Vikan - 10.04.1952, Síða 6

6
VIKAN, nr. 15, 1952
uð, því þeir geta ekki sannað hið gagnstæða.
Skilurðu ?“
„Já,“ hvíslaði hún.
„Ágætt! Ég er að fara, en þú munt sjá mig
brátt aftur. Ég byrjaði þetta verk og ég ætla
mér að enda það. Einhver kerskinn þrjótur —
morðinginn eflaust — hefur verið að gera okk-
ur skráskeifur, og mér mislíkar það.“ Málróm-
ur Konkvests var grimmdarlegur. „Hann skal
verða að svara til saka, barnið gott, og . . .“
„Einhver er að koma,“ tók hún fram í ótta-
slegin.
Hann smaug undir boðið eins og áll. Hann var
farinn að fá leikni í að skríða undir borð. David-
son undirforingi kom inn og gekk að legubekkn-
um. Hann beygði sig yfir stúlkuna, sem virtist
enn vera í öngviti. Hann blótaði hljóðlega og
fór út úr herberginu. 1 einu vetfangi stökk Kon-
kvest undan borðinu og út að glugganum.
„Þessi gluggi veit út á svalirnar líka,“ hvísl-
aði hann. „Ef þú heldur að þú getir það, þá lok-
aðu glugganum á eftir mér. Vertu hughraust,
Bobby, ég mun ekki svikja þig.“
Hann hvarf, og hún gekk skjögrandi yfir að
glugganum og krækti honum aftur. Þoka var á
sem áður, og Konkvest læddist á tánum fram hjá
frönsku gluggunum á lesstofunni og var feginn,
að engum skyldi enn hafa hugkvæmst að opna
þá. Hann tók á sig gervi vökumannsins í miklum
flýti, og klifraði upp á þakið. Honum létti stór-
um, þegar hann var kominn á þakbrúnina. Þetta
hafði tekizt. Enn einu sinni stökk hann yfir á
bitann og renndi sér niður stólpana.
Ef til vill var hann dálítið kærulaus . . . ef
til vill var hugur hans svo önnum kafinn við
að gera sér grein fyrir hinum dularfullu atburð-
um, að hin venjulega varúð hans var dálítið ut-
angátta. Eftir að hann var kominn niður á aðra
hæð, fór hann strax niður stigann og niður á
fyrstu hæð. Stiginn, sem lá niður á stofuhæðina,
var við hinn endann á bráðabirgða-ganginum,
þar sem stiginn af efri hæðinni kom niður. Kon-
kvest gekk þarna um í myrkrinu af öryggi kunn-
ugleikans; hann vissi nákvæmlega hve mörg
skref voru milli stiganna, enda hafði hann farið
þessa leið hvað eftir annað síðasta klukkutím-
ann . . . og hann var alveg grunlaus um nokk-
ur vélabrögð. Þótt það væri mál manna, að
Norman gerði aldrei neina skissu, þá kom hér
fram undantekning frá reglunni.
Áður en hann var kominn hálfa leið eftir fjala-
gólfinu, byrjuðu borðin að sporðreisast og
hrynja undan fótum hans. Hann missti fótanna
og fann að hann hrapaði — og skildist þá, auð-
vitað, að hann hafði farið ógætilega, en við því
var lítið hægt að gera. Lítið . . . en svolítið
samt.
Fallið niður á gólf á næstu hæð var ekki mjög
hátt, en dulvitund Normans, sem nú var glað-
vakandi, tjáði honum með leifturhraða, að hann
yrði að gera nauðsynlegar ráðstafanir strax, ef
hann vildi ekki illt af hljóta. Og í fallinu minnt-
ist hann nokkurs, og hann bylti sér til hliðar;
hann mundi nefnilega eftir, að vinstra megin
var framskagandi stöng. Hann sá hana ekki í
myrkrinu, en vissi, að hún var þarna.............
Fingur hans snertu eitthvað og hann greip um
það, um leið heyrði hann eins og glamur I málmi,
þegar borðin skullu niður. Fingur hans hálf-
runnu af hlutnum, sem hann hafði gripið um,
en héldu honum samt uppi. Meðan hann hékk
þarna, fylltist hann ofsa-reiði. Fjalirnar höfðu
vissulega ekki losnað af tilviljun!
Einhversstaðar neðan úr myrkrinu þóttist hann
heyra dálitið þrusk. Hann beit á jaxlinn um leið
og hann klöngraðist út á hlið og náði einni
súlunni sem hélt uppi loftinu. Eftir henni renndi
hann sér niður á gólfið. Konkvest stanzaði
augnablik, þegar hann kom niður og heyrðF’þá
greinilega úr nokkurri fjarlægð, að maður hljóp
í burtu. Einhver hafði verið að læðast þarna í
myrkrinu, en var nú hlaupinn brott. Konkvest
hljóp á eftir honum, og um það bil sem hann
kom að vökuklefa sinum með glóðarkerinu góða,
heyrði hann marra í byggingarports-hurðinni'.
En þegar hann kom þangað, og leit upp og nið-
ur eftir Wigmorestræti, sást enginn. Þokan var
svo dimm, að ekki sást yfir götuna og eina
hljóðið, sem hann heyrði, var ógreinilegt hljóð
í bílhemlum.
„Þú hélzt víst, að þér hefði tekizt að vinna
á mér, herra morðingi ?“ tautaði Konkvest. „En
nú skulum við sjá!“
Hann var bæði gramur og utan við sig eftir
lífshættuna. Hann gekk til baka gegnum fjar-
lægari hluta byggingarinnar og lýsti sér með
vasaljósi sínu . . . þá komst hann fyrst í skiln-
ing um hina ógurlegu hættu, sem hann hafði
verið í. Beint fyrir neðan gatið á loftinu, þar
sem borðin höfðu dottið niður, var stór haugur
af ryðguðum jái’nrimlagirðingum. Þær höfðu
verið rifnar niður fyrir alllöngu og fleygt til
hliðar. Nú hafði þeim verið komið þarna fyrir
á þann hátt, að oddarnir stóðu upp. Ef Kon-
kvest hefði fallið alla leið, hefði hann lent á odd-
unum og rekist í, gegn . . . sá argvítugasti dauð-
dagi sem hann gat hugsað sér.
Hann hrærðist undarlega við þessa sýn. Hinn
ókunni, sem hafði áreiðanlega myrt Matthew
Ólífant, og njósnað um atháfnir hans, hafði af
ráðnum hug lagt þessa gildru fyrir hann. Til-
gangur hans frá byrjun hafði verið sá, að láta.
stúlkuna vera eina í íbúðinni með liki frænda
síns, og honum hafði næstum tekizt þetta. Ef
Konkvest hefði beðið bana í fallinu, hefði fyrir-
ætlunin tekist algerlega. Bobby litla hefði ekki
haft neina smugu til undankomu úr netinu, sem
hafði verið herpt svo þétt' að henni. Henni mundi
hafa veitzt ómögulegt, að fá staðfestingu á hinni
ótrúlegu frásögn sinni.
„Þetta er að verða hálf þreytandi," tautaði
Konkvest. „Náunginn, — sem virðist hafa sér-
stakar mætur á oddhvössum hlutum, — hefur
komizt á snoðir um að næturvarðastaðan mín er
gervihlutverk og líklega veit hann í tilbót hver ég
er. Bandprjónar og gamlar járngrindur! Þau tæki
eru ekki að mínu skapi.“
Hann sneri aftur til klefa sins, skaraði í eld-
inum, settist niður og fór að hugsa málið.-------
Uppi í íbúð Ólífants voru lögreglumennirnir
að ræða morðið. Sutton deildarforingi muldraði
ólundarlega:
„Lítið á, hr. Willims, hafi stúlkan ekki fram-
ið morðið, hver ætti þá að hafa gert það? Lítið
í kringum yður!“
„Ég er að því,“ tautaði yfirforinginn. „Og hvað
svo?“
„Ilver maður með opin augu getur sannfært
sig um, að þetta er „innanhúss verk“, hélt deild-
arforinginn áfram. „Gluggarnir eru lokaðir að
innanverðu. Allt er í röð og reglu. Engin tilraun
hefur verið gerð til að opna peningaskápinn, og
engu stolið. Þar að auki er augljóst, að Ólífant
hefur verið myi'tur af einhverjum, sem hann bar
fullt traust til.“
„Ég fellst á þetta,“ sagði Williams og kinkaði
kolli. „Ólifant sat við skrifborðið og var að skoða
landabréfið . . . Við vitum ekkert hversvegna
hann var að því. Á meðan hann var að þessu,
Blessað
barniðl
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn; Maður skyldi halda, að ég hefði aðeins eitt höfuð.
— en mér finnst eins og ég hefði höfuðverk í tveimur! Mér
er alveg sama, þó að mér verði sagt upp — ég fer heim!
Pabbinn: Vei — er það nú ekki nógu slæmt að hafa höfuð-
verk, þó að ekki þyrfti ég í þokkabót að hlusta á alla þessa
kúreka í sjónvarpinu, sem eni að reyna að drepa hvern
annan ?
Pabbinn: Ég verð að binda enda á þetta Pabbinn: Lilli — hérna er króna handa þér — Lilli: Ég hefði viljað loka þvi fyrir löngu — en ég
ég þoli þetta ekki! lokaðu svo sjónvarpinu! vissi ekki, hvernig á að fara að því ■—- kærar þakkir
fyrir krónuna — pabbi. —