Vikan - 19.06.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 24, 1952
11
__
Æ veiðum
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
24
íara lengra. Hann prjónaði og Fitz varð að lok-
um að fara með hann hinumegin við húsið,
þar sem hann gat ekki séð staðinn, þar sem
Sue hafði bundið hann. Þar batt Fitz hann ásamt
sínum eigin hesti.
Þegar þau gengu upp að húsinu, sagði Sue
allt í einu: „Fitz, finnst þér nokkuð gaman að
veiðum ?“
„Mér finnst gaman á hestbaki. Mér finnst líka
gaman að því, að ala upp hesta og hunda. En
ég vil helzt ekki hafa refinn með . . .“
„Finnst þér nauðsynlegt . . .“
„Að veiða refinn? Það er ég ekki viss um.
Annars eiga villidýr ekki trygga tilveru. Það
er að minnsta kosti ekki miskunnarlaust að deyja
á þennan hátt. Og auk þess eru refir plága fyrir
bændurna. Við skulum koma inn um bakdyrnar.“
Hann barði að dyrum, en Lissy Jenkins var far-
in heim. Hann tók í hurðina og hún var opin að
Dobberly sið. Eldhúsið var hreint og fágað og
það hafði róandi áhrif á Sue.
„Mér þykir það leiðinlegt, að biðja þig um
að koma inn,“ sagði Fitz, „en . . .“
„Hvað viltu að ég geri?“
„Ég veit það ekki vel. En — þú getur sýnt
mér hvar þú stóðst og hvað þú gerðir til að
byrja með.“
Það er ekki auðvelt, og heldur ekki eins
erfitt og hún hafði haldið. Dagsljósið fyllti lækna-
stofuna og biðstofuna*. Hún stóð við skrifborðið
og horfði á verkfærin, sem skinu í sólinni og
sagði frá öllu sem hún mundi. .Svo lagði Fitz
spurningar fyrir hana.
Um Jed og hvað hann hefði sagt, nákvæmlega.
Hvað hafði hún sagt? „Hvers vegna kemurðu
aftur.“ Og hvað sagði Jed þá og hvers vegna
vildi hann að hún færi undir eins.
„Af sömu ástæðu og ég vildi að hann færi.“
„Það hefði verið það versta, sem þið gátuð
gert, bæði tvö.“
„Hann vildi ekki að mér yrði blandað í þetta.
Símahringingin — hann sagði að ég vissi ekki
hve nauðsynlegt . . . og svo kom Ruby.“
„Fannst þér hún vera tortryggin?"
„Nei, alls ekki. Ég held að hún hefði fallizt
á að segja lögreglunni ekki að ég var þar. Með-
an við vorúm að tala um þetta kom lögreglan
og . . .“
„Bíddu svolítið. Hvernig tók Ruby þessu? Var
hún taugaóstyrk ? “
„Já, það held ég. En hún lætur ekki á því
bera. Hún . . . ég man að hún stóð í biðstof-
unni og sagði eitthvað á þá leið, að burkninn
þyrfíi vátn og þá gerði ég mér grein fyrir þvi,
að hún vissi ekki um hvað hún var að tala.“
„Burkninn —,“ sagði Fitz, „burkninn."
Hún gat ekki trúað því, jafnvel þegar Fitz
stakk hendinni niður í blómsturpottinn, sem
burkninn var í og dró upp litla skínandi öskju.
Hann þurrkaði mosann og moldina af henni —
það var vindlingaveski Rubyar.
Nafn hennar var grafið á hana öðru megin,
en hinu megin stóð: Til hamingju, frá lækninum.
Þetta var lítið vindlingaveski með spegli öðru-
megin. Fitz opnaði það og í því voru þrir vindl-
ingar og örlítið af lausu tóbaki.
„Svo hún hefur notað það. Hvenær á hún af-
mæli, Sue?“
„1 október — annan október."
Ernestína var drepin þann níunda.
Fitz stakk veskinu í vasann: „Allt í lagi, ég
ætla út í Veiðihornið. Viltu koma með mér?“
„Hvers vegna? Jú, ég vil koma með þér, á ég
við. En hvers vegna . . .“
„Það skaltu fá að sjá þegar við komum þang-
að. Ef ég hefi rétt fyrir mér, vil ég að þú heyr-
ir það með þínum eigin eyrum.“
Þau fóru út um bakdyrnar og til hestanna,
sem stóðu kyrrir og rólegir. Fitz hjálpaði henni
á bak og fór á bak sjálfur. „Við borðum morgun-
verð þar,“ sagði hann. Hann hugsaði sig um
eitt augnablik, svo bætti hann við. „Við förum
yfir akrana. Það er engin ástæða til að vekja
forvitni lögreglunnar." En hann sagði ekkert
meira og var svo alvarlegur á svipinn að Sue
þorði ekki að spyrja hann. Hversvegna hafði
Ruby falið veskið? Það hlaut að vera einhver
ástæða fyrir því.
Þau riðu nú yfir engin, milli nokkurra hæða,
framhjá afskekktum húsum og komu á annan veg
í litlum dal. Veiðihornið var afskekktur staður, en
ekki mjög langt í burtu. Sue hafði einu sinni
komið þangað. Henni fannst óljóst, að hún hefði
séð það áður. Þetta var lítið gamalt hús með
blómum í gluggakössum.
„Þessi staður er frægur fyrir stefnumót," sagði
Fitz hranalega.
„Stefnumót!“ hugsaði hún. Ernestína hafði
hitt Woody hérna. Fitz sá hræðslusvipinn á and-
liti hennar og sagði: Ernestína kom ekki hingað
til að hitta Woody, ekki oftar en einu sinni, að
minnsta kosti. Komdu nú, Sue.“
Hestasveinn kom og tók hestana. Það var
augljóst að Veiðihornið var rekið fyrir gesti, sem
komu þar ríðandi af tilviljun. Þau gengu inn í
lága stofu, með byssum á veggjunum, lágum
borðum og stólum og gljáfægðum bar. Ung stúlka
stóð bak við hann og brosti: „Góðan daginn,
Wilson, ég bjóst ekki við yður svona snemma."
Hún brosti til Sue. „Hvað ætlið þér að fá?“
„Ég ætla að fá morgunverð eftir svolitla stund,
en fyrst . . .“ Fitz tók upp dagblað, Sue sá að
það var dagblað frá Bedford. Hann opnaði það
og rétti þjónustustúlkunni og nú brosti hún ekki.
„Er þetta hann?“ spurði Fitz.
Brosið var horfið af vörum hennar: „Já, það er
hann og nú verð ég að sverja það — það er
hræðilegt, en þetta er hann.“
Sue reyndi að sjá myndina, sem sneri öfugt
fyrir henni.
„Það er Wat,“ sagði Fitz. „Hann og Erne-
stína voru vön að hittast hér.“
„Ég get ekki,“ Sue dró andann djúpt, „ég get
ekki trúað því.“
„Þú trúir því þegar þú hefur hlustað á það,
sem unga stúlkan segir.“
Hún trúði því tveim tímum seinna, þegar þau
riðu burt. Engir aðrir gestir höfðu verið þar,
svo þau voru ein í stofunni. Þjónustustúlkan var
langorð, því hún skaut alltaf við og við inn upp-
hrópunum, kvörtunum og spurningum um, hvort
hún mundi verða fyrir óþægindum af því, að
hafa þagað svo lengi.
„Hversvegna sögðuð þér ekki frá þessu um leið
og þér sögðuð frá Woody — unga manninum, sem
hitti hana hérna daginn áður en hún var drep-
in?“ spurði Sue forvitin.
Unga stúlkan roðnaði og það kom þrjózku-
legur glampi í augu hennar: „Af því ég gat ekki
þolað manninn.“
„Hvaða mann?"
„Hénley,“ sagði Fitz og deplaði augunum.
„Hann var viðbjóðslegur," sagði unga stúlkan.
„Hann hegðaði sér eins og hann tryði mér ekki.
Ég vissi um morðið, en ég var þá í Kaliforníu.
Ég vann á veitingahúsi i litlum bæ og það voru
engar myndir í blöðunum sem ég sá og ég vissi
ekki að hún hét frú Baily. En sama daginn og
ég kom aftur hingar var hr. Baily látinn laus
og þá komu myndirnar af öllum í blöðunum og
ég fékk að vita að það var frú Baily, sem kom
svo oft hingað. Ég þekkti líka unga manninn ■—
það er víst Woody — það var mynd af honum
og mér fannst ég verða að segja lögreglunni, að
þau hefðu verið hér daginn fyrir morðið. 1 hin
skiptin var það þessi,“ hún benti á myndina.
„Ég ætlaði að segja lögreglunni allt, en ég
byrjaði á deginum áður en hún var myrt, því mér
fannst það þýðingarmest. Svo gerði lögreglufor-
inginn mig reiða og ég vildi ekki segja honum
fleira. En ég hafði slæma samvizku, svo ég varð
reglulega ánægð, þegar hr. Wilson kom hingað
í gær og spurði, hvort frú Baily hefði komið hér
oftar og með hverjum. Og,“ lauk hún máli sínu,
„ég vona að Henley gremjist það.“
Sagan hljóðaði svona í stuttu máli: Ernestina
og Wat Luddington höfðu hitzt í Veiðihorninu
í langan tima — ekki mjög oft, en reglulega.
Stundum komu þau saman, en oftar hvort fyrir
sig. „Og hún var að elta hann,“ sagði unga stúlk-
an. „Það skildi ég vel af því hvernig hún horfði
á hann og stundum heyrði ég nokkur orð.“
En það eina, sem var einhvers virði af því sem
hún hafði heyrt, voru nokkur orð sem Erne-
stina sagði einum eða tveim dögum fyrir morð-
ið. Þegar þjónustustúlkan kom með annað glas-
ið til þeirra hafði hún heyrt greinilega að Eme-
stina sagði: „Og þegar við komum til Washing-
ton leggjum við heiminn að fótum okkar. Enginn
getur stöðvað þig, þegar ég hjálpa þér.“
„Hún laut yfir borðið og heyrði ekki þegar
ég kom. Ég er viss um að það var hún sem vildi
þetta. En ég held að hann hafi verið farinn að
trúa því, að hann vildi þetta líka.“
Það sem fólk heyrir af tilviljun sannar auð-
vitað ekkert, en þetta sannfærði Fitz og Sue al-
gjörlega.
„Wat,“ sagði Sue.
Fitz kinkaði kolli. „Og mikil framtíð." '
Unga stúlkan horfði spyrjandi ‘á þau og Sue
sagði: „En peningarnir . . .“
„Ruby á næga peninga."
„Hún hefði aldrei gefið Wat þá, svo hann gæti
náð frægð á stjórnmálasviðinu, eins og Erne-
stína vildi, með peningum Rubyar og viljastyrk
hennar sjálfrar.“
„Ég veit það ekki,“ sagði Fitz, „ég veit það
ekki.“
Síðdegis lögðu þau af stað heimleiðis. Fitz lof-
aði að tala við Henley. „Mér er í raun og veru
alveg sama,“ sagði stúlkan, „hann hefur gott af
þessu."
Fitz talaði lítið á leiðinni heim. Þegar Sue
spurði hann hvað hann ætlaðist fyrir sagðist hann
ekki vita það.
„En, úr þvi að Ruby var heima með höfuð-
verk,“ byrjaði Sue eftir langa þögn, sem aðeins
var rofin af brakinu i hnökkunum og fótataki
hestanna: Jafnvel þó hún hefði komizt að þessu
um Ernestínu."
„Ernestína beið eftir einhverjum sem hún bjóst
við að lenda í harðri deilu við. Þó ég sé þeirrar
skoðunar, að hún hafi aðeins ætlað að hóta með
skammbyssunni."
Þau riðu gegnum Luddington-engin á leiðinni
heim. Woody og Karólína voru ekki enn komin.