Vikan - 18.06.1953, Blaðsíða 6

vizku. Dauði frænda hans kom sér mjög vel fyrir
hann. Hann er líka fluttur inn í húsið.
— Hvar bjó hann áður?
— 1 Martin stræti. Það er ekki skemmtilegt
hverfi.
— Þú ættir að skrifa það hjá þér, Hastings.
Ég gerði það, þó ég skildi ekki ástæðuna. Það
var ekki líklegt að við þyrftum á fyrra heimilis-
fangi Ronalds að halda, úr því hann var fluttur
inn í Regent Gate.
— Ég held að Carlotta Adams hafi gert það,
sagði Japp og reis á fætur. — Það var vel af
sér vikið, að icomast að þessu, Poirot. En þú
ert lika alltaf í leikhúsum og á allskonar skemmt-
unum. Þú rekst á ýmislegt, sem ég hef engin
tækifæri til að sjá.
— Það er ein manneskja eftir, sem hafði á-
stæðu til að drepa hann, sem þú hefur ekki minnzt
á, sagði Poirot.
-— Hver er það?
— Maðurinn, sem sagt er að ætli að giftast
ekkju Edgwares lávarðar. Ég á við hertogann
af Merton.
— Já, ég býst við að hann hafi haft ástæðu
til þess, sagði Japp hlægjandi. — En það er ekki
líklegt að maður í hans stöðu fremji morð. Auk
þess er hann í París.
—- Þú grunar hann þá ekki í alvöru?
— Gerir þú það, Poirot?
Hann hló enn að þessari fjarstæðu hugmynd,
þegar hann hvarf út um dyrnar.
17. KAFLI.
Þjónninn.
NÆSTI DAGUR var frídagur hjá okkur, en
mikill annadagur fyrir Japp. Síðdegis leit
hann inn til okkar.
Hann var eldrauður í andliti og reiðilegur á
svipinn. — Eg hef hlaupið á mig, sagði hann.
— Það getur ekki veríð, vinur minn, sagði
Poirot í huggunartón.
-— Jú, það hef ég gert. Ég hef látið þennan
(hér komu nokkur blótsyrði) þjón sleppa.
— Er hann horfinn ?
— Já, fjandinn hirði hann. Ég get ekki fyrir-
gefið sjálfum mér hvílikur bansettur asni ég var,
að gruna hann ekki.
— Vertu rólegur . . . vertu rólegur!
— Það er auðvelt að tala svona. Þú mundir
ekki vera rólegur, ef þú hefðir fengið ofanígjöf í
aðalstöðvunum. Þetta er slunginn náungi. Það er
ekki í fyrsta sinn, sem hann hefur sloppið. Hann
er gamall kunningi okkar.
Japp þurrkaði svitann af enninu á sér og var
eymdin sjálf uppmáluð. Poirot gaf frá sér hljóð,
sem átti að tákna samúð, en líktist mest gagginu
í hænu, þegar hún er nýbúin að verpa. Þar sem
ég skildi Englendinga betur en hann, hellti ég
sterkri blöndu af wisky og sóda í glas og setti
það fyrir framan hinn þungbúna fulltrúa. Það
létti örlítið yfir honum.
— Kannski að ég þiggi það, sagði hann. Og
svo fór hann að tala í léttari tón.
— Jafnvel núna er ég ekki viss um, að hann
sé morðingi. Auðvitað lítur það ekki vel út að
stinga svona af, en það geta legið aðrar ástæður
til þess. Ég var rétt að komast á sporið. Það
lítur út fyrir, að hann standi í einhverju sam-
bandi við næturklúbba, sem ekki hafa gott orð
á sér. Ekki þessa venjulegu næturklúbba, heldur
þá, sem fást við enn andstyggilegri og ólöglegri
viðskipti. Þetta er í raun og veru viðbjóðslegur
náungi.
— Samt sem áður er ekki víst, að hann sé
morðingi.
— Það' er einmitt það. Það getur verið, að hann
hafi haft eitthvað á prjónunum, þó það hafi ekki
verið morð. Nei, ég er enn sannfærðari en áður
um að Carlotta Adams er sú seka. Ég hef þó
engar sannanir fyrir að svo sé. Ég er búinn að
láta menn mína leita í íbúðinni hennar í allan
dag, en þeir fundu ekkert markvert. Hún hefur
verið mjög slungin. Geymdi engin bréf, nema
viðskiptabréf. Þau eru öll í vandlega merktum
búnkum. Þar voru líka nokkur hversdagsleg og
elskuleg bréf frá systur hennar. Auk þess nokkr-
ir gamlir skartgripir. Hún hélt ekki dagbók.
Vegabréfið hennar og ávísanaheftið veita engar
gagnlegar upplýsingar. Pjandinn hirði það. Stúlk-
an virðist alls ekki hafa átt nokkurt einkalif.
—- Hún var ákaflega hlédræg, sagði Poirot
liugsi. —- Það var ekkert upp úr þvi að hafa.
Ég fór lika til þessarar vinkonu hennar, sem á
hattabúð.
— Jæja, hvað finnst þér um ungfrú Driver?
— Hún virðist vera glögg og vel gefin kona.
En samt gat hún ekkert hjálpað mér. Það kom
mér að vísu ekki á óvart. Fjölskyldur og vinir
allra horfinna stúlkna, sem ég hef orðið að leita
að, hafa sagt: „Hún var elskuleg og viðkvæm
stúlka og lagði ekki lag sitt við karlmenn." Það
er aldrei satt. Enda væri það óeðlilegt. Stúlkur
eiga að leggja lag sitt við pilta. Ef þær gera það
ekki, er eitthvað að þeim. Það er þessi óljósa
tryggð vina og ættingja, sem gerir starf lög-
reglunnar svo erfitt.
Hann þagnaði til að ná andanum og ég fyllti
glasið hans aftur.
— Þakka þér fyrir, Hastings kapteinn. Ég vil
gjarnan örlítið meira. Jæja, við verðum að leita
um alla borgina. Hún fór út að dansa og borða
með heilli tylft af ungum mönnum, en það er
ekkert sem bendir til þess, að einn hafi verið
henni kærari en annar. Meðal þeirra var núver-
andi Edgware lávarður, leikarinn Bryan Martin
og margir aðrir — en enginn sérstakur. Það er
algerlega rangt hjá þér, að ímynda þér að maður
hafi staðið á bak við hana. Nú er ég að leita að
einhverju sambandi milli hennar og myrta manns-
ins. Það hlýtur að hafa verið eithvað á milli
þeirra. Ég verð víst að fara til Parísar. Á litla
gullhylkinu hennar stóð París og Edgware lá-
varður sálugi fór oft til Parísar síðastliðið haust,
til að vera á uppboðum og kaupa gamla muni,
eftir því sem ungfrú Carroll segir mér. Já, ég
held að ég verði að fara til Parisar. Á morgun
fer fram líkskoðun og rannsókn. Ég verð auðvit-
að að vera viðstaddur. En svo get ég tekið síð-
degisskipið.
— Þú ert alveg ótrúlega duglegur, Japp. Mér
finnst mikið til um það.
— Já, og þú ert að verða værukær. Þú gerir
ekki annað en sitja og hugsa. Og það kallarðu
að láta litlu gráu heilafrumurnar vinna. Nei,
maður verður að ganga rösklega til verks. Lausn-
irnar koma ekki hlaupandi til manns.
Litla þjónustustúlkan okkar opnaði dyrnar: —
Bryan Martin. Eruð þér önnum kafinn eða ætlið
þér að taka á móti honum ?
— Ég er að fara, Poirot, sagði Japp og reis
upp af stólnum. — Það lítur út fyrir, að allar
kvikmyndastjörnurnar leiti ráða hjá þér.
Poirot yppti öxlum og Japp fór að hlægja.
— Þú hlýtur að vera orðinn milljónamæringur,
Poirot. Hvað gerirðu við alla peningana? Nurl-
arðu þeim saman? x
— Auðvitað er ég sparsamur. En úr þvi þú
minnist á peninga, dettur mér í hug: Hvað varð
um eigur Edgwares lávarðar?
— Það sem ekki gekk í erfðir með nafnbótinni,
fékk dóttir hans. Ungfrú Carroll fékk 500 pund.
Það voru engar aðrar dánargjafir. Ákaflega ein-
föld erfðaskrá.
— Hvenær var hún gerð?
— Eftir að konan hans fór frá honum — fyrir
rúmum tvejmur árum. Hann strikaði hana út úr
erfðaskránni.
— Hefnigjarn maður, tautaði Poirot við sjálfan
sig.
Japp kvaddi glaðlega og fór. Bryan Martin
kom inn. Hann var óaðfinnanlega klæddur og
glæsilegur á að líta. Samt sem áður fannst mér
hann dálítið tekinn í andliti og ekki of ánægður
á svipinn.
— Mér þykir leitt hve lengi það hefur dregizt
að ég kæmi, M. Poirot, sagði hann afsakandi.
— Og auk þess hef ég gert mig sekan um að
eyða tíma yðar til ónýtis.
Framhald á bls. 14.
O. Henry
m
HAIMN VAR
ANTHONY gamli Rockwall, fyrrver-
andi eigandi Rockwall Eureka sápu-
verksmiðjunnar, leit út um skrif-
stofugluggann í stóra húsinu sínu
við Fimmtu-götu. Nágranni "hans
hægra megin — höfðinginn og klúbbmeðlimur-
inn G. van Schuylight Suffolk-Jones — kom
út' að bílnum, sem beið hans, og fitjaði að
venju fyrirlitlega upp á nefið í áttina til ítölsku
styttunnar í endurreisnarstíl, sem stóð fyrir
framan sápuhöllina.
— Drembna, gamla líkneski, sem ekkert
gagn gerir, sagði fyrrverandi sápukóngurinn.
Þessi gamli, stirðbusalegi Nesselrode (jrúss-
neskur diplomat) getur enn hafnað i Eden-
safninu, ef hann gætir sín ekki. Næsta sum-
ar læt ég mála húsið mitt rautt, hvítt og
blátt. Ætli hollenska nefið á honum lyftist
ekki enn hærra upp í loftið við það.
Og Anthony Rockwall, sem aldrei hafði lært
að meta bjölluhringingar, gekk fram að hurð-
inni og hrópaði: — Mike! með sömu þrumu-
raustinni, sem í eina tíð hafði rifið stykki úr
himinhvelfingunni yfir sléttunum í Texas.
— Segðu syni mínum að koma hingað áður
en hann fer, sagði Anthony við þjóninn, sem
hlýddi kallinu.
Þegar ungi Rockwall kom inn í skrifstof-
una, lagði gamli maðurinn frá sér blaðið og
mildur alvörusvipur færðist yfir stóra rauða
andlitið á honum. Með annari hendinni rótaði
hann í hvítum hárlubbanum, en með hinni
hringlaði hann í lyklunum i vasa sínum.
— Richard, sagði Anthony Rockwall, —
Hvað borgarðu fyrir sápuna þína?
Richard, sem hafði verið í skóla þangað til
fyrir sex mánuðum, varð dálítið hverft við.
Hann var ekki enn búinn að átta sig á þess-
um undarlega föður sínum, sem gat komið
eins mikið á óvart og ung stúlka í fyrsta
samkvæminu sínu.
— Sex dollara fyrir tylftina, minnir mig.
— Og fyrir fötin þín?
— Venjulega um sex dollara.
— Þú ert heiðursmaður, sagði Anthony á-
kveðinn. — Ég hef frétt af ungum mönnum,
sem eyða 24 dollurum í sápu og rúmum 100
dollurum í föt. Þú hefur eins mikla peninga
á milli handanna eins og hver annar, og þó
heldurðu þig við hóflegt og sómasamlegt verð.
Ég nota alltaf gömlu Eureka — ekki af neinni
viðkvæmni, heldur af því að hún er óbrotnasta
sápan, sem nokkru sinni hefur verið búin til.
Hvenær sem þú borgar meira en 10 cent fyrir
sápustykkið, kaupirðu lyktina og miðann. Én
50 cent er ágætt fyrir ungan mann af þessari
kynslóð og með sömu efni og aðstöðu og þú.
Þú ert heiðursmaður, já, heiðursmaður, eins
og ég sagði áðan. Það er sagt það taki þrjá'
ættliði að skapa hefðarmann. Nú er það gert
og búið. Peningarnir gera menn áferðarfallega
eins og sápulöður. Þeir hafa gert þig að heið-
ursmanni. Þú getur bölvað þér uppá það, að
þeim hafði næstum tekizt að gera mig að
hefðarmanni. Ég er næstum eins ókurteis,
leiðinlegur og illa uppalinn eins og þessir tveir
uppskafningar hérna sinn hvoru megin við
mig, sem ekki geta sofið af því að ég á húsið
á milli þeirra.
— Það eru samt til þeir hlutir, sem ekki er
hægt að kaupa fyrir peninga, sagði ungi
Rockwall þunglyndislega.
6