Vikan - 02.10.1952, Blaðsíða 11

VIKÁN, nr. 38, 1952
11
MOI A
Eftir JAY DBATLER.
FORSAGA: I»egar Makk lögreglumaður sagði Jon Forbes frá Mónu, lýsti hann henni svo, að
hún vaeri „há og mjó eins og hindin í skóginum og ein sú fallegasta stúlka, sem ég hef augum
litið.“ Maðurinn hennar sat í fangelsi fyrir þjófnað, og Makk, sem þó hafði aðeins séð hana einu sinni,
sagðist allt vilja leggja í sölumar til þess að komast yfir hana. Hann var líka búinn að reyna, en hún
vísaði honum þá frá með fyrirlitningu. „Hún er eins og ailar hinar,“ sagði Makk. „Hún er hrœdd við
lögreglumenn.“ — Og nú vildi hann að Jon, kunningi hans, reyndi að ná tangarhaldi á henni og
temja hana — svo mundi hann taka við! Jon — kvikmyndahöfundur, hamingjusamlega giftur, faðir
elskulegrar telpu og Sú konan hans á von á öðru 'bami — vísar þessari óþokkalegu uppástungu
fyrirlitlega á bug. En hann getur samt ekki gleymt þessari dularfullu Mónu og lýsingu Makks á
töfmm hennar, hún verður á nokkrum dögum að ástríðu, og þó hann streitist á móti, fer svo að
lokum, að hann útvegar sér símanúmerið hennar og hringir til hennar seint inn kvöld. „Halló,“
svarar hún — og hann stendur máiiaus með heymartólið í liöndunum.
ALLT fram að þessu vissi ég, hvað ég var að
gera. Sérhver hreyfing, sem ég gerði, var
skiljanleg. Ég var ungur strákur að ákveða
stefnumót.
En ég þekkti ekki stúlkuna, sem ég var að
hringja í. Ég þekkti hana ekki. Og þegar ég
heyrði röddina, var ég steini lostinn. Ég stóð
þarna grafkyrr, meðan röddin sagíi:, „Halló,
halló, halló.“
Stuttu síðar lagði hún á. En ég gerði það ekki.
Það var suða i símanum. „Halló, frú Smæley,“
sagði ég út í bláinn.
Þetta var allt óskðp vitlaust. Seinna um nótt-
ina, þegar ég var lagstur til hvíldar, fylltist ég
leiða af að hugsa um það. Ég var óundirbúinn.
„Óundirbúinn." Þetta sagði ég líka oft í mennta-
skóla, þegar kennaramir vildu taka mig upp, en
ég hafði verið að rússa kvöldið áður. „Óundirbú-
inn."
Hvað átti ég að segja ? Halló, frú Smæley,
má ég skreppa til þín og spjalla við þig? Það
var heimskulegt! Hvar fékk ég númerið hennar?
Hver var ég, og hversvegna var ég að hringja?
Hvað vildi ég? —
Til allrar hamingju var Sú sofnuð. Annars
hefði hún heyrt til mín. Ég var svo æstur. Ég
hlýt að hafa hvíslað fáein orð út í myrkrið.
Óundirbúinn! Handritið ekki búið. Allt ófull-
komið!
Ég hafði hagað mér eins og hundur með skott-
ið á milli lappanna. Það var óvirðulegt í hæsta
máta. Ómannsæmandi.
Vera má, að svo hafi verið. En reiðin bauð
efanum byrginn. Ég hafði unnið vel þennan dag,
og það var eflaust ástæðan fyrir þvi, að nú gat
ég tekið ákvörðun.
Þúsundfætlan hafði dregið inn klærnar.
MORGUNINN eftir var ekkert annað að gera
en bíða. Sú svaf vært, þegar ég gekk út
úr svefnherberginu. Siminn' er mín megin við
rúmið, og þráðurinn er svo stuttur, að hann nær
ekki alla leið til hennar. Venjulega læt ég símann
í rúmið mitt, og þá nær þráðurinn. En henni er
ekki ennþá leyft að hreyfa sig, og ég vissi hún
mundi ekki fara að teygja sig eftir simanum þó
að hann hringdi og vekti hana.
Og það var næsta ótrúlegt, að Makk mundi
hringja. Nokltrir drættir í skapgerð Makks voru
mér augljósir núna — hann hegðaði sér
eftir ákveðinni línu, veitti sumum áhrif-
um sérstök andsvör, orsökinni fylgdi
óhjákvæmanleg afleiðing.
En hann hringdi samt.
Kata var enn ekki komin, og ég læsti
skrifstofudyrunum og hafði þrifið upp
tólið áður en fyrstu hringingunni lauk.
„Jon? Hvernig gengur hjá þér?“
„Hvernig gengur hjá mér?“ Ég hvæsti. „Ég
hringdi til hennar, en yrti ekki einu sinni á hana.
Ég varð að leggja á. Ég hafði ekkert að segja.“
„Því ekki ?“
„O, láttu nú ekki svona maður! Hvað þekki
ég hana? Hvar fékk ég númerið hennar? Hvað
vil ég henni? Hún veit ekki, hvað við hugsum.
Og ef hún vissi það, mundi hún verða bálreið.“
Hann hló að mér. Ó, sú þvingaða einlægni, sem
þessir lögreglumenn beita, þegar þeir þurfa ein-
hvers með. Við erum vinir þinir. Svo sannarlega.
Okkur langar til að hjálpa þér. Allt og sumt.
Við ætlum okkur að vemda þig.
„Óskaplegt barn ertu,“ sagði hann síðan. „Segðu
henni bara, að þú sért kunningi eiginmanns henn-
ar. . .' .“
Ég greip fram í. „Ég hef ekki einu sinni séð
hann.“
„Jæja, þá ertu bara kunningi eins vinar hans.
Segjum, að Smæley eigi vin, Barnes að nafni.
Barnes þessi er feitlaginn, fimm fet og tíu að
hæð, skolhærður og. ..."
„Jæja, jæja. Og hvað svo meira um hann?“
„Barnes þessi er vinur þinn. Hann vissi þú
ætlaðir þér til Kaliforníu, þar sem þú þekktir
engan. Og hann sagði þér að líta inn til Smæley-
hjónanna.“
Ég skellti i góm, og reyndi að imynda mér,
þegar ég færi að segja henni þetta í símanum.
„Hvernig vissi Bames um heimilisfang Smæley-
hjónanna?"
„Smæley skrifaði honum.“
Þetta hljómaði sennilega. Afbragð. „Biddu
hægur,“ sagði ég þá. „Gerum ráð fyrir hún fari
og tali við Smæley rétt eftir að ég hringi. Þá
segir hann henni, að hann þekki engan með þessu
nafni, og að hann hafi aldrei skrifað manni, sem
heitir Barnes."
Hann kunni líka ráð við þessu. „Vertu ekki að
gera þér grillur út af því. Láttu mig um það,“
sagði hann hressilega. Ég leyfi henni bara ekki
að heimsækja hann næstu dagana. Ég segi pilt-
unum að banna henni það. Þegar allt er komið
í kring, fær hún leyfi til þess aftur.“
Hann hafði hugsað þetta allt, að því er virtist,
frá byrjun til enda.
„Jæja, ég reyni það þá.“
„Hvenær ?“
„Siðdegis kannski. Eða i kvöld. Hvenær sem
ég kem því við.“
„Láttu mig svo vita.“
„Já.“
Ég lagði á. Þá var það allt klárt. Skotið fylgdi
miðuninni, maður minn.
KLUKKAN var ellefu þennan morgun, þegar
ég hringdi.
Að tala við hana var líkt og að standa við
símann andspænis sjónvarpi. Ég sá hana strax
fyrir mér. Ég sá húsgögnin í herberginu, þar
sem hún stóð við símann. Hún var í þunnum
silkikjól, sem féll þétt að líkamanum, líkamanum,
sem Makk hafði líkt við vöxt svertingjastúlku.
Meira að segja var engu líkara, en kjóllinn leyst-
ist upp, þegar hún talaði.
„Halló,“ sagði ég. „er Smæley þarna?“
„Nei, því miður. Hann er ekki heima sem
stendur. Er það eitthvað, sem ég get gert? Ég
er konan hans.“ Röddin var ákaflega ljúf, og
snart mig.
„Ég heiti Jon Forbes. Ég er nýkominn austan
af landi, og er kunnugur einum vini Smæleys. Ted
Bamer sagði mér að lita til hans.“
„Ó, ég skil. En hann er hér ekki núna.“
„Langt að bíða hans?“
Hún hikaði. „Veit það ekki vel. Hann vinnur
hjá kvikmyndunum, og skrapp úr bænum á þeirra
vegum."
„Nú, þá hringi ég bara aftur eftir nokkra
daga.“
Aftur varð þögn. „Hann verður áreiðanlega
nokkuð lengi að heiman."
„Æ, það var leitt. Ég þekki engan hérna, og
mig langaði til að hitta ykkur. Ég hefði getað
borðað með ykkur úti, eða fengið að drekka með
ykkur glas.“
Ég heyrði, að Sú hringdi innanhússbjöllunni.
Þá var hún vöknuð og vildi fá morgunmatinn.
Enn var tími til að leggja símann' á, enn tími
til að snúa við.
„Það mundi koma sér vel fyrir mig, herra
Forbes,“ sagði röddin. „Við þekkjum engan
hérna heldur. Það er ekkert spaug að vera ókunn-
ug í þessari borg.“
„Nei, satt er það,“ sagði ég hratt, of hratt,
fannst mér. Ég gapti yfir beitunni; og það gerði
hún líka. „Mér þætti mjög vænt um að mega
hitta þig einhvernstaðar . . . “
„Ég er bara alveg ókunnug hérna.“
„Ég líka,“ sagði ég. „En kannski við gætum
hitzt einhvemstaðar og leitað svo að einhverjum
stað fyrir okkur.“
„Já . . . Hvar býrð þú, herra Forbes?"
Ég hafði næstum mismælt mig. Hvar ég byggi ?
Hvaða hótel var öruggt? „I Sakkvillehótelinu,"
sagði ég. „Það er bara svolítið hótel, og heldur
leiðinlegt. Ættum við ekki heldur að hittast í
einhverju af stóru hótelunum í Beverly Hills
— til dæmis í Beverly-Wilshire ? Þeir hafa þar
snotran bar.“
„Ágætt. Klukkan hvað?“
„Segjum hálfníu í kvöld.“
„Afbragð. Við hittumst þá.“
„Já.“ Ég var að því kominn að leggja á, þegar
ég heyrði rödd hennar aftur.
„Augnablik," sagði hún og flissaði. „Hvernig
á ég að þekkja þig?“
Ég hafði ekki hugsað um það. Ég? Ég þekkti
hana nú þegar. Ég sá haná fyrir mér, þar sem
hún stóð og talaði við mig. Ég gæti næstum
rétt út höndina og snert hana.
„Já, alveg rétt. Við gætum jafnvel gengið
framhjá hvort öðm án þess að þekkjast," sagði
ég. „Hvernig væri, að þú segðir barmanninum,
hvar þú situr, og svo fer ég að tala við hann.
Og ef ég kem á undan, geri ég það sama.“
★ ★★★★★★★★★★★
Gestrisni er eiginleilii, sem stuðlar að því,
að við hýsum fólk, sem ekki þarf þess með,
og gefum þeim að borða, sem ekki em
matarþurfi. — Ambrose Bierce.
Aðeins ein stétt þjóðfélagsins hugsar meira
um peninga en hinir ríku, og það em liinir
fátæitu. — Oscar Wilde