Vikan - 27.11.1952, Qupperneq 5

VIKAN, nr. 46, 1952
5
Hún hvarf eins og dögg fyrir sólu
E F T I B
Ethel Lina White
FOAM var guðsfeginn að komast heim og hann
kunni alltaf að meta þægilega, gamaldags
heimilið sitt. Þar logaði eldurinn glatt, hundurinn
hraut á gólfteppinu og þar sátu heilbrigðir og
traustir foreldrar. Fyrir utan gluggann voru tré
og þykk gluggatjöld komu í veg fyrir dragsúg.
Frú Foam, sem elskaði hlýju, talaði alltaf um
þau með sektarsvip og kallaði þau „glæpinn sinn
gegn hreinu lofti“.
Hún gaf sögu Alans um slysið engan gaum,
því hún hafði alltof miklar áfiyggjur af því að
hann væri líklega ekki búinn að borða.
Þegar hún hafði spurt hann í þaula um hvað
hann hefði fengið í hádegis- og kvöldmat, hvarf
hún fram í eldhúsið til að bæta einhverju þar við.
Þegar hún var farin, sagði faðir hans: „Mér
virðist helzt að konan hljóti að hafa vitað eitt-
hvað sem hún ekki mátti segja.“
„Nei, læknir,“ svaraði Alan. „Það var slys . . .
En það er aðeins eitt einkennilegt atriði í þessu,
og það er að skjólstæðingur minn var viss um að
eitthvað hefði komið fyrir hana, úr því ekki var
hringt til hans.“
Þegar Cross hringdi næsta morgun til að spyrja
um dóttur sína, eins og venjulega, var rödd hans
eins og hún átti að sér; áköf fyrst en dauf þegar
honum var svarað að ekkert væri af stúlkunni
að frétta.
Nokkrum dögum seinna hringdi hann til
Foams:
„Eg hef verið önnum kafinn vegna slyssins,"
sagði hann. „Hún átti aðeins giftan bróður, sem
er óttaleg rola. Nell sá alltaf um búgarðinn. Ég
varð samt sem áður að fara eftir óskum hans.
Ég varð auðvitað líka að mæta við rannsóknina
á slysinu. Það var svei mér heppilegt að ég gat
þekkt líkið.“
„Hvað hefur verið gert í málinu ?“
„Ég þarf að sjá um jarðarförina. Það er þess-
yegna sem ég hringdi. . . . Aumingja Nell var
vön að gera að gamni sínu varðandi jarðarförina
sína. Ég vil ekki neinn dýrðarljóma um jarðar-
förina mína, ég vil bara komast í moldina á ein-
faldan hátt, sagði hún alltaf. . . . Ég vil helst
ekki vera þar einn. Ég skal borga yður tíma-
kaup og kaupa blóm fyrir yður. Nell vildi hafa
mikið af blómum við jarðarfarir."
„Ég skal koma,“ sagði Foam, þrátt fyrir löng-
un sína til að neita. „En ég vil enga borgun.
Hvað leiddi rannsóknin í ljós?“
,,Ekkert. Hún dó af slysförum.”
„Og þér samþykktuð það?“
„Auðvitað. Hvað eruð þér eiginlega að tala
um?“ Svo áttaði hann sig. „Þér eigið við þetta
sem ég sagði um morð þarna um kvöldið. Það er
bezt að láta það kyrrt liggja. Ég hefi ekki efni
á að gera 'neitt meðan telpan mín finnst ekki.
Og til hvers væri það líka? Ég get ekkert sann-
að og það væri bara til að hryggja bróður henn-
ar meir en orðið er.“
„Ég veit að þér báðuð Nell að minnast ekki
á dóttur yðar eða yður sjálfan," sagði Foam,
„en Nell virtist vera mjög hreinskilin manneskja.
Haldið þér að hún hafi minnzt á ykkur við þessa
áströlsku vinkonu sína þennan dag?“
„Nei, hún gerði það ekki,“ svaraði Cross. „Mér
datt það líka í hug, svo ég bað konuna um að
endurtaka allt sem Nell hafði sagt við hana —
sama hve lítilfjörlegt það væri. Ef hún hefði
aðeins sagt eitthvað áður en hún dó.“
Foam sá eftir að hafa lofað að vera við jarð-
arförina, þegar hann komst að því að þeir þurftu
að aka út úr borginni til þess. 1 kapellunni voru
auk þeirra, ástralska stúlkan, sem vildi sýna
ferðafélaga, sem nú var svikin um friið sitt,
samúð. Með henni var amerísk kona, — Nell
algerlega ókunnug — sem komin var til að fylgja
landa sinum til grafar og sjá enska jarðarför um
leið.
Foam fylgdist með messunni af alhug og þegar
kistan hvarf ofan í gröfina, sá hann fyrir sér
hraustlegt og glaðlegt andlit Nell.
Þegar hann hugsaði um þetta eina skipti, sem
hann hafði séð hana, truflaði hann eitthvað. Hann
gat ekki komið fyrir sig öllu, sem sagt hafði
verið við borðið, en samt hafði hann það á til-
finningunni að eitthvað af þvi væri mikilvægt, ef
það væri sett í samband við önnur smáatriði.
Það var eins og Nell væri að reyna að segja
honum að hún hefði talað áður en hún dó og að
orð hennar væru lausnin að leyndardómnum um
hvarf Evelýnar Cross.
11. KAFLI.
Hótunarbréf.
MEÐAN sendimenn frá Foam eltu ljóshærðar
stúlkur út um allt land, voru hræðilegir at-
burðir i vændum.
Cross virtist ekki hafa nokkurt veður af því.
Hann var jafn rólegur eftir áfallið af dauða
Nell Gaynor og yfir þvi að dóttir ,hans kom ekki
í leitirnar. En þó hann virtist alltaf vera i góðu
skapi, þá sá Beatrice í gegnum það.
„Hann er þunglyndur og bitur bak við þessa
grímu," sagði hún, „og hann gerir allt andrúms-
loftið í kringum sig þungbúið. Ég get fundið
það hvenær sem hann kemur nálægt mér. Hann
hlær bara með tönnunum og ég held ekki að
hann gleymi henni eitt einasta augnablik.“
„Þá leikur hann vel,“ svaraði Viola.
Til að sanna enn betur leikhæfileika sina, hélt
Cross veizlu án nokkurrar húsmóður í ibúð sinni.
Frú Stirling hafði látið í ljós löngun til að sjá
hvernig hann byggi.
Viola var óánægð yfir að vera boðin með. 1
raun og veru átti hún fri, alveg eins og lögreglu-
mennirnir, þegar Beatrice var með foreldrum sín-
um.
Veizlan byrjaði með dýrindis máltíð niðri í
veitingasalnum og þar fengu konurnar blóm á
barminn áður en þau gengu öll upp í íbúðina.
Samkvæmt venju sagði miljónamæringurinn
ekkert, en lét í ljósi ánægju sína með- þvi að
totta vindla húsráðandans. Hann brosti út í ann-
að munnvikið, þegar hann virti fyrir sér konu
sina og dóttur. Frúin var í þvi skapi að dást
að öllu og hún flögraði um íbúðina og vakti
athygli dóttur sinnar á ýmsum smámunum.
„Ég er stórhrifin,“ sagði hún. „Það er full-
komið.“
„Ekki fullkomið," sagði Cross og hætti að hella
í bollana. „Hér er engin húsmóðir. Ég ætti
ekki . . .“
„Vesalings maðurinn. Ég skal . . .“
„Nei, ég læt sæti hennar standa autt þangað
til hún kemur.“
Svo fór Cross að segja henni hve mikið hann
borgaði fyrir íbúðina og frúin býsnaðist yfir því
hve allir aðrir fengju alltaf betri íbúðir fyrir
lægra verð, en hún sjálf.
„Ég er oft að velta því fyrir mér hvað við
borgum eiginlega fyrir,“ lauk hún máli sínu.
„Framhleypni,“ svaraði maður hennar. „Þeg-
ar kona trúir blaðamönnum fyrir því að henni
hafi tekizt að hafa stóra fjárhæð út úr manni
sínum fyrir demöntum, þá er henni ekki boðið
upp á neinar kjallaraíbúðir."
„Auk þess mundirðu sakna allra aukaliðanna
á reikningnum þínum,“ bætti Beatrice við. „Þú
heldur að þú sért látlaus — en við vitum öll að
þú ert duttlungafull."
Frúin setti upp óánægjusvip, en Cross flýtti
sér að bjarga málinu.
„Blátt áfram eða duttlungafull," sagði hann.
„En eitt er öllum konum sameiginlegt. Þær eru
hjátrúarfullar — það eru allir verzlunarmenn
reyndar líka.“
„Ert þú það?“ spurði frú Stirling.
„Stundum langar mig til að leita til spákvenna
varðandi Evelyn, og eina konan sem ég mundi
trúa, er Goya. En því miður get ég ekki hugsað
mér að koma nálægt henni eftir það sem skeð
hefur. Vinur minn sagðist hafa fengið mikilvæg-
ar upplýsingar hjá henni.“
Augu Beatrice glömpuðu af áhuga: „Ég verð
að fara til hennar. Viola; við förum þangað á
morgun."
„Nei,“ sagði Cross. „Látið hana ekki fara í
þetta hræðilega hús.“
„Hún þarf þess ekki,“ svaraði faðir hennar.
„Ég sé stundum fyrir óorðna hluti sjálfur og
mér segist svo hugur um að ég eignist ekki
tengdason að nafni Austin."
„Nei,“ sagði Cross. „Beatrice verður að fá að-
alsmann. Ekkert er of gott fyrir hana.“
Beatrice hló og mótmælti þessu með því að
hrista höfuðið. Hvíti silkikjóllinn hennar gerði
hana fallegri en venjulega og henni hafði verið
leyft að bera rauða kóralfesti um hálsinn. En þó
hún væri falleg, vantaði hana yfirburði, sem gætu
réttlætt aðdáun foreldra hennar.
Viola leit frá einum til annars og allt í einu
var hún orðin óánægð með þau öll. Frúin leit
út eins og viðkvæm postulínsbrúða i brokaði-
kjólnum sínum og karlmennirnir voru enn höfð-
inglegri en venjulega í kvöldklæðnaðinum. Hún
saknaði manns, sem stundum var í sömu fötunum
alla vikuna og kallaði sig „hrjúfan og algengan".
Hann tilheyrði hinum raunverulega heimi. Hún
hrökk upp úr hugsunum sínum, þegar dyrabjall-
an hringdi.
„Þetta er líklega pósturinn minn,“ sagði Cross.
„Þeir koma alltaf með hann upp. Þessir litlu
þorparar kunna svei mér að plokka af mér smá-
peninga."
Hann gekk fram að dyrunum og glaðleg
VEIZTU -?
1. Hinir svokölluðu kamelhár-burstar eru
ekki úr kamelhárum. Úr hverju eru
þeir ?
2. Hvað þýðir að kjagsa?
3. Hvaða plánetur eru næstar sólinni?
4. Nagli er rekinn i trjábol. Hve hátt frá
jörðu verður hann fimm árum seinna?
5. Hvað er maginn i jórturdýrum í mörg-
um hólfum og hvað heita þau?
6. Hvaða fljót rennur í gegnum Bukar-
est?
7. Hvenær og hvar var fyrst farið að
nota skæri?
8. Eftir hvern er óperettan Nitouche?
9. Hvar á landinu er einkennisbókstafur
bifreiða Z?
10. Hvaða þrjú norsk skáld hafa hlotið
Nobelsverðlaun ?
Sjá svör á bls. 14.