fer vel um hana. Ég þarf að lita
betur á líkið. Bezt þið komið líka."
Þeir gengu inn í lesstofuna. Og Norman Kon-
kvest, sem fylgdist með öllu úr felustað sinum
undir borðinu, vissi, að ef hann ætlaði að gera
eitthvað, yrði það að gerast á næstu minútum.
Hann hafði orðið sem þrumulostinn, er hann
heyrði hvað um var að vera. En svipur hans verð
harðneskjulegur og glampi kom í augun, er hann
fór að hugsa um þetta. Bersýnilega hafði ein-
hver gert þeim þennan grikk. Og jafnvist var
það, að sá hinn sami hafði fylgzt með athöfn-
um hans í kvöld. Það gerði hann órólegan og
vakti ugg hans.
Hver gat hafa flutt lík Matthew Ólífants aftur
upp í lesstofuna? Og með hverjum hætti? Það
voru spurningar, sem Konkvest fýsti ákaft að
fá svar við. Enginn hafði farið um forstofu-
dyrnar; þau hefðu áreiðanlega orðið þess vör.
Stundarfjórðungi áður hafði ekkert lík verið í
lesstofunni. Á þeim stutta tíma hafði líkið verið
flutt þangað aftur. Honum fannst óhugsandi að
gera ráð fyrir, að líkið hefði verið flutt sömu leið
til baka og hann hafði farið með það.
„Þessi morðingi er slægur fugl," hugsaði Kon-
kvest með sjálfum sér, og dáðist hálft í hvoru
að honum, þrátt fyrir gremju sína. Þrjóturinn
er listrænn á sinn hátt og brögðóttur líka. Þeg-
ar hann er búinn að koma líkinu á sinn stað
aftur, símar hann til Scotland Yard og stælir
málróm Bobby . . . Ha, bíðum við! Er það nú
víst? Hver veit nema morðinginn sé kona?
Þessi óþekkti töframaður, sem virtist geta
leikið það ómögulega, hafði flutt líkið til baka
og símað á lögreglustöðina vegna þess að hann
— eða hún — hafði ásett sér að láta líkið finn-
ast i lesstofunni af því Bobby var ein heima.
„Óþokkabragð af versta tagi," tautaði Kon-
kvest um leið og hann skreið út undan borðinu.
„Fjandinn sjálfur! Sam Pepper-gerfið mitt er út
á svölunum, og ef William finnur það —
þá----------!“
Hann rétti sig upp. Lesstofuhurðin var opin í
hálfa gátt, og hann hlustaði eftir tali þeirra, er
þar voru. Svo barst hinni næmu heyrn hans ann-
að hljóð — djúpt andvarp, sem kom frá setu-
stofunni. Svo að William hafði haft rangt fyrir
sér!
Nú gerði Konkvest það, sem nálgaðist
ósvífni, að læðast á tánum þvert fyrir lesstofu-
dyrnar yfir að dyrunum á setustofunni. Hann
fór inn fyrir og lokaði hurðinni hljóðlega á eftir
sér.
„Ekkert hljóð, Bobby litla," hvíslaði hann um
leið og hann laut niður yfir hana og sá að hún
var með opin augun. „Ég ætla að fara héðan,
meðan fært er. En hvað sem gerist, mun ég
veita þér lið."
Hún horfði rannsakandi framan í hann. Svip-
ur hennar var óttablandinn.
„Það er þarna!" hvíslaði hún. „Það er komið
aftur. Hvernig gat það komið aftur?"
„Ég veit ekki — en ég ætla að komast að því.
Taktu eftir, Bobby, þetta er áríðandi. Þú verður
að vera „í yfirliði" það sem eftir er nætur. Skil-
urðu það?“
„Ekki fullkomlega. Ég er svo rugluð . . .“
„Ef þeir spyrja þig einhvers, þá svaraðu engu.
Þú skalt látast vera í móki, — eða hvað sem
þér sýnist, segðu þeim ekkert. Læknirinn kemur
bráðlega, og hann kemst að þvi, að þú ert ekki
meðvitundarlaus. En þú getur látist vera rugl-