Vikan - 21.08.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 32, 1952
11
Framhaldssaga:
Konkvest
24
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
glugga og hjálpfúsar hendur seildust niður og
drógu þá inn um gluggann. Þeim var tekið
feginsamlega og með mikilli orðmœlgi; einfeldn-
ingamir gripu óðfúsir hvert hálmstrá til björg-
unar sér — og Williams var langt frá þvi að
vera nokkurt hálmstrá. Hann var eitt af stór-
mennum Scotland Yard. Við hinn fyrri fund þeirra
höfðu þessir sömu, ungu menn hlegið og hæðst
að Williams og óskað þess að hann yrði fórnar-
lamb hins heimskulega skemmtunaruppátækis
Everdons . . . Nú snerust þeir við honum eins
og þreyttur ferðamaður í ölpunum við St.
Bemhards-hundi.
„Jæja, við erum komnir inn,“ sagði Williams
hörkulega um leið og hann leit í kringum sig á
áköf, rjóð andlitin. „Hefur nokkuð alvarlegt
komið fyrir ennþá? Verið kveikt í nokkru eða
nokkur meiðzt ?“
„Einn eða tveir okkar hafa orðið fyrir stein-
um, en ekki alvarlega," svaraði einn ungu mann-
anna. „Þrjótamir reyndu að kasta logandi blys-
um inn um gluggana, en mistókst. Mér sýnist
samt útlitið vera að verða alvarlegra. Það er
svei mér gott að við höfum síkið til varnar . . ."
„Síkið hefur bjargað ykkur hingað til,“ tók
yfirforinginn fram í. „Er enginn ráðandi maður
hér? Ég veit að Everdon er farinn. Hvar er
hann þessi Kon------þessi van Haupt?"
„Ég skil ekkert í því," sagði imgi maðurinn
sem áður hafði talað, vandræðalega. „Hann
komst hingað inn aftur, eftir að hann hafði
hjálpað Buppy að komast undan, en virðist vera
horfinn aftur."
Williams og Davidson sáu að þeir voru í knatt-
borðsstofunni. Þeir gengu þaðan út í rúmgóðan
gang og héldu áfram yfir í stóra forsalinn. Um
leið og þeir gengu inn frá annarri hlið, kom
Norman Konkvest og með honum sex holdvotir
og óhreinir menn inn um aðrar dyr. Báðir flokk-
amir stönzuðu og gláptu hvor á annan.
„Svo þú ert þarna!" sagði Williams ruddalega.
„Hverjir eru þessir rnenn?"
„Kunningjar rnínir," svaraði Konkvest og veif-
aði hendinni. „Má ég kynna þér Will Preeman —
Sam Hogers — Joe Turtle . . .“ Hann þuldi upp
nöfnin í einni lotu. „Við höfum verið að ræðast
við í bróðerni og komizt að fyllsta samkomulagi.
Ég er einmitt að fylgja þeim fram í eldhúsið,
svo þeir geti þurrkað fötin sín. Þau eru dálítið
rök.“
„En Rudy!" hrópaði ein stúlkan og glápti á
hann, „þú talar ekki eins og þú átt að þér! Þú
lítur líka öðru vísi út!‘‘
„Hvað sem útliti hans eða málfari líður," tók
yfirforinginn fram í, „þá vil ég fá að vita hvaða
menn þetta eru.“
„Þér er óhætt að trúa því sem ég segi, Bill,
þetta eru heiðursmenn," sagði Norman. „Þeir
syntu yfir hallarsíkið og höfðu í huga að fella
vindubrúna. En ég . . . latti þá þess." Hann
veifaði hendinni í áttina til Williams. „Þetta er
Williams yfirforingi frá Scotland Yard, piltar.
Það var eins gott að þið hélduð ekki áfram með
fyrirætlan ykkar."
Will Freeman og félagar hans horfðu á Will-
iams stórum undrunaraugum, og þótt Konkvest.
héldi áfram að líkjast von Haupt baróni — nema
hvað við og við brá fyrir glettnisglampa í aug-
unum, — virtust þeir skoða hann sem vin sinn.
Þessar bróðurlegu samræður, sem hann hafði
minnzt á, hlutu að hafa verið áhrifarikar.
Norman gaf einum ungu gestanna, sem les-
endur hafa kynnzt undir nafninu Fruity, bend-
ingu og bað hann að fylgja sexmenningunum
yfir í vinnuhjúaíbúðina og uppfylla þarfir þeirra.
Þetta eru allt meinleysismenn, Bill,“ sagði hann
og sneri sér að Williams. „Þeir ei-u ekki mis-
endismenn, eins og sumir hinna. Aðeins dálítið
æstir í svipinn, — það er allt og sumt."
„Komdu með mér hérna inn!“ sagði Williams
stuttlega.
Hann opnaði næstu dyr og sá að herbergið
var mannlaust. Hann hafði óbeit á forvitnisaug-
um gesta Everdons.
„Nú erum við einjir, Konkvest," hélt hann
áfram um leið og hann lokaði hurðinni á eftir
Davidson. „Ég býst við að þér sé ljóst, að ástand-
ið hérna er eins og við stæðum á eldfjalli. Ef
múgurinn kemst hingað inn ..."
„Þú þarft ekki að segja mér það,“ tók Norman
fram í. „Og þú þarft ekki að vera svona kvíð-
inn á svipinn. Okkur mun takast að halda öllu
í skefjum. Þessir sex menn ætluðu að setja niður
vindubrúna, en ég stöðvaði þá. Mér hefur kom-
ið annað ráð i hug . .
„Betra að það sé að gagni," sagði yfirforing-
inn stuttlega. „Á meðan við stöndum hér og töl-
um, geta aðrir sex — eða tylft manna — synt
yfir síkið."
„Það er heldur ólíklegt.“
★ ★★★★★★★★★★★
Sjómaðurinn færði komrnni sinni páfagauk að
gjöf.
— Mikið er hann fallegur, sagði hún, en hvers-
vegna eru þessir snærisspottar á fótunum á hon-
um?
— Togaðu i þá, sagði sjómaðurinn, og þegar
hún tók í spottann á vinstri fæti, hrópaði páfa-
gaukurinn: Góðan daginn, frú!
Þá tók hún i spöttann á hægri fæti og páfa-
gaukurinn sagði vingjarnlega: Það gleður mig
að kynnast yður, frú.
Konan var stórhrlfin og sagði við manninn
sinn: Hvað ætli hann segi, ef ég kippi í báða
spottana í einu?
— Auðvitað ekkert, asninn þinn, því þá mundi
ég detta af prikinu, svaraði páfagaukurinn.
★ ★★★★★★★★★★★
„Ef þú hugsar að þessi iðandi þvaga haturs-
fullra og æstra manna láti lengi halda sér úti,
þá ert þú á rangri skoðun," hélt Williams áfram
hörkulega. „Þeir ætla sér illt og munu ganga
eins langt og þeir geta. Þú hefur stöðvað þá í
svipinn — en, drottinn minn dýri, hve langt á
þetta að gangá?"
„Það hefði ekki haldið eins lengi áfram og
orðið er, ef þú hefðir ekki tafið mig,“ sagði Kon-
kvest snaggaralega. „Ég ætlaði einmitt að fara
að gera dálítið, sem hefði kæft hatursbálið, svo
aðeins hefðu verið eftir kulnaðar glæður."
„1 raun og sannleika?" Hæðnisblærinn í rödd
Williams var alláberandi. „Þetta eru fjandi
skemmtilegar fréttir. Svo þú ætlar, einn þíns liðs,
að spekja þrjú, fjögur hundruð öskrandi æsinga-
seggi og skipa þeim að hypja sig heim með friði
og spekt? Haltu áfram — segðu okkur meira!
Þetta eru svei mér engar smáfréttir!“
„Ég sagði ekki einn míns liðs, Bill Williams."
,Þú átt við, að þú óskir eftir hjálp minni?"
„Ég meinti það alls ekki."
„Hvern fjandann þá . . .“
„Enginn getur hjálpað mér nema Fía mín,“
sagði Konkvest glaðlega. „I raun réttri mun hún
gera þetta næstum að öllu leyti sjálf.“
„Ertu orðinn hringavitlaus?" hrópaði Williams,
og tvísté af æsingi. „Hamingjan góða! Keyndu
ekki of mjög á langlundargeð mitt, Konkvest. Ég
er í engu skapi til að hlusta á fíflaskap þinn
núna. Þú hefur komið af stað verstu múgæsingu
sem ég hef séð og ég ætla að sjá um að þú lendir
í steininum fyrir þennan verknað. 1 þetta sinn
hef ég náð tangarhaldi á þér, kunningi . . .“
„Þú ert æstur, Bill, annars mundirðu ekki spilla
tímanum á þennan hátt,“ tók Norman fram í.
„Ég segi þér hreinan sannleika. Fía mín er sú
sem bjargar öllu. Ef þú hugsar málið aðeins ör-
litla stund, í stað þess að rjúka upp, þá sérðu
strax að þetta er það einasta rétta."
Williams greip um höfuð sitt báðum höndum.
„Haltu áfram,“ sagði hann vonleysislega. „Joy,
konan þín, sama sem einsömul, á að spekja múg-
inn, ha? Jæja, Jæja þá — segðu mér hvernig.
Það er það eina sem ég beiðist. Segðu mér bara
hvernig!"
„Með því að sýna sig í einum glugganum á
efri hæðinni. Það er allt og sumt, Bill. Svona ein-
falt og blátt áfram."
1 þetta sinn stundi yfirforinginn hátt.
„Ég vissi það!“ sagði hann dapurlega. „Ég
vissi, að þú varst að reyna að vera skemmti-
legur." Málrómur hans varð hás og þyrrkings-
legur. „Guð skal vera vitni þess, Konkvest, að
ef þú reynir á þolinmæði mína minútu lengur,
þá skal ég . . . þá skal ég!“
„Þú færð slag, Bill, ef þú gætir þín ekki,“ að-
varaði Konkvest. „Mikli, stóri, sljói drumbur!
Kemurðu ekki auga á hlut sem er eins áberandi
og Empire State höllin? Hvað var það sem fyrst
og fremst orsakaði þessi vandræði?"
„Þú sjálfur!" anzaði Williams hvatskeytlega.
„Að fráskildum mér, á ég við. Joy, i gerfi
þjónustustúlkunnar hrapar út um glugga og bíð-
ur að því er virðist bana í hallarsíkinu. Hugsaðu
þig um, Bill! Af þessari ástæðu er þetta fólk
hérna — og þess vegna sækist það eftir lífi Ever-
dons og ætlar að brenna höllina."
Dálitil skíma af meiningu Normans síjaðist
inn í blóðimettaðan heila yfirforingjans.
„Þú átt við . . . hún er lifandi . . . og ef hún
sýnir sig í glugganum þá sé það sönnun þess
að hún hafi ekki verið myrt . . . Já, auðvitað."
Williams dæsti. „Drottinn minn! Já, auðvitað!"
„Svo þetta komzt þá loksins inn í kol'linn ’á
þér ?“
„Já, ég skil hvað þú meinar," sagði Williame
þurrlega. „Þegar búið er að koma skrílnum í
skilning um að þernan sé á lífi og líði vel .. .“
Hann þagnaði og hvessti allt i einu augun á