Vikan - 21.04.1955, Side 15

— GÁLGABRÚÐURIN —
Framhald af bls. 13.
Hugur Caroline var fullur af endurminningum, sem nú virtust næst-
um spaugilegar, en voru henni samt ósegjanlega kærar. Hún mundi, að
hún hafði hrópað til Darwents, þegar Alvanley bar hana út úr stúkunni:
— Ég elska þig! Ég elska þig! Ég elska þig! Margir kunningjar hennar
hlustuðu undrandi á þessi ástríðufullu orð, sem hún hrópaði — hún, sem
alltaf hafði verið svo köld og stolt.
Hún lokaði augunum og brosti. Hún var glöð yfir að hafa látið til-
finningar sínar svo greinilega í ljós.
Það var aðeins einn eiturdropi i bikar gleðinnar — Dolly Spencer.
Það var satt, að hún hafði ekki á nokkurn hátt verið mótfallin stúlk-
unni áður, en nú var allt breytt. Dick var fljótfær en nærgætinn þó
hann gæti verið óbilgjarn. Hann var kænn á sinn hátt, en samt svo
átakanlega grunnhygginn. Hún mátti ekki láta fráleita, rómantízka
riddaramennsku koma því inn hjá honum að hann skuldaði Dolly eitthvað.
Siðferði stúlkunnar? Hvaða máli skipti siðferðið! Það var ekki það,
sem máli skipti, heldur aðeins það, að Dolly Spencer hæfði Dick engan
veginn — þau áttu í raun og veru ekkert sameiginlegt. Caroline ætlaði
að koma í veg fyrir að Dolly fengi hann, eins og hún hafði svarið. Það
skelfdi hana að komast að raun um, að hún hataði aðra manneskju -—
og það voru ekki aðeins orðin tóm.
— Ég fyrirlít hana, hvíslaði hún.
Framhald l næsta blaði.
KONA í ÖVINALANDI (Framh. af bls. 6).
hefja aðgerðir algerlega upp á eigin spýtur, að berjast gegn Þjóð-
verjunum alveg hjálparlaust.
Og þannig var það. Vikum saman mátti heita að við kæmum ekki
í hús. Við urðum að vera á stöðugu ferðalagi. Þjóðverjarnir höfðu
náð nokkrum föngum í hinni óvæntu árás sinni — og þá var ekki
að sökum að spyrja. Þeir höfðu pyndað þá og einhver eða einhverjir
höfðu bugast og ljóstrað upp um nöfn okkar og felustaði.
Við vorum því algerir útlagar.
Margir féllu af okkur. Frönsk stúlka, sem lengi var búin að vera
skæruliði og var mikill vinur minn, náðist lifandi. Við undirbjugg-
um árás á fangelsið, sem henni var haldið í, en urðum of sein.
Nokkrum klukkustundum áður en áhlaupið skyldi reynt var hún
send til Þýzkalands. Einn af njósnurum okkar sá þá koma með
hana á járnbrautastöðina. Hún var berfætt og með hendurnar bundn-
ar fyrir aftan bak. Fæturnir voru bólgnir af barsmíð.
■ Hún hvarf í Þýzkalandi.
Svona liðu dagarnir í stöðugum hernaði. Svo barst sú .gleðifrétt, að
skriðdrekasveitir Pattons hins ameríska nálguðust óðfluga. Við send-
um menn á fund hans og spurðum, hvernig við gætum bezt að-
stoðað hann. Hann tilgreyndi flugvöll, þar sem þýzkar orustuflug-
vélar höfðu aðsetur. Flugvélarnar gerðu daglega mikinn usla í skrið-
drekasveitunum.
„Setjist um flugvöllinn og reynið að granda þessum flugvélum,"
var okkur sagt. Einum degi síðar gerðum við mikla árás á völlinn.
Okkur tókst að halda honum lokuðum allan daginn og allt þar til
skriðdrekar Bandaríkjamanna óku drynjandi inn á hann.
Ég taldi mig, úr því sem komið var, geta orðið að mestu liði með
því að slást í fylgd með framvarðasveitum bandamanna. Ég var
sett til þess að yfirheyra líandtekna óvinahermenn. I stað tötranna,
sem ég stóð í, klæddist ég amerískum hermannabúningi.
Nokkrum dögum seinna var ég beðin að yfirheyra þýzkan liðsfor-
ingja, sem engum hafði ennþá tekist að toga orð upp úr. Mér fannst
ég kannast við nafn hans og þegar hann kom inn, þekkti ég hann
strax. Ég hafði oft hitt hann á kaffihúsunum, sem ég heimsótti,
þegar ég lék hlutverk frönsku heimasætunnar.
Hann gekk keikréttur inn, smellti saman hælunum og bar hendina
upp að húfunni, án þess að horfa á mig. Hann leit ekki framan í mig
fyrr en hann settist.
Ég hélt að augun ætluðu út úr höfðinu á honum! Hann náfölnaði.
„Þú hérna!“ stundi hann loks hásum rómi. „Þú!“
Ég kinlcaði kolli.
Hann lygndi aftur augunum andartak. Svo dæsti hann þreytulega og
yppti öxlum. Þegar hann horfði næst framan í mig, var hann bros-
andi. Það var eins og hann vildi segja: Það getur allur þremillinn
gerst í striði, og hvað get ég verið að erfa það, þótt þú hafir leikið
á mig.
„Hvað viltu fá að vita?“ sagði hann, og svo eftir nokkra þögn:
„Er ég ekki fyrir löngu búinn að segja þér allt, sem þú þarft að vita?“
„Mig langar til að fylla svolítið í eyðurnar," sagði ég kæruleysis-
lega. En ég gat ekki heldur varist brosi. Þetta var óneitanlega mjög
kátbroslegt. Fyrir nokkrum mánuðum hafði ég setið á kaffihúsi með
þessum manni og leikið heldur treggáfaða stúlku á hermannaveið-
um. Nú sat ég andspænis honum sem einskonar rannsóknardómari
í bækistöðvum amerískrar herdeildar — og hann var fangi.
En svona er stríðið.
ENDIR.
EF ÞÚ HEFÐIR
SKRÖKVAÐ...
Framhald af bls. 3.
urinn var að reyna að rísa á
fætur. Hann keyrði hnefann af
alefli framan í hann. Maðurinn
stundi og lognaðist út af með
opinn munn.
Það lá svört skjalataska á
bílgólfinu. Clayt gaf sér tíma
til að opna hana og fullvissa
sig 'um, að peningarnir væru í
henni. Byssan lá líka á gólfinu.
Clayt tók hana, þreifaði á vös-
um ökumannsins og hirti hans
byssu líka. Svo batt hann menn-
ina með beltunum þeirra.
— o —
Clayt skildi byssurnar eftir
undir brúnni, sem þeir höfðu
ekið yfir. Þegar hann kom til
baka til benzínstöðvarinnar,
stakk hann peningunum aftur
inn í skápinn. Svo hringdi hann
á lögregluna og sagði henni alla
söguna. Hann vísaði á byssurn-
ar undir brúnni og sagðist helzt
vilja fá að gefa skýrslu seinna.
Svo væri mál með vexti, sagði
hann, að hann ætti stefnumót,
sem hann vildi með engu móti
missa af. Lögregluþjónninn í
símanum hló vingjarnlega;
hann vissi, hvað Clayt átti við.
Nú, og stefnumót átti hann
vissulega. Og jafnvel þótt hann
væri orðinn heilum klukkutíma
of seinn, var hann staðráðinn
að mæta.
Hann lagði af stað heim til
Molly og gekk hratt. Höfuðverk-
urinn var farinn, honum leið
ágætlega. Hann brosti, þegar
hann hugsaði sér andlitið á
Molly, þegar hann segði henni
söguna. I þetta skipti hafði
hann engar málamynda-afsak-
anir fram að færa.
Molly opnaði sjálf dyrnar.
Clayt sá kuldann í augum henn-
ar. Og allt í einu rann það upp
fyrir honum, að afsökunin, sem
hann hafði á reiðum höndum í
kvöld, var ekki aðalatriðið. Nei,
það voru allar hinar afsakanirn-
ar, sem hann hafði fært henni,
þegar hann kom of séint, sem
mestu máli skiptu. Á þessu
augnabliki stóðu þær á milli
hans og hennar eins og veggur.
Það var þeim að kenria, þessum
gerfi-afsökunum, ef hann missti
nana. Það sem gerst hafði í
kvöld, skipti litlu máli. Einhver
annar yrði að segja henni þá
sögu.
„Fyrirgefðu, Molly,“ sagði
hann blíðlega. „Ég hef víst enga
afsökun. Ég var bara úti að
ganga.“
Furðan skein úr augum henn-
ar. Svo greip hún handleggjun-
um um háls honum. „Æ, ástin
mín . . .“ Það var gráthljómur
í rödd hennar. „Ef þú hefðir
skrökvað að mér í kvöld, hefði
ég aldrei viljað sjá þig framar.“
Húsmæður!
Gerið gólfteppin og bólstruðu húsgögnin sem
ný með
U.S.A. - 53
Það gerhreinsar þau á nokkrum mínútum, eyðir hvaða blett-
um sem er, og lyftir bældu flosi. Er auk þess ágætur mölvari.
— Eftirgreindar verzlanir i Reykjavík og Hafnarfirði hafa
U. S. A. — 53 á boðstólum:
Hjörtur Hjartarson, Bræðr. 1
Pétur Kristjánsson, Ásvg. 19
Verzl. Baldur, Framnesv. 29
Lögberg, Holtsgötu 1
Sveinsbúð, Fálkagötu 2
Kristján Guðmundsson,
Vesturg. 35A
Theódór Siemsen, Tryggvag.
Regnboginn, Laugaveg 62
Ásbyrgi, Laugaveg 139
Verzl. Varmá, Hverfisg. 84
Krónan, Mávahlíð 25
Sunnubúðin, Mávahlíð 26
Sveinsbúð, Borgargerði 12
Verzl. Jón I>órðarsonar,
Bankastræti
EINKAUMBOÐ:
Málarinn, Bankastræti
Verzi. Visir, Laugavegi 1
PensUlinn, Laugavegi 2
Verzl. Þingliolt, Gnmdarstíg 2
Ávaxtabiiðin, Óðinsgötu 5
Verzl. Víðir, Fjölnisveg 2
BaJdvinsbúð, Bergsfcstr. 54
Þorsteinn Pálsson, Skjólbraut
Hólsbúð, Rvíkurveg, Hafnarf.
Stebbabúð, Linnetsstig,
Hafnarfirði
Gíslabúð, Suðurgötu 35,
Hafnarfirði
Allar KRON-biiðir í Reykjavík
og Kópavogi.
Erl. Blandon & Co., h.f.
Bankastræti 10.
15