Vikan - 29.10.1953, Síða 9

GISSUR OG HAPPDRÆTTISMIÐARNIR.
Gissur: Þetta er Sölu-Jón. Hann er á leiðinni hing-
að til að selja okkur einliverja happdrœttismiða.
Rastnina: Honum skal ekki takast það. Allir, sem
ég hitti, eru að reyna að pranga happcLrœttismiðum
inn á mig.
Rasmína: Ég œtla ekki að vera heima, þegar hann.
kemur. Þú œttir að fara út líka.
Gisswr: Ég ætla að gera það. Það er eina ráðið
til að losna við hann. 1
Gissur: Mér þykir það leitt, Sölu-Jón, en ég gat
ekki beðið eftir þér.
Sölu-Jón: Það gerir ekkert til, bara ef þú kaup-
ir happdrœttismiða til ágóða fyrir flækingsdúfur.
Gvendur birœfni: Ég er að selja miða til ágóða
fyrir Medusálem, frœnda konunnar þinnar. Hann
verður látinn laus i nœsta mánuði.
Gissur: Þið œttuð heldur að verja ágöðanum til
að láta halda honum i fangelsinu.
Gvendólína: Þama er Gissur. Kannski hann vilji kaupa
miða í happdrœtti áhugasamra fuglafræðinga.
Gvendur: Fuglafrœðingamir hljóta að hafa áhuga fyrir
honum. Hann er reglulegur nœturlirafn.
Svensína: Villtu vinna í happdrœttinu. Bezti vinningur-
inn er permanent.
Gissur: Þama er Snjalli-Siggi. Það
er gott að ég sá hann nógu snemma.
Ég gœti veggfóðrað allt húsið með liapp-
drœttismiðum, sem hann hefur selt mér. *
Sveinki: N-ei, þarna kemur Gissur! Hann kaupir
áreiðanlega miða í happdrœttinu okkar.
Jónsi: Miða? Ég er viss um að gamli góði Gissur
kaupir heila blokk af miðum.
Bóka-Pétur: Ég sá að þú varst að reyna að
forðast mig. Ertu svona nizkur að þú timir ekki
að kaupa miða í happdrœtti bókasala?
Gissur: Einhver œtti að selja happdrœtti til
ágóða fyrir mig.
Gissur: Almáttugur! Nú man ég að ég átti að
selja happdrœttismiða fyrir viðskiptavinina á
Dintybamum. Kannski ég geti selt nokkra miða
fyrir bridgeklúbbinn hennar Rasminu um leið.
SYNDASELUR
OG DÝRLINGUR
Um það hvernig ungur Frakki hætti
að svalla og varð helgur maður
CHARLES EUGENE DE FOUCAULD var dramblátur, efn-
aður svallari, sem var liðsforingi á daginn en drakk og stund-
aði kvennaveiðar á nóttunni. Hann var aðalsmaður í þokkabót,
og gat því kallað sig greifa. Þegar hann gekk í franska herinn,
gerði hann það eingöngu af „praktískum ástæðum“: það var
nærri því regla, að ungir franskir aðalsmenn, sem ekki nentu
að vinna ærlegt handartak, nældu sér í liðsforingjanafnbót. Þetta
voru einkennisklæddir slæpingjar.
Foucauld varð frægur í París —
eða réttara sagt alræmdur. Skyldur
sínar í hernum tók liann síður en
svo hátíðlega, enda þá lítið um að
vera á sviði hermála. Hinsvegar tókst
honum að flækjast í nokkur hneyksl-
ismál af því tagi, sem bezt áttu við
'hann: kvennafar og drykltjulæti.
TJpp úr þessu fór hann til Norður-
Afríku, þar sem franski herinn var
að „frelsa“ þá innfæddu. Hann var
enn við sama heygarðshornið: sífellt
svall. ILoks geklt hann einum of langt,
jafnvel þótt hann væri efnaður og
aðalsmaður í þokkabót. Hann lenti í
deilu við yfirmann sinn — út af hjá-
konu! Málinu lyktaði með því, að
Foucauld flæmdist úr hernum.
En nú brá svo við, nærri því á
einni nóttu, að þessi maður gerbreytti
um lifnaðarháttu. Prúðbúni svallar-
inn sneri baki við sællifinu og gerð-
ist strangasti meinlætismaður. I því
gerfi átti hann eftir að kvitta ræki-
lega fyrir fyrri misgerðir — og það
átti fyrir lionum að liggja að gera
nafn sitt ódauðlegt í Frakklandi og
N orður-Af ríku.
Hann gekk í klaustur og dvaldist
í klaustrum í Fiakklandi og Litlu-
Asíu í nokkur ár. En honum féll
ekki lífið þar — þótti það of auð-
velt. Hann liafði skapað sér sinar
eigin liugmyndir um það, hvernig
guðhræddur maður ætti að lifa.
Hann vildi stofna nýja munltareglu,
þó að raunar yrði aldrei úr því. En
þeir munkar áttu að lifa alþýðulífi
og í algerri fátækt. Þeir urðu að
vinna fyrir sér með erfiðisvinnu, og
ekki máttu þeir þiggja ölmusu.
Frá Litlu-Asíu fór Foucauld til
Nazaret og Jerúsalem. Hann fór fót-
ganga.ndi og allslaus. I Jerúsalem
kynntist hann abbadís af franska aðl-
iniun eins og hann sjálfur. Hún taldi
hann á að gerast prestur. I>á sneri
hann aftur til Frakklands og stund-
aði þar guðfræðinám, en sneri að
lokinni vígslu til Norður-Afríku, þar
sem hann hafði dvalizt sem liðsfor-
ingi. Þar dvaldi hann til dauðadags,
og þar var hann jarðsettur.
Hin mikla eyðimörk varð klaustur
lians. Hann lifði nákvæmlega eins og
snauðustu landsmennirnir. Hann
klæddist samskonar tötrum og þeir,
át samskonar mat og þeir. Hann
ferðaðist um eyðimörkina og líknaði
hinum sjúku og fátæku. JÞað er ekki
vitað til þess, að hann hafi snúið
einum einasta innfæddum til krist-
innar trúar. En svo kunnur varð
hann af góðverkum sínum,- að eyði-
merkurbúarnir elskuðu hann sem
föður sinn. l>eir treystu lionum full-
komlega.
Hann dó 1916, blásnauður Frakki
inni í Sahara. Ungur maður gekk
berserksgang og myrti liann. En nafn
lians lifði áfram og lifir enn þann
dag í dag meöal fátæklinganna í
Norður-Aíríku og Frakklandi. Fjöldi
karla og kvenna hefur líka gengið
í „regiuna" hans — sem hann þó
aldrei stofnaði. En þetta fólk llfir
eins og hann sagði að guðhræddu
fólki bæri að lifa: það er stöðugt
að hjálpa.
í>að þiggur ekki ölmusu og vinnur
erfiðisvinnu. I>að eru liafnarverka-
menn í Marseilles, sem kalla sig hina
„litlu bræður“ Afríkuprestsins, af-
ferma skip á daginn, hjálpa sjúkum
og fátælcum á kvöldin. 1 verksmiðj-
um í Frakklandi og Norður-Afríku
eru aðrir „litlir bræður“ með sams-
konar lifsstefnu.
Svo eru hinar „Iitlu systur“ svall-
arans fyrrverandi; það eru „nunn-
urnar“ í reglunni, sem þó klæðast
ekki nunnubúningi. A daginn eru
ÞÖ AÐ STYRJALDIR snúist fyrst og fremst um það
að drepa og eyðileggja, þá eru samt með öllum herjum
menn, sem hafa þveröfugu hlutverki að gegna. Þetta eru
læknarnir. Hér er mynd af einum slíkum, þrítugum her-
lækni að nafni Clarence L. Anderson. Myndin er tekin
skömmu eftir að hann kom heim til Bandaríkjanna, og er
konan hans, Bonnie, með honum. Anderson féll í hendur
Norðanmanna, þegar hann kaus frekar að verða tekinn
til fanga heldur en að yfirgefa sjúklinga sína. Nú segja
félagar hans úr fangabúðunum, að hann hafi með kunn-
áttu sinni, hugrekki og ódrepandi þreki bjargað lífi hundr-
aða samfanga sinna.
þær óbreyttar alþýðukonur; fristimd-
um sínum verja þær til góðverka.
I>ær eru þjónustustúlkur íParís,verk-
smiðjustúkur í Bordeaux, kaupakon-
ur í Normandí. Einn af þehn, sem
skrifað hafa um Charles de Fou-
cauld og líknarstarfsemi lians, segir
frá því, livernig hann af hendingu
rakst á eina af „litlu systrunum“.
I>að var í Saar, hinu auðuga kola-
námuhéraði, sem Frakkar og I*jóð-
verjar togast á um. Hann kom þang-
að til þess að fylgjast með kosning-
unum siðastliðinn vetur. Blaðamenn-
irnir fóru í kynnsferðir um héraðið
og komu meðal annars í eina hinna
geysistóru náma. I>eir fóru niður í
námuna, þar sem hundruð manna
voru að brjóta kol og koma þeim
upp á yfirborð jarðar. Við námuop-
in unnu konur: þær flokkuðu kolin
og týndu úr þeim grjót og annan
úrgang. Þetta fer fram undir beru
lofti, og konurnar stóðu við hin löngu
færibönd, hlið við hlið. Þær unnu
mjög hratt, og það var enginn timi
til hvíldar. Þetta er erfið vinna og
óþrifaleg, og konumar verða að
standa úti hvernig sem viðrar.
Blaðamaðurinn gaf sig á tal við
unga stúlku. Hún var klædd eins og
hinar verkakonurnar: í hinum grófu
en skjólgóðu vinnufötum námumann-
anna. Á höfðinu hafði hún hvítan
skýluklút.
Stúlkan reyndist vera þýzkættuð,
og blaðamaðurinn hafði hug á að
frétta, hvort hún hygðist styðja mál-
stað Frakka eða Þjóðverja í liinum
væntanlegu kosningum. Hann féklt
leyfi verkstjórans til að tala við liana
inni í matsal fyrirtæltisins. Þegar
þangað kom, bauð liann henni sæti.
Það var heitt í salnrnn, svo hún
hneppti frá sér vinnujakkanum og
leysti af sér skýluklútinn.
Þá rann það upp fyrir blaðamann-
inum, að iiann hafði séð þessa ungu
stúlku áður. Hann spurði hana að
nafni, og það stóð heima: hún var
dóttir eins af stóriðjuhöldum Þýzka-
lands.
Hún hafði af frjálsum vilja hafn-
að munaðarlífinu, skipt á því og strit-
vinnu „koIastúlknanna“ í Saar. Hún
var ein af hinum „litlu systrum“
Cliarles de Foucauld.
DONALD KEAKNEY.
B|
e
ss
*að
ar
n;
«ö

I
1
Mamman: Lilli lofaði að þurrka upp diskcma fyrir mig,
en ég heyri ekki í honum frammi.
Pabbinn: Ég skal athuga hvað hann er að gera, elskan.
Pabbinn: Þannig hegðarðu þér! Ég vona að þú sért að horfa á
reglulega menntandi dagskrá.
Lílli: Ég skal reyna að ná í eitthvað menntandi, pabbi, ef þú
þurrkar diskana fyrir mig.
er á móti öllum þessum látum og ofbeldi, eins
og þú veizt.
vestrœnu ofbeldisverk og ná
er horfandi á.
í eitthvað, sem
Pabbinn: Já, það var rétt! Einn
ann! Já, sláðu hann aftur áður en
undir vinstri kjálk-
hann nær sér.
8
9