Vikan - 27.11.1952, Blaðsíða 12
12
VIKAN, nr. 46, 1952
þarft að vinna á mðrgun, og ennþá ertu ekki
kominn að efninu".
„Maður getur skipt um skoðun".
„Nei, vinur, ekki þetta. Ég veit, hvernig þér
líður. En gieymdu ekki, að þú verður að vinna.
Strax og ég fer að skipta mér af vinnunni þinni,
þá byrjar þú að hata mig ofboðlítið".
„Jæja, þá það“.
Hún leit upp. „Veiztu, hvar ég var í gær?“
„Nei“.
„Á leikvellinum í La Sienegu".
„Til hvers?“ Eins og ég vissi það ekki, eins
og ég hefði ekki séð hana þar í mannfjöldanum.
„Ég var bara að horfa á þig og önnu — hlusta
á, hvernig þú talaðir við hana. Hvað hún ætti að
aka lengi í bílnum, eða hvort þið ættuð að kaupa
bláa boltann eða þann rauða . .. “
Ekki nema það þó; enn einu sinni einmana-
leikurinn í rödd hennar. Og eitthvað annað líka.
Eitthvað, sem ég hafði heyrt í rödd hennar fyrr.
„Hversvegna er ég að gera mig að fífli?“
sagði hún snögglega. „Ég veit ósköp vel, hvað
ég ætla að segja ... “
„Segðu það þá“.
„Jæja þá, hlustaðu á mig. Þú minntist á, að
ég skildi við Bill. Það kemur ekki til mála“.
„Hversvegna ?“
„Ef ég hlypi frá honum, hefðir þú skyldur
gagnvart mér“, sagði hún blátt áfram. „Svo dag
einn, þegar þú rifst við konuna þína, vegna þess
að hún er farin að gruna eitthvað, þá fyndist
þér þægilegt að koma til mín. Og ég mundi líka
bíða þín“.
„Yrði það ekki ágætt?“
„Nei,“ hvæsti hún. „Ef ég hleypti þér þá inn
til mín, mundir þú hata mig alla ævi fyrir að
svipta þig Önnu og þeirri tilveru, sem þið Sú
hafið reist ykkur í sameiningu. Heldurðu ég
viti það ekki? Heldurðu mig hafi nokkurntíma
dreymt um, að ég hefði tækifæri til að gera
það ?“
Umferðin jókst að mun. Rauð ljós leiftruðu í
andlit mér. Fólk hljóp fyrir bílinn eins og það
ætlaðist til ég æki yfir það.
„Ef satt skal segja“, sagði hún í annarri tón-
tegund, „þá hefur mig kannski dreymt um það.
En ég er hætt því núna“.
„Og ég líka“, sagði ég.
„Bjáninn þinn", sagði hún. „Ég verð alltaf að
tala fyrir okkur bæði, ekki satt?“
Ég var rétt framundan húsi hennar. Billinn
var stoppaður, en ég tók samt ekki hendur af
stýrinu.
Hún hélt áfram. „Ég verð alltaf að rekja úr
mér garnir til þess að benda þér á, hvernig þú
ferð með mig. Bara til að sanna, hvað ég elska
þig heitt. En Bill þarfnast mín, þegar honum
er sleppt. Hann er svosem ekkert gáfnaljós, og
hann er ekkert sérstakt að neinu leyti — en hann
á engan í heiminum nema mig. Þannig var ástatt
fyrir mér fyrir löngu. Þá var ég ein. Alein.
Hverju einustu nótt. Og alla tíma dagsins líka“.
Hún steig út úr bilnum.
„Bíddu við", sagði ég seinlega. „Farðu ekki
strax".
„Nei, bíddu", sagði hún og gekk yfir fyrir
bílinn, kom að honum mínmegin og laut inn. Hún
kyssti mig hörðum, snöggum kossi.
„Þessvegna verð ég að standa við hlið hans,
þegar hann kemur út“, sagði hún.
Hún stóð þarna kyrr, bein og smáleg og að-
laðandi. „Svo burt með þig, leiðindahrókur",
sagði hún illgirnislega. Svo brast rödd hennar
og hún klökknaði. „En ... í guðs bænum hringdu
samt til mín á morgun".
Er G hringdi til hennar. Ég hringdi til hennar
viðstöðulaust, því að nú fékk ég ekki að sjá
hana allan daginn. Hún var byrjuð að vinna í
Gloría Bristol, helztu snyrtivörúverzlun bæjarins,
og þar var hún frá níu til fimm.
Nú hafði ég meiri tíma til að vinna. Ekki svo
að skilja að ég ynni mikið. Handritinu miðaði
áfram, hægt og sígandi, en til Broleys gat ég
ekki farið, fyrr en ég hafði lokið við miklu meira.
Ég hélt áfram að bera fram nýjar afsakanir,
gefa ný loforð.
En hvernig átti ég líka að geta unnið ? Hvernig
átti ég að geta það, þar sem ég vissi núna, að
þegar Bill væri sleppt, yrðum við að skilja?
Ég vissi, að hún ætlaðist til þess. Stundum grípa
konur til þesskonar hótana, þegar þær finna að
ást elskhugans er farin að dvína. En Móna var
ekki þannig. Og hún hafði heldur enga ástæðu til
þess.
Ætli þig gruni ekki, hvað tafði mig mest við
vinnuna? Ég tók til við sonnettuna aftur. Ég
lauk henni. Hún var alls ekki sem verst. Og nú
gat ég fært henni hana.
Það var sama daginn og vandkvæðin tóku að
herja ákafar á mig. Neistinn nálgaðist sprengj-
una meir og meir. Og á henni stóð nafn Makks
skýrum stöfum.
Hún hringdi til mín upp úr hádeginu. Hún Var
nýbúin að heimsækja Bill.
„Hann var miklu verri núna“, sagði hún. „Það
hefur einhver talað við hann. Einhver lögreglu-
maðurinn fór að blaðra við hann um það, hvað
ég væri falleg . . . og hvað það væri hættulegt
að láta mig vera svona eina. Þetta ætlaði að
gera Bill alveg vitlausan".
Það er annað en gaman þegar I pakkanum er
Úhugnanlegustu morðingjarnir nota póstinn til þess aö koma fórnar-
lömbum sínum fyrir kattarnef!
Morð eru fátíð á íslandi, og fer
vel á því. En þau eru daglegir viðburð-
ir raeð stórþjóðum, þótt þær lífláti
sína morðingja sumar hverjar og ætla
mætti að slíkt reyndist ærin örvun
til löghlýðni og kristilegs hugarfars.
Ein er sú tegund morðingja, sem menn
eru á einu máli um, að sé svívirðilegust allra.
Það eru karlarnir og konurnar, sem taka póst-
inn í þjónustu sína til þess að koma fólki fyrir
kattarnef. Þessi lýður notar sprengjur og eit-
ur.
Það eru gerðar nokkrar tilraunir árlega til
svona morða í Bandaríkjunum, og þótt ótrú-
legt sé, tekst lögreglumönnum póstþjónust-
unnar oftast að hafa upp á sökudólgunum. Þó
er þetta ekki aldeilis íhlaupaverk. Þegar
sprengjur eru notaðar, gereyða þær næstum
undantekningarlaust öllum gögnum, sem bent
gætu til þess, hver tilræðismaðurinn væri. Og
eiturbyrlararnir eru hvorki svo hugulsamir né
heimskir að setja nöfnin sín á eitursending-
arnar.
Þó tekst lögreglumönnunum með þolinmæði,
natni og töluverðu ímyndunarafli oftast að
hafa hendur í hári þessa fólks. Oft er hægt
að rekja slóð þess beint inn um dyr afbrýði-
seminnar og öfundarinnar' það vill stundum
verða örþrifaráð vonsvikinna „elskenda", sem
þurfa að ryðja skæðum keppinaut úr vegi,
að grípa til póstsins.
Heimatilbúið sœlgœti
Þannig leystist til dæmis á skömmum tíma
dálítið lögreglumál í bænum Cloverport í
Bandaríkjunum, sem hófst með því, að ung
stúlka fékk í pósti konfektkassa, sem í var
heimatilbúið sælgæti. Einhverra hluta vegna
leist henni ekki á blikuna, og svo fór, að hún
sýndi póstmeistaranum kassann með þeim orð-
um, að hún væri „hrædd við innihaldið".
Það var hræðsla, sem borgaði sig. Við rann-
sókn kom í ljós, að í hverjum sælgætisbita
var vænn skammtur af rottueitri, rösklega
300 sinnum stærri skammtur af arsenik en
mannslíkaminn á að geta móttekið stórtíð-
indalaust. Lausn málsins, þegar hún fannst,
var líka saga til næsta bæjar. Það kom semsé
á daginii, að hér var háð harðvítugt stríð um
ástir eins myndarlegs járnbrautarstarfsmanns,
að stúlkan, sem fékk konfektkassann, þótti
líklegastur sigurvegari, og að sendandinn var
— 58 ára gömul tíu barna móðir!
Rottugildra og patrónur
Það var á hinn bóginn ekkert sérstaklega
skoplegt við aðra morðtilraun, sem gerð var
af þessu tagi í Texas upp úr stríðinu. Þar
fékk önnur ung og snotur stúlka pakka í pósti,
og þegar hún ætlaði að opna hann, tók bróðir
hennár éftir því, að pappirsumbúðirnar höfðu
rifnað og komið var svolítið gat á pappakass-
ann, sem sendingin var i. Hann gerði það af
rælni að reka fingur niður um gatið — og
lenti með hann í rottugildru!
Það var mikil mildi. Því þegar lögreglan
cpnaði pakkann, fann hún í honum sex pat-
rónur, svo hugvitsamlega hagrætt í pappa-
kassanum, að gildran mundi sprengja þær,
þegar lokinu væri lyft. Patrónurnar vissu upp
— upp á móti andlitinu á stúlkunni, þegar
hún mundi beygja sig yfir kassann og opna
hann.
Þetta mál leystist líka fljótt, eins og sæl-
gætismálið. Lögreglan tók stúlkuna til yfir-
heyrslu, hélt svo rakleitt til næsta bæjar og
handtók þar ungan mann. Hann elskaði stúlk-
una og fór ekki leynt með það. Þau höfðu
kynnst í Cleveland, en hún vildi ekki gefast
honum. Það hefði hann kannski getað sætt
sig við. En þegar bróðir hans kom heim í frí
frá flotanum, brá svo við, að stúlkan varð
ástfangin í honum.
Þetta vissu lögreglumennirnir, þegar þeir
handtóku unga manninn; þeir voru líka búnir
að afla sér sönnunargagna fyrir sekt hans.
Hann var að stíga út úr strætisvagni, þegar
þeir tóku hann. Áhorfendurnir að þessu hafa
vafalaust orðið hissa og sumir jafnvel réiðir.
Þeir gátu ekki vitað, að þessi maður var
óvenjuhagur vélsmiður, sem hafði sent sak-
lausri stúlku ægilega vitisvél. Hitt gátu þeir
séð, að maðurinn var ekki líklegur til ódæðis-
verka. Því hann var blindur.