Vikan - 16.09.1954, Síða 3

Þau töluðu ekki saman í 15 ár og úr þvi varð „hið full-
komna hjónaband66. En svo hefur fólk líka oft —
HÆTT AÐ TALA
í HEFNDARSKYIMI!
AU sátu saman í litlu, nota-
legu íbúðinni sinni kvöld
noklcurt í lok ársins 1951. Þau
voru að borða, þessi hjón, glöð
og sæl og hamingjusöm. Þau
spjölluðu um allt milli himins og
jarðar, hlógu dátt, gerðu að
gamni sínu. En allt í einu byrj-
uðu þ:a.u að rífast.
„Játaðu að þú hafir átt upp-
tökin — annars tala ég aldrei
við þig fram,ar,“ hrópaði eigin-
maðurinn. Hún neitaði. Hann
efndi heit sitt. Eins og skýrt var
frá fyrir skemmstu, þegar skiln-
aðarmál þeirra kom fyrir dóm-
stólana í London, talaði hann
aldrei við ltonu sína upp frá því!
Þau héldu áfram að búa und-
ir sama þakinu, en alger þögn
ríkti á heimilinu. Þegar eigin-
konan loksins gafst upp og
sótti um skilnað, féllst réttur-
inn fúslega á þá skoðun henn-
ar, að eiginmaðurinn hefði með
framkomu sinni beitt hana
hinu mesta harðræði — og
veitti henni skilnaðinn.
Manni finnst það næsta ó-
trúlegt, að maður skuli geta
búið með sömu konunni í tvö
ár, án þess að yrða á hana. Þó
er þetta ekkert einsdæmi. Það
hefur oft komið fyrir áður, að
fólk hefur steinhætt að tala
til þess að ,,hefna“ ýmist rétt-
mætra eða ímyndaðra harma.
Lavina Guilleford er oft
nefnd, þegar rætt er um „mál-
leysingja" af þessu tagi. Lavina
var forkunnarfögur, amerísk
stúlka, sem um miðja síðustu
öld varð ákaflega ástfangin í
ungum hrokkinhærðum manni.
Svo áfjáð var hún að giftast
honum, að giftingardagurinn
var ákveðinn, án þess að for-
eldrar hennar hefðu hugmynd
um. Þau voru ströng og siða-
vönd, en létu samt dótturina
fara sínu fram — þar til þau
fóru að heyra miður skemmti-
legar sögur um biðilinn.
Faðirinn greip þá tafarlaust
til sinna ráða. Hann bannaði
dóttur sinni að giftast unnust-
anum og sagði henni: „Hann
er illmenni. Hann mun aðeins
gera þig ógæfusama.“
„Mér er sama hvað þú segir
— ég mun alltaf elska hann,“
svaraði dóttirin. „Og hér með
strengi ég þess heit, að fái ég
ekki að eiga hann, mun ég ekki
mæla orð af vörum fyrr en eft-
ir fimmtíu ár.“
Hún efndi þetta! Foreldrar
hennar og vinir reyndu hvað
eftir annað að fá hana til að
rjúfa heit sitt. Hún þagði sem
fyrr. Hún talaði ekki einu sinni
við þjónustustúlkuna, sem leit
eftir henni, heldur skrifaði
henni á bréfmiða, þegar hún
þurfti á að halda.
Faðir hennar tók aftur bann
sitt á banasænginni og lét dótt-
urinni þar að auki eftir allar eig-
Hver er
maðurinn
með hárið?
Enginn
annar en
kvikmynda-
leikarinn
og kvenna-
gullið —
Burt Lancaster! Svona lítur hann út
í spánnýrri Indíánamynd, sem bráölega
er vœntanleg á markaðinn. Og svo er
hér (til hægri) mynd af lionum, eins
og hann er, þegar hann er ekki i Indí-
ánaleik.
ur sínar. Þá var maðurinn, sem
allt þetta snerist um, fluttur til
annars bæjar, enda mun hon-
um ekki hafa litist á blikuna,
þegar hann uppgötvaði, að
stúlkan vildi ekki einu sinni
tala við hann.
Þegar hin fimmtíu ár voru
liðin, heimsóttu tveir að vinum
hennar þessa skrítnu hálfátt-
ræðu konu, til þess að heyra
hana mæla fyrstu orðin.
Þeir sáu hana hreyfa varirn-
ar — en ekkert hljóð heyrðist.
Hún var búin að missa rödd-
ina.
Henni auðnaðist ekki að fá
málið aftur. Hún leitaði árang-
urslaust uppi f jölda lækna. Hún
andaðist 79 ára, og ennþá mál-
laus.
Vegna þess að herra og frú
Helle, ungversk hjón, vildu að
hjónaband sitt yrði „fullkom-
ið“, ákváðu þau að búa saman
næstu fimmtán árin — án þess
að talast við. Að því tímabili
liðnu byrjuðu þau aftur að tala
saman.
Jafnvel eftir að börnin þeirra
þrjú fæddust, héldu þau áfram
uppteknum hætti og yrtu ekki
hvort á annað. Eiginmaðurinn
sagði síðar: „Við rifumst aldrei
í fimmtán ár. Það var aldrei
nein ástæða til að rífast; þó
skildum við hvort annað full-
komlega. Það er hægt að skilja
fólk án þess að tala við það.“
Bræður tveir, innan við tví-
tugt, bjuggu saman í svolitlum
kofa í nánd við Canisteo í New
York ríki. Um ári eftir að þeir
settust að í kofanum, lentu þeir
í rifrildi — um stúlku, sem báð-
ir voru ástfangnir í.
Upp úr þessu skiptu þeir kof-
anum í tvennt með krítarstriki
og skrifuðu hátíðlega irndir
samkomulag þess efnis, að þeir
mundu hvorki stíga fæti inn á
kofahelming hins né tala sam-
an. Það er nokkurnveginn víst,
að þeir héldu samkomulagið í
62 ár og notuðu allan þann
tíma sinnhvorar dyrnar að kof-
anum.
Og stúlkan? Sagt er að hún
hafi snúið bakinu við báðum
með orðunum: „Eg hafði ekki
hugmynd um það fyrr en nú,
að karlmenn gætu verið þvílík-
ir endemis asnar.“
Annar „mállausu bræðranna,“
andaðist 1948. Sá sem cftir Iifði,
virtist harmi lostinn. Hann grét
við jarðarförina. Síðan sagði
hann skyldmenni alla söguna og
grét ennþá meira yfir heimsku
þeirra beggja.

stuttu máli
PRESTUR einn i London gerir
nú nýstárlega tilraun til að
auka hjá sér kirkjusókn. Hann
keypti fyrir skemmstu leigubíl og
flytur sóknarbörn sín til og frá
kirkju endurgjaldslaust, ef þau
óska!
ÞAÐ hlýtur að vera vandasamt
að velja nýjum bæjum nöfn.
Sennilegast er alveg af og frá að
gera þar öllum til hæfis.
Tökum til dæmis bæinn Hvað-
um í Bandaríkjunum. Bæjarstjórn-
in efndi til sérstaks fundar, til
þess áð velja honum nafn. Hver
einasti bæjarfulltrúi kom þar með
tillögur. ,,Hvað um þetta nafn?“
og „Hvað þá um þetta?“ Þeir rif-
ust klukkustundum saman. Og
komust að lokum að merkilegu
samkomulagi: Upp frá þessum
degi skyldi bærinn þeirra einfald-
lega heita: Hvaðum. Hvað hann
hefur ætíð síðan heitið.
ÞEGAR bæjarstjórinn og bæjar-
stjórnin í Northfield (Banda-
ríkjunum) komst að þeirri niður-
stöðu í fyrra, að óhjákvæmilegt
væri að mála ráðhúsið frá kjallara
upp í kvist, þótti sýnt, að um leið
yrði óhjákvæmilegt að hækka út-
svör borgaranna. Samkvæmt áætl-
un átti verkið nefnilega að kosta
tæpar 25,000 krónur.
En þá datt einhverjum það
snjallræði í hug, að kannski mætti
gera þetta í sjálfboðavinnu. Og
bæjarstjórinn og bæjarstjórnin
brugðu sér i vinnugalla og mál-
uðu ráðhúsið.
TVÖ sveinbörn fæddust á Suva
í Suður-Kyrrahafi í júnímán-
uði 1854. Drengirnir ólust upp við
sömu götuna og urðu miklir vinir.
Þeir giftust systrum og báðir eign-
uðust þrjá syni og tvær dætur.
1 janúar síðastliðnum önduðust
eiginkonurnar á sama sólarhringn-
um. Fyrir tveimur mánuöum
fannst annar ekillinn látinn. Hin-
um aldraða vini hans voru sögð
tíðindin, hann hristi höfuðið í
hljóðri sorg, lokaði síðan augun-
um. Tíu mínútum síðar kom einn
sona hans að kalla á hann í mat-
inn. En hann var andaður.
SENOR Geraldo Machado í Belo
Horizonte, Brazilíu, hefur að
undanförnu verið að velta því fyrir
sér, hvort hann eigi að taka til-
boði vísindastofnunarinnar, sem
býðst til þess að greiða honum
nærri 50,000 krónur á stundinni,
ef hún megi hirða líkama hans að
honum látnum.
Hversvegna verður Senor Ger-
aldo svona eftirsóknarvert lík?
Hann er með tvö hjörtu, eitt
vinstra megin og annað hægra
megin!
3