Vikan - 21.04.1955, Page 8

ALLT LEIKUR I LYNDI FYRIR GISSURI.
Rasmína: Rkki veit ég af hverju ég er svona
syfjuð í kvöld.
Gissur: Ég er líka syfjaður, Rasmína.
Rasmína: Ég held ég fari snemma að sofa.
Gissur: Nei, við skulum' heldur fara út að
skemmta okkur, svona til tilbreytingar. Við
munum bœði hafa gott af því.
Rasmina: En hvað það vœri gamanl Það var
fallegt af þér, að stinga upp á því.
Gissur: Nú veit ég hvað við skulum gera. Við
skulum fara í óperuna.
Rasmína: Þetta er í fyrsta skiptið sem þú býður
mér í óperuna, Gissur.
Gissur: En það skal ekki verða í síðasta skiptið.
Við skulum sjá allar óperurnar i ár saman.
Rasmína: Var þetta ekki dásamleg sýning,
elskan ?
Gissur: Vissulega! Mig grunaði ekki, hvað
ég hef farið á mis við. JJpp frá þessu verð
ég stöðugur gestur hér.
Gissur: Hvað segirðu um að fá eitthvað að borða,
Rasmína? Viltu fara á uppálialdsveitingastaðinn
þinn, þennan franska?
Rasmína: Mér hefur dottið í lmg ennþá betri uppá-
stunga. Við skulum fara á Dinty-barinn. Mig langar
svo til að sjá hann.
Gissur: Hvernig bragðast þér saltkjötið
og baunirnar ?
Rasmína: Dásamlega! Aldrei hef ég bragð-
að neitt svona gott. Við verðum að koma
hingað að minnsta kosti einu sinni í vilcu.
Rasmína: Hamingjan góða. Mig
hlýtur að hafa verið að dreyma.
Gissur: Æ, nú vakti síminn mig.
Gissur: Mig var lika að dreyma.
Og mig dreymdi þig meira að
segja.
Rasmína: Það er skrýtið, því
mig dreymdi þig. Hvernig var
þinn draumur ?
Gissur: Mig dreymdi svo mikla
fjarstœðu, að þú mundir ekki trxia
því, þó ég reyndi að segja þér það.
Rasmína: Mig líka! Draumurinn
var svo hlcegilegur, að annað eins
gœti aldrei komið fyrir i vöku.
AD ÞAU SKULI
LIFA ÞETTA AF!
ÞA Ð E R vissulega enginn
barnaleikur að passa börn.
Spyrjið bara mæðurnar.
Þau eru furðulega lagin
að komast í hinar furðulegustu
úlfakreppur. Það er haft eftir móð-
ur, að hættuferðir óvita barna jafn-
ist á við heimsskautaleiðangra og
Everest-leiðangra. Það er nærri því
dularfullt, hve vel þau sleppa frá
þessu.
Jeffery Isozaki heitir tveggja ára snáði
í Kaliforníu. Hann þurfti endilega að
ramba inn í hús, sem var í smíðum. Þar
rak hann fótinn af mikilli vandvirkni inn
Góð
hugmynd
£ÖGREGLAN í Ohio í Banda-
ríkjunum fann fyrir
skemmstu upp á því að láta
segulmagna ,,stuðarana“ á
sumum bílunum sínum. Þetta
hefur borið prýðisgóðan ár-
angur. Eftir nokkurra klukku-
stunda akstur, eru „stuðar-
arnir“ þaktir nöglum, sem ella
hófðu vafalaust hleypt loftinu
úr mörgum hjólbarðanum.
í járnpípu. Enginn sá til hans. Það var
ekki fyrr en hann byrjaði að gráta að hann
fannst.
Verkamennirnir á staðnum reyndu að
losa fótinn, en árangurslaust. Þeir kölluðu
á lögregluþjón. Hann gafst líka upp. Þá
var hringt á slökkviliðið, og það tók þrjá
fíleflda slökkviliðsmenn nærri því klukku-
stund að losa þennan örlitla fót, sem Jeff-
ery hafði stungið inn í járnpípuna.
Brian Busk heitir annar amerískur
labbakútur. Hann er fimm ára. Hann varð
skyndilega frægur, þegar hann skreið út
um glugga á þriðju hæð og steyptist til
jarðar. Hann kom niður á skúrþak og
fleytti kerlingar fram af því og út á götu.
Svo stóð hann á fætur gjörsamlega ó-
meiddur, og þegar vegfarandi spurði hann,
hvernig þetta hefði eiginlega viljað til,
svaraði hann: ,,Ég ætlaði bara að fá mér
hreint loft.“
Og skellihló að sjálfsögðu!
Kevin Wilson á heima í Blackburn í
Englandi. Hann er fimm ára. Honum tókst
að falla niður í aðal skolpleiðslu bæjarins
— og berast með straumnum inn í hana.
Hundrað nágrannar og urmull af lögreglu-
þjónum og slökkviliðsmönnum sneru sér að
því að bjarga honum.
Björgunarliðið þaut til að opna lokin yf-
ir skolpleiðslunni, þar sem Kevin litli
niundi fara hjá. Við fimmtánda lokið náð-
ist hann. Lögregluþjónn, sem hékk þar öf-
ugur, greip í hann um leið og hann kom
siglandi með straumnum. Þá átti hann að-
eins eftir 30 metra ,,siglingu“ út í sjó.
Kevin litla varð að sjálfsögðu ekkert
meint af volkinu.
Ekki er vert að sleppa ástralska strák-
hnokkanum, sem setti allt á annan endann
um borð í amerískum tundurspilli fyrir
nokkrum mánuðum. Hann kom um borð
með foreldrum sínum, og ekki leið á löngu
þar til honum tókst að læðast frá þeim.
Svo byrjaði ballið. Strákur komst upp í
brú á tundurspillinum og byrjaði í óða önn
að leika sér að öllum þeim skínandi tækj-
um, sem þar blöstu við honum. Hann þeytti
loftvarnaflautuna, hann þeytti flautuna,
sem varaði við yfirvofandi atom-árás, og
hann símaði niður í vélarúmið: „Fulla ferð
áfram.“
Áhöfn tundurspillisins var komin að
falli, þegar hin fimm ára gamla sjóhetja
var leidd í land ískrandi af kæti.
Bregðum okkur svo að lokum út á West-
minster brúna í London. Það er í júnímán-
uði 1926. Sex ára gamall strákur hleypur
út á brúna og rekur höfuðið út um eitt
gatið á handriðinu, „til þess að skoða skip-
in.“
En þótt honum reyndist það leikandi létt
að koma höfðinu út um gatið á handriðinu,
þá gat hann með engu móti losað það. Það
var klukkustundar verk. Við sögu komu
lögregluþjónar, slökkviliðsmenn, læknar,
læknanemar og verkamenn. Og þetta gerð-
ist, áður en litli hausinn losnaði:
Vinnupallur var reistur utan á
brúnni.
Varðbátar voru látnir taka sér
stöðu undir pallinum.
Hringt var á lögreglubíla,
slökkviliðsbíla og sjúkrabíla.
Kvatt var út sérstakt lögreglu-
lið.
Og sótt var um leyfi til bæjar-
stjórnar Lundúna til þess að
höggva gat á hina fögru brú henn-
ar.
— NORMAN INGLIS.
BLESSAÐ
BARfMIÐ
Lilli: Pabbi eins
J 60 km. hraða.
Pabbinn: Ef liann
reglan sekta hann.
stráksins í mínum bekk ekur með
reyndi að aka svo hratt, mundi lög-
Lilli: Þarna er pabbi hans fyrir aftan okkur núna. Hann er
að ná okkur.
Pabbinn: Það er eklci að furða. Við ökum með 50 km. hraða.
Lögregluþjónninn: Hvað liggur á? Akið út á vegabrúnina.
Pabbinn: En ég ók með aðeins 50
km. hraða.
Lögregluþjónninn: Ég sá það, en hér
hér má' aðeins aka með lt5 km. hraða.
Pabbinn: Því sagðirðu mér ekki að pabbi
stráksins í þínum bekk væri lögregluþjónn?
Liili: Skiptir það nokkru máli. Nú veistu
það.
8
1