Vikan - 19.06.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 24, 1952
Krisy var úttútin af reiði þegar hún opnaði
hurðina fyrir þeim: „Lögreglan hefur ai'tur verið
hér. Þeir hafa leitað allan eftirmiðdaginn í hús-
inu, gripahúsunum og geymslunni. Ég gat ekk-
ert gert. Það var Henley lögregluforingi og þessi
með viðbjóðslega andlitið.
Sue leit skelfd á Fitz. „Var það Wilkins lög-
regluforingi?“ spurði Krisy.
Krisy kinkaði reiðilega kolli: „Já, það var
Wilkins lögregluforingi."
22. KAFLI.
Þau gátu ekkert gert. Krisy hélt að þeir héfðu
ekkert fundið. Hún vissi ekki heldur að hveriu
þeir voru að leita.
„Farðu á veiðidansleikinn, eins og ekkert hafi
ískorizt,“ sagði Fitz um leið og hann fór.
„Reyndu að aftra Kamillu ef þú getur. Ég vil
ógjarnan að hún dragi alla þessa vitleysu fram
í dagsljósið nú. Hér finnst ekki að Karólína
þurfi að vita að lögreglan var hér,“ bætti hann
við og sneri sér að Krisy.
„Nei, það er engin ástæða til að gera henni
gramt í geði,“ sagði Krisy. „Hvaða kjól ætlarðu
að vera í, Sue?“
Fitz fór heim og Sue tók fram kjólinn, sem
hún vildi láta slétta. Fitz mundi annað hvort tala
við Wat sjálfur eða gera lögreglunni aðvart.
Hana grunaði að hann færi ekki fyrst til lög-
reglunnar. En það var einhver ógnun í þessari
nýafstöðu heimsókn Wilkins.
Karólina og Woody komu seint heim. Þau
voru þreytt og hamingjusöm. Þau voru lengi úti
í hesthúsinu og gáfu hestunum, struku þeim og
skófu hófa þeirra áður en þau komu inn. Þau
höfðu lítinn tíma til að skipta um föt, svo húsið
bergmálaði af hlaupum og köllum. Woody kall-
aði skemmtilega sögu frá veiðunum ofan úr bað-
herberginu og Krisy gleymdi Wilkins um stund
og hljóp upp og niður stigann fyrir Woody og
aðstoðaði Karólínu. Loks kom hún þeim öllum út
í vagninn, og ljómaði af hreykni. Woody var
glæsilegur í einkennisbúningnum með svart
bindi. Karólina leit út eins og hertogafrú i svört-
um kniplingakjól með eina skartgripinn sem hún
átti, perlufesti með demantameni, sem móðir
liennar hafði átt. Sue var hvítklædd, í kjól með
þröngu mitti og víðu pilsi, sem hún hafði keypt
fyrir sparifé sitt í New York. Rauð síð kvöld-
iíápa íylgdi með. Woody blístraði þegar hún kom
niður og bauð dömunum arminn á of kurteisan
hátt, og leiddi þær hreykinn út i vagninn: kven-
iólkið hans var honum til sóma. Alla leiðina töl-
uðu þau Karólina áköf um veiðarnar. Þau
höfðu véitt því athygli að Sue var þar ekki, en
hugsuðu ekkert frekar um það. Sue hafði aldrei
haft gaman af veiðum. Refurinn hafði sloppið
frá þeim, fundist aftur og þau höfðu fengið
væna spretti milli þess sem þau stönsuðu til
að skála.
Sue hlustaði ekki á þau. Þau komu í klúbb-
inn, sem var lýstur upp vegna hátiðarinnar. Létt
danslög bárust fram, eins og morð og ótti væri
alls ekki til.
Þegar þau komu inn fundu þau aftur þetta
hlýlega andrúmsloft. Þunglyndi vetrarins var
horfið. Vinir heilsuðu hver öðrum með sérstakri
hiýju og allir heilsuðu Karólínu, Woody og Sue,
eins og þau væru nýkomin úr hættulegri ferð.
Venjulega hófst veiðidansleikurinn með borð-
haldi, en í þetta skipti var komið fyrir köldum
réttum og bar í stóra borösalnum. Klúbbhúsið
var engin höll, en það var hlýlegt og virðulegt.
Karólína var leidd í burtu af veiðistjóranum, sem
enn gegndi sínu starfi. Woody hreyfði sig ekki
fxá Sue og henni fannst að þar myndi hann vera,
þar til hann væri viss um að hún mætti ekki öðru
■en vinsemd og ástúð á þessum fyrsta dansleik
eftir morðið. Hún varð viss um þetta þegar Jed
kom hnakkakertur í rauða jakkanum sínum og
Woody sagði að hún mætti ekki dansa við hann.
„Það er engin ástæða til að minna alla á það,“
.sagði hann.
Augu Jeds leiftruðu: „Það lítur þvert á móti
einkennilega út ef við ekki gerum það.“
„Það er einkennilegra ef þið gerið það.“
Jed lét alveg óvænt undan. „Ef til vill hefirðu
rétt fyrir þér, en ég hef ekki haft tækifæri til
að tala við þig eina, Sue, síðan Bronson fannst."
Woody hristi höfuðið. „Allir munu taka eftir
því.“
„Aðeins augnablik — út á svölunum."
En Woody var ákveðinn. „Ekki eitt einasta
augnablik. Mér sýnist líka að Kamilla ætli að
tala við þig. Þau litu við og Kamilla kom í átt-
ina til þeirra í gulum kjól. Gult hafði verið
uppáhaldslitur Ernestínu og rauða hálsmenið lá
nú um háls Kamillu.
Reyndu að aftra henni hafði Fitz sagt, en
hvernig ?
Höfðu ekki þessar nýju kringumstæður, að
Bronson var álitinn morðinginn, eyðilagt hótun
Kamillu? Auðvitað hafði hótunin enn sitt gildi,
en það gat Kamilla ekki vitað.
Augnaráð Kamillu var kuldalegt þegar hún
spurði Sue: „Hefirðu séð Fitz?“
„Já, hann er kominn," svaraði Woody. „Hann
kom inn í anddyrið fyrir nokkrum mínútum en
einhver kallaði á hann.“
„Jæja,“ sagði Kamilla, en áttaði sig svo og
gerði nýja árás. „Þú vilt auðvitað dansa við Jed,
Sue. Ég ætla að biða eftir Fitz.“
Einhver ýtti við öxlina á Woody. Það var
þjónn: „Afsakið, Poore. Wilson biður yður að
koma með systur yðar — nú skal ég vísa
yður leiðina. Það eru einhverjir — herrar með
honum."
Litli hópurinn þagnaði augnablik. Hljómsveit-
in spilaði fjörugt og létt. „Herrar,“ endurtók
Jed og þjðnninn svaraði alvarlegur á svipinn ‘
„Lögreglan.“
Kamilla varð hvít eins og marmari. Jed þreif
í handlegginn á þjóninum: „Hvað eigið þér við?“
„Biddu svolítið, Jed . . . Woody var líka fölur.
Hann leit á Sue og hún sagði „Við komum, þakka
yður fyrir,“ og hún fór á eftir þjóninum.
„Ég kem með ykkur,“ sagði Kamilla, en Woody
hvíslaði reiður: „Þið verðið bæði eftir. Þið getið
komið á eftir ef þið viljið. Fólk er farið að horfa
á okkur.“
Kamilla hugsaði sig um augnablik, beit svo á
vörina og sneri sér að Jed. Þau dönsuðu úti á
gólfið. Woody hvíslaði i eyra Sue: „Brostu, segðu
eitthvað hlægilegt við mig . . .“
Hún gerði það, án þess að hafa nokkurn grun
um hvað hún var að segja. Einhver stöðvaði hana
í anddyrinu og hún sagði eitthvað, án þess að
vita hvernig henni tókst að sleppa. Þjónninn
gekk á undan þeim gegnum anddyrið inn á skrif-
stofu umsjónarmannsins.
Fitz opnaði hurðina. Hann var glæsilegur og
hátíðlegur i rauða veiðijakkanum með hvitt bindi.
Það var festa í framkomu hans og í hand-
leggnum sem hann lagði yfir axlir henni, en hvað
gat hann gert? Því Henley lögregluforingi stóð
við hliðina á honum og Wilkins reis stirðlega og
ófús upp. af stólnum. Sýslumaðurinn var þar ekki.
Um leið og Fitz sagði eitthvað við hana, komu
Wat og Ruby inn.
Danslögin og fótatak dansendanna barst greini-
iega að eyrum þeirra. Ruby stóð þarna falleg og
stirð eins og stytta í ljósbláum kjól með demanta
um hálsinn. Fitz rétti út handlegginn og lokaði
hurðinni.
Nú heyrðist ekki lengur fótatakið, en dans-
lögin bárust gegnum gluggann af svölunum, sem
lágu kringum húsið. „Sue,“ sagði Fitz, „þessir
herrar komu heim til þin þegar þið voruð ný-
farin og komu svo hingað. Krisy hringdi til mín,
svo ég tók á móti þeim, þegar þeir komu. Þeir
vilja helzt framkvæma það sem þeir ætla að gera
í kyrrþey. Það lítur út fyrir að þeim finnist
þeir hafa nýjar sannanir."
Henley ætlaði að segja eitthvað, en Fitz hélt
fljótt áfram: „Ég er nýbúinn að útskýra dálítið
sem ég veit af tilviljun og þeir hafa verið svo
elskulegir að hlusta á mig. Og nú . . .
„Ég álít að þessi reim, sefn þér sýnduð okkur,
sé af sama uppruna og hin margumtöluðu skot “
tók Wilkins fram í. „Þér verðið að útskýra þetta
fyrir ungfrú Poore, Henley."
Til vinstri: Trommur eru í Indlandi notaðar i stað kirkjuklukkna: að kalla rétttrúaða til bæna-
gerðar í musterunum. — Efst til hægri: Hattberinn er kvæntur, ef barðið er undið upp að framan,
ekkill, ef það er undið upp að aftan, piparsveinn, ef það er undið upp í hliðunum. (Franskur siður).
— Neðst til hægri: Hvaða áhrif hefur menntun á hjónabandið? Svar: Hjónaskilnaðir eru ekki eins
tíðir meðal menntaðs fólks.