Vikan - 10.04.1952, Síða 12

12
VIKAN, nr. 15, 1952
að því? . . . Við bjuggumst við því, að hún mundi
koma með Ernestínu á dansleikinn. Það var
ekkert ósennilegt, að þær hefðu komið einhvers-
staðar við i leiðinni . . . ég var að dansa, þegar
mér var sagt, að það væri búið að skjóta Erne-
stínu. Ég hélt, að það hefði verið slys. En ég
vissi að Sue var þar og fékk lánaðan bíl og ók
þangað með frænku. Lögreglan vildi ekki leyfa
okkur að koma inn.“
Það stirndi á gleraugu Henleys, þegar hann
leit i flýti yfir síðuna. ,,Nú, og hérna eru nöfnin
á stúlkunum, sem þér dönsuðuð við einnig borð-
dömunni yðar. Þetta virðist allt vera skýrt og
greinilegt."
„Já, þetta er allt í lagi,“ sagði Woody.
„Mjög góðu lagi,“ sagði Henley. „Að öðru leyti
en því, að þér minntust ekkert á, að Frú Baily
og þér yfirgáfuð veiðiflokkinn seinni hluta dags-
ins og hittust í Veiðihorninu. Þið komuð ekki
saman þangað, heldur hittust þar að samkomu-
lagi, er ekki svo?“
Magurt andlit Woodys var sem höggvið í stein.
Augu hans voru hvöss. Jed sagði eitthvað og stóð
á fætur. Henley lögreglufulltrúi hélt áfram: „Af-
greiðslustúlkan í Veiðihorninu fór þaðan þetta
sama kvöld, því að hún hafði fengið aðra atvinnu.
En að því er virðist mun henni ekki hafa líkað
nýja vinnan, því í siðastliðinni viku kom hún aft-
ur. Hún sá dagblöðin og þekkti myndirnar af
yður og frú Baily. Blaðamennirnir vissu auðvit-
að, að lögreglan hefði rekizt á yður í Dobberly
eftir heimsókn yðar til Luddingtons læknis, og
að þér hefðuð verið yfirheyrður vegna þess. Nú
langar mig til þess að fá að vita allt um þetta
— þetta leyndardómsfulla stefnumót við Erne-
stínu Baily, sem átti sér stað nokkrum klukku-
tímum áður en morðið var framið."
Henley kinkaði kolli, lögregluþjónninn fletti í
blokkinni, sem hann notaði til að skrifa niður,
það sem sagt var.
„Vertu ekki hrædd, Sue!" sagði Woody. Við
vorum í Veiðihorninu, en ekki drap ég hana!“
14. KAPLI.
Henley virtist hafa brugðið eins og hann hefði
ekki búizt við, að Woody mundi gefast upp svona
fljótt. En hann tók á sig rögg og sagði: „Vitið
þér, hver drap hana?“
„Woody,“ hvíslaði Sue og rétti höndina í áttina
til hans, „þú mátt ekki . . .“ hún vissi í raun-
inni ekki, hvað hún ætlaði að segja — ef til
vill: „Þú mátt ekki segja of mikið!" Henley tók
eftir hreyfingu hennar. Allt í einu var líkt og
Woody yrði óhreinn í framan, en í rauninni or-
sakaðist það af þvi, að blóðið hvarf úr sólbrenndu
andliti hans. „Ég hef alltaf haldið, að Jed hafi
gert það," sagði hann, „og held það enn.“
„En, Woody!" Jed starði á hann ringlaður og
reiður að sjá. „Hvað áttu við með þessu?"
„Biðið andartak, Baily," sagði Henley. „Segið
mér, hversvegna þér hélduð það, ungi maður —
eða merkisberi? Hafði yður skilizt það á frú
Baily, að hún væri — við skulum segja hrœdd
við manninn sinn? Hafði hann hótað henni?"
Augpi Woodys skutu neistum. Varir hans voru
samanherptar, en samt sem áður hafði horfið
nokkuð af hinu fyrra öryggi hans. „Hrædd?"
sagði hann og svaraði að lokum: „Neihei!"
Jed bjóst til að ganga í áttina til Woody. Hann
var ekki lengur reiður að sjá, heldur aðeinö
hjálparvana og utan við sig. Henley stöðvaði
hann, sneri sér að Woody og sagði: „Viljið þér
nú ekki segja mér, hversvegna þér segið, að
Baily hafi gert það?“
Woody varð að kyngja einhverju áður en hann
svaraði: „Vegna þess að ég get ekki skilið, hver
hefði átt að gera það annar. Hann — Jed —-
og Ernestínu kom illa saman. Svo sagði hún mér.
Og Jed var . . .“ Það kom daufur roði fram í
kinnar hans. „Jed geðjaðist vel að systur minni.
Hann elti hana á röndum. Það töluðu allir um
það. Sue var nýkomin heim. Hún var ekki hérna,
þegar Jed fluttist hingað og kvæntist Ernestinu
og keypti Duvalsetrið. En strax og hann sá Sue,
fór hann að gefa henni undir fótinn og . . .“
„Woody!" hrópaði Sue.
„Ég hélt, að hún rnundi sjá hann út. Ég hélt,
að augu hennar myndu opnast og henni yrði ljóst,
að hún væri að fara út á hættulega braut, og
hún mundi binda endi á þetta. En hún — hún
er nú svo ung og að mörgu leyti óreynd," sagði
Woody og var sjálfur ákaflega ungur að sjá.
„Og Jed -— já, henni fór að lítast vel á hann. Og
þegar Ernestína var skotin, held ég, að Sue hafi
verið hrædd um að Jed yrði álitinn sekur, og
ég held, að hún hafi hugsað sem svo, að ef hann
hafi verið að rífast við Ernestínu, og orðið ham-
stola af reiði og skotið hana, þá bæri hún að
nokkru leyti ábyrgð á þvi. Þess vegna held ég,
að hún hafi fundið upp á að sanna, að hann hafi
verið fjarverandi til þess að hjálpa honum, óg ég
held, að hún hafi ekkert hugsað um sjálfa sig,
það er að segja — ég á við — ég held bara,
að hún hafi alls ekki hugsað út í hver aðstaða
hennar sjálfrar yrði með þessu, og jafnvel þó
að hún hafi gert sér það ljóst, þá hefði hún
samt hagað sér þannig, þvi að svona er hún nú
einu sinni. Þið þekkið hana ekki,“ sagði Woody
og þagnaði við svo búið.
Það heyrðist ekki annað hljóð, en frá blýanti
hraðritarans, sem keptpist við að skrifa niður
það sem sagt var. Hann lauk við það, andvarp-
aði og leit kvíðafullur á Woody eins og hann væri
hræddur um, að hann byrjaði á nýjan leik.
„Þér hafið augsýnilega haldið öll ósköp," sagði
Henley.
Jed gekk allt í einu til Woody. „Hlustaðu nú
á mig Woody," sagði hann. „Mér kom ekki til
hugar, að þú litir þannig á málið. Mig — mig
langar til þess að þú vitir, að mér var alvara.
Woody. Þú ert ungur og átt erfitt með að skilja
slikt. Tilfinningar okkar Sue voru sannar. Það
var ekki aðeins um daður að ræða. Og fyrsta
kvöldið, sem ég hitti Sue af einskærri tilviljun
við akbrautina, sem liggur heim að húsinu ykk-
ar, sagði ég henni hverjar tilfinningar ég bæri
í brjósti til hennar og svo sagði ég, eins og þú
og. allir aðrir vita, að ég ætlaði að biðja Erne-
stinu um skilnað, Sue vildi ekki, að ég gerði
það. Þannig var þetta."
Það var ekki blóðdropi í vörum Woodys, er
hann svaraði: „Þú veizt vel, að Ernestína var
hætt að elska þig!“
Henley tautaði eitthvað fullur . undrunar. Jed,
sem auðsjáanlega varð að beita sig hörðu til þess
að missa ekki þolinmæðina, beið andartak, áður
en hann sagði stillilega: „Nei, það vissi ég ekki.
Hvað meinarðu, Woody?"
„Þú varst ekki góður við hana, sagði Woody.
Hún sagði mér, að hún væri óhamingjusöm. Hún
ætlaði ekki að segja mér frá því, en ég sá, að
það amaði eitthvað að henni, og svo kom það
alveg af sjálfu sér. Ernestína . . .“ Allt í einu
varð rödd hans óstyrk. Hann reyndi að hafa vald
yfir henni. „Ernestína var yndisleg. Þú skildir
hana ekki —, þú reyndir ekki einu sinni að skilja
hana. Það sagði hún!“
„Emestína!“ hugsaði Sue með sjálfri sér. Átta
— nei níu árum eldri en Woody, og hún hafði
þekkt hann frá því að hann var lítill glókollur
með hrokkna lokka — og allt í einu hafði hana
langað til að heilla hann og hafði notað sér sam-
úð og aðdáun Woodys — þess Woodys, sem var
svo fallegur og sýndist fullorðinslegri í einkenn-
isbúningnum sínum en hann í rauninni var. Hún
reyndi að minnast hans hinn stutta orlofstíma,
sem lauk daginn sem Ernestína var myrt. Því
hafði hún ekki haft gætur á honum? Af því að
hún hafði verið svo niðursokkin i sitt eigið vanda-
mál, af því að hún hafði ekki hugsað um annað
en, að hún væri að verða ástfangin í Jed, og að
hún yrði að koma I veg fyrir það. (Og hún hafði
alls ekki vitað, hvað ást var hugsaði hún og
fann til sársauka fyrir brjóstinu, hún hafði ótt-
ast skugga).
Hvar skildi Woody hafa hitt Ernestínu? Hann
hafði tekið þátt í veiðunum, allir höfðu veitt af
ákafa og verið kátir á hverjum degi. Þau höfðu
verið í sama glaðværa hópnum, sem hélt dans-
Efst til vinstri: Skjórinn hvílir sig ekki á vatninu heldur á landi og oft í trjám. — Neðst til
vinstri: Hvað er það, sem börn eru hrifnust af í kímnisögum? — Kímni. — Ofan til hægri: Hvaða
tungumjúkur og málugur leiguþjónn, sem sýnir ókunnugum ítölsk málverkasöfn, hallir og rústir,
er kallaður af löndum sínum Cicerone eða Cicero. — Neðan til hægri: Bjöllutegund þessi er notuð
til að eyða blaðlúsum. Hún er rauð eða gul á lit með svörtum blettum.