Vikan - 27.11.1952, Side 6

6
VIKAN, nr. 46, 1952'
FLUGUR
Ónafngreindur geðveikralceknir lenti í mikl-
um vandrœðum með mann, sem kom til lians
og hélt löngutöng t eyranu. MaJSurinn fullyrti,
að fluga liefði komist inn í eyrað og vœri að
gera sig vitlausan.
Lœknirinn reyndi fyrst að tala um fyrir
honum, en þegar allt kom fyrir ekki, ákvað
hánn að beita brögðum. Hann svœfði sjúkling-
inn og „skar hann upp“, til þess að ná út
flugunni.
Þegar maðurinn valcnaði til meðvitundar,
tjáði lœknirinn honum, að „uppskurðurinn“
hefði tekist ágœtlega, flugan vœri farin. Mað-
urinn réð sér naumast fyrir fögnuði og þakk-
a.ði lœkninum hjartanlega. Honum brá þess-
vegna ónotalega í brún, þegar hann mœtti
honum á götu nokkrum dögum síðar — enn
með löngutöng í eyranu.
„Hvað á þetta að þýða?“ spurði lœknirinn.
„Bg sagði þér, að fluguskrattinn vœri farinn.“
„Satt er það,“ svaraði sá smáskritni. „En
þú heldur þó ekki, að ég vilji fá aðra þarna
inn!“
Rakarinn: „Hvernig
stendur á því, strákur, að
þú ert svona skítugur á
höndunum?“
Lœrlingurinn: „Það hef-
ur enginn fengið liárþvott
í dag.“
Jón var nýkominn frá T.exas og var að
segja frá œfintýrum sínum.
„Einu sinni var ég á útreiðatúr, þegar lióp-
ur Indíána réðist á mig. Bg komst upp á stór-
an stein, greip marglxleypuna og byrjaði að
skjóta. Þeir féllu hver um annan þveran —
einn, tveir, þrír, fjórir, fimm, tíu, fimmtán,
tuttugu.“
„Hvernig hafirðu tíma til að hlaoa byss-
una?“ spurði einn áheyrendanna.
„Þegar svona er ástatt,“ svaraði Jón hátíð-
lega, „hefur maður ekki tíma til að hlaða.
Maður heldur bara áfram að skjóta fram í
rauðan dauðann.“
*
Strœtisvagnastjórinn beygði sig, leit svo
aftur fyrir sig og kallaði: „Hefur nokkur
hérna týnt búnti af hundraðkrónaseðlum með
teyjuband utanum?“
Þrír farþegar flýttu sér að játa.
„Þcí er bara að finna seðlana,“ sagði bíl-
stjórinn uvi leið og liann ók af stað. „Hér er
teygjan.“
*
Ferðamaður í San Francisco lagði leið sína
inn í Kinverjahverfið
og gáf sig á tal við
einn íbúanna. Hann
spurði meðai annars,
hvort þeir hefðu góða
lcekna í Kína.
„Okkar lœknar fín-
ir fínir,“ sagði Kín-
verjinn. „Hang Ohang bestur. Hann bjarga
lífi minu.“
„Og lwernig var það ?“ spurði ferðamaður-
inn.
„Bg fárveikur, sœkja doktor Hang Kin.
Hann gefa meðal og ég veikari fyrir bragðið.
Sœkja doktor San Sing. Hann gefa meira
meðal, ég miklu miklu veikari fyrir bragðið.
Eg álveg að deyja. Nœsta dag senda eftir dokt-
or Hang Chang. Hann ekki heima, ekki koma.
Mér borgið.“
drengjarödd heyröist segja: „Aðeins eitt, herra
minn, en það er áríðandi.“
Cross kom raulandi inn aftur og ætlaði að fara
að kasta bréfinu á skrifborðið , þegar hann leit
á það. Hann hætti í miðju lagi.
„Nafnið efc prentað," sagði hann.
„Opnaðu það,“ sagði miljónamærin.'-.rrinn
skipandi.
En þegar Cross gerði enga tilraun til að opna
bréfið, heldur stóð eins og lamaður og starði á
það, tók frú Stirling það úr skjálfandi hendi
hans. Hún reif, það upp og las lágri röddu.
„Þú getur fengið dóttur þína aftur fyrir fimm
þúsund dollara i enskum pundaseðlum. Komdu
með það í pakka á Victoria-stöðina á föstudags-
kvöldið kl. 11.30. Skildu pakkann eftir í síma-
klefa, sem merktur er með kritarkrossi. Gakktu
beint út úr klefanum og líttu ekki í kringum þig.
Mundu að þín verður gætt. Ef þú kemur hrein-
skilnislega fram, verður dóttir þín heima sama
kvöldið. Blandaðu ekki lögreglunni í málið. Ef
þú gerir það, verður það dóttur þinni til ógæfu.“
Það sáust engin merki geðshræringar á Cross,
meðan hann hlustaði.
„Ég hef verið að bíða eftir þessu,“ sagði hann.
„Ég vissi að þeir hefðu náð henni.“
Viola skammaðist sín fyrir það, hve spennandi
henni fannst þetta. Andrúmsloftið í heitri íbúð-
inni var nú þrungið ótta, meðaumkun, tortryggni
og reiði. Hún veitti því athygli að miljónamær-
ingurinn og kona hans voni orðin náfþl og þau
litu óttaslegin á Beatrice.
„Þau eru bara að hugsa um hina dýrmætu-
Beatrice sina,“ hugsaði hún. „Hún er svo sem
nógu örugg með alla þessa leynilögreglumenn í
kringum sig. Hin vesalings stúlkan má vera í
hættu . . . það skiptir þau engu máli.“
„Þú veizt hvað þú verður að gera,“ sagði Stirl-
ing allt í einu. „Þú verður að kalla á lögregluna."
,,Nei,“ svaraði Cross. „Ég þori ekki að hætta
á það.“
„Þú verður að gera það, þó það sé erfitt. Það
ei þin eina von. 1 fyrsta lagi er krafan of lág
og það bendir til að þeir eigi eftir að hækka
bana. Auk þess er engin vissa fyrir því að þeir
haldi sinn hluta af samningnum.“
„Þú getur trútt um talað,“ sagði Cross. „Dótt-
ir þín er ekki í hættu. Þú mundir ekki hætta á
það.“
„Jú, það mundi ég gera.“ Miljónamæringurinn
varð þrjózkulegur á svipinn og kona hans gekk
fram fyrir Beatrice, eins og til að vernda hana.
Hún sagði ekkert en hún virtist manni sínum al-
gerlega sammála.
„Mín skoðun er sú að það eigi að draga ræn-
ingjana fram í dagsljósið og berjast við þá. Ég
gct fullvissað þig um að slíkir þorparar hika ekki
við að taka peningana þína og halda stúlkunni."
Violu langaði til að einhver rólegur maður,
sem hefði vit á málinu, greiddi úr allri þessari
flækju. Þó hún játaði að hún hefði sjálf Alan
Foam í huga, þá afsakaði hún sig með að Cross
ætti að nota þá starfskrafta sem hann hefði yfir
að ráða.
„Mér finnst að leynilögreglumaðurinn þinn ætti
að fá tækifæri til að segja sitt álit á þessu,“
leyfði hún sér að segja. „Hann getur kannski
haft upp á bréfritaranum."
„Það er engin von um það,“ svaraði miljóna-
mæringurinn. „Það eru áreiðanlega engin fingra-
för á bréfinu, pappirinn er úr venjulegri blokk og
það er lagt í póst í fjórða hverfi. Lögreglan gæti
ekki einu sinni gert sér mat úr því.“
„Það er engin stafavilla í því, svo kannski að
þetta sé gabb,“ sagði Beatrice.
Stirling brosti hreykinn: „Það gæti verið að
einhver, sem ekki hefur dóttur þína, sé að reyna.
að krækja sér í peninga."
„Svo þú heldur ekki enn að Evelyn hafi verið
rænt. Ekki einu sinni eftir að ég hefi fengið
þetta bréf?“
„Nei, ég held að við séum öll svo æst að við
gleymum staðreyndunum. Leynilögreglumaðurinn
þinn heldur líka að hún hafi falið sig. Auk þess
er óeðlilega langur tími liðinn síðan hún hvarf."
„Veit nokkur nema við um hvarf Evelynar?"
spurði frúin.
„Já, það vita það nokkuð margir," svaraði
Cross. „Auðvitað sagði ég hér á hótelinu að hún
væri í heimsókn úti á landi, en það voru margir
viðstaddir í Pomeraníahúsinu, daginn sem hún
hvarf."
Violu rann kalt vatn milli skinns og hörund,.
þegar þau litu öll á hana. Þó hún hefði hreina
samvizku, fannst henni augnaráð miljónamær-
ingsins tortryggið og hún fann til ábyrgðarinnar
sem hún bar á dóttur hans.
„Það er óþarfi að tortryggja stúlkurnar þrjár,
sem voru viðstaddar," sagði Cross. „Og majór-
inn er eintóm froða. Hann gæti ekki verið glæpa-
maður . . . samt sem áður gæti eitthvert þeirra
hafa sagt frá atburðinum og þannig orðið til
þeás að einhver óvandaður maður fr'étti um
hann.“
„Ég er viss um að svona liggur í því,“ sagði
frúin. „Rafael, þú verður að hringja til lögregl-
unnar."
„Hvað geta þeir gert,“ spuroi hann.
„Láttu þá um það. Þeir þekkja þessháttar mál.
Þorparar, sem gera sér vandræði fólks að féþúfu
ættu að fá duglega ráðningu."
„Þú hefur rétt fyrir þér,“ sagði Cross að lok-
um. „Bréfið er líklega svikið. Hringjum í lög-
regluna."
Cross gekk að símanum. Ákvörðun hans entist
honum þangað til hann hafði lagt heyrnartólið á
aftur. Þá sagði hann: „Ef okkur skjátlast, höf-
um við drepið telpuna mína.“
12. KAFLI
Vegna afskipta lögregluiœar.
MORGUNINN eftir kom Cross á skrifstofuna
til Foams til að ræða við hann um hótunar-
bréfið. Hann, var niðurdreginn og sannfærður um
að hann hefði hlaupið á sig.
,, Stirlingfjölskyldan taldi mig á það,“ sagði
hann. „Þau lögðu öll að mér, faðirinn, móðirin
og dóttirin og loks lét ég undan. Nú er málið
úr mínum höndum og lögreglan ætlar að sjá um
það í kvöld."
Það var ekki að sjá á Foam að honum findist
Cross hafa gengið framhjá sér, þvi hann spurði
rólega:
„Ef um rán er að ræða og bréfið er ófalsað,
hefði ég líka viljað að lögreglan fengist við það.
Vita þeir um einkamál yðar?“
„Nei, ég sagði þeim að hún hefði stungið mig
af og þeir eru sömu skoðunar og aðrir um að
einhver þorpari hafi frétt af hvarfi hennar og
ætli að græða peninga á því.“
„Vitið þér hvað þeir ætla að gera?“
„Já, það stendur í bréfinu að ég eigi að koma
sjálfur, svo þeir ætla að senda einhvern, sem
líkist mér í staðinn. Ég sagðist rnundu sjá rautt
og berja einhvern, ef ég færi sjálfur."
„Þér þurfið ekki að hafa áhyggjur af þessu.
Þér hafið sjálfur leikið á þessa þorpara áður, eins
og þér sögðuð mér, svo ég held ekki að þeir séu
neitt sérlega skarpir."
■ „Þetta er alveg rétt,“ svaraði Cross. „Vitið
þér Foam að þér eruð eini almennilegi maður-
inn, sem ég hefi talað við um þetta. Þessvegna
sagði ég lögreglunni að ég mundi bíða eftir að
þeir hringdu til mín hér hjá yður. Ef það er
óþægilegt, þá get ég breytt því. Ég vil ekki að
símastúlkurnar heyri þegar þeir segja mér frétt-
irnar.“
„Það ætti að vera í lagi. Ég skal tala um það
við yfirmenn mína,“ svaraði Foam.
Verzlunarmaður kom á fleygiferð inn i
vinnumiðlunarskrifstofu.
„Bg er að gá að gjaldkera.“
„En við útveguðum yður einn í gœr.“
„Ætli ég viti það! Bg er að gá að honum.“