Vikan - 26.01.1956, Blaðsíða 5

sannárlega kom mér á óvart, þá hefur mig lang-
að' til að leggja fyrir þig eina spurningu.
Og hver er hún ?
— Núna, eftir að hafa heyrt samræður þínar
og Williams . . . Já, ég komst ekki hjá því að
hlusta á ykkur . . . og auk þess var þetta sem
þú sagðir ákaflega merkilegt . . . Þér finnst ég
vafalaust vera illa upp alinn og frekur . . . En
það skiptir ekki máli. Eftir að hafa heyrt þetta
samtal, er spurningin, sem mig langaði til að
leggja fyrir þig, ennþá meira aðkallandi. Er það
satt að þú sért ekki hamingjusöm, Olga?
Dick . . . segðu mér hve mikið þú heyrðir
af samræðum okkar Pauls.
Dick lagði hendina ofan á hendi hennar. Olgu
fannst. snertingin þægileg og hún hafði róandi
áhrif á hana. Ungi maðurinn, sem hafði svo
lík augu og hún sjálf, horfði' rannsakandi á
hana í rökkrinu í bilnum. Svo svaraði hann hrein-
skilnislega:
- Ég heyrði að þú vilt yfii-gefa mann þinn
. . . og fara með Paul. Og nú skal ég segja þér
nokkuð. Ég mun aldrei leyfa þér að frémja aðra
eins heimsku. Nei, ég mundi koma í veg fyrir
það.
— Mundir þú ekki leyfa1 það?-
— Svo sannarlega ekki. Ég hef loksins fundið
fuilkomna konu, en ég neyddist til að ryðja
henni úr huga mér, því hún tilheyrði öðrum . . .
— En þú . . . þú tílheyrir arinarri konu, sagði
Olga þýðlega.
— • .ia • já. Það er alveg réfct. En er ég kannski
ekki ennþá frjáls? Ég múndi ekki þola það, að
þriðji maðurinn: kæmi og tækiíþessa konu ósköp
rólega með sér, eftir að liafa sa;tt mig með-svo
miklum harmkvælum við að ■ missa .■ hana . .. .
jafnvel þó þessi þriðji maður sé Paul Williams,
Tarzaninn hennar úr skóginum;
—t Tarzaninn, minn n . Þrátt fyrir allt þetta
öngþveiti, fannst Olgu þetta skemmtiiega til
orða tekið.
— Þessi Tarzan, sem maðurinn: þinn hefúr
svo mikla óbeit á að hafa í nánd við ykkur. Svona,
reyndu nú að hugsa svolítið.
-t- En það hefui' ekkert ■ verið milli mín og
Pauls . . . alls ekkert.
— Það þarftu ekki að segja mér, kæra litla
Olga mín. Ég veit það!
Vissirðu það?
—- Og maðurinn þinn veit það líka. Þrátt fyrir
eitthvert smá ósamlyndi ykkar í milli, þurftirðu
ekki að taka svona vitfirringslega ákvörðun. Mað-
ur skiptir ekki um mánn og heimili . . . rétt eins
og skyrtu.
Olga hallaði höfðinu upp að öxl Ðicks alveg
uppgefin.
Ákvörðurt mín er óumbreytanleg. Ég fer
með Paul, undir eins og hann kallar á mig . . .
Spurðu mig ekki hvers vegna.
Mætti ég fá að vita hvað í fjáranum þú
sérð við þennan lítilfjörlega ungling, sem ekki
getur talað um annað en íþróttir? sagði Dick.
— Lítilfjörlega ungling?
Já, þannig er Williams rétt lízt. Þú getur
þó ekki talið mér trú um, að hann sé eitthvað
sérlega töfrandi í augum kvenna. Hann er ágæt-
lega samansettur likami úr heilbrigðum vöðvum
og hraustlegri húð, en ekkert þar fyrir utan.
Hún reyndi að hlægja, en hláturinn breyttist í
snökkt.
— Ertu að gráta? Af hverju? Hef ég sært þig?
En hvað allt er erfitt, Dick?
— - Erfitt?
Lifið . . . ástin. Allt!
Dick hikaði. — Ástin er ekki erfið, Olga. Hún
er það einfaldasta í heiminum. Það var heimsku-
legt af mér að skipta mér af máli, sem . . . En
ég hef miklar mætur á þér. Og ég hef séð að
maðurinn þinn er yfir sig ástfanginn.
— Ástfanginn, já . . . en ekki af mér . . .
- Ástfanginn af þér. Heldurðu að ég sé ein-
hver krakkakjáni? Ég er svo sannarlega fær
um að þekkja það, þegar maður horfir á konu,
eins og . . . dýrmætasta fjársjóð i heimi. Og
Xavier hefur ekki af þér augun eina einustu
mínútu.
Framhald á bls. 18.
Málaralist
SMÁSAGA EFTIR
HANN hafði komið snemma inn í
borgina,, til að mála fallega stræt-
ið með álmviðartrjánum í bjarma vor-
morgunsins. Þaðan seni hann setti upp
málaragriiulina sína, lá strætið niður
í móti út í fjarlægðina, eins og kyrr-
lát rauðbrún á, með silfruðum spor-
vagnateinum.
Línur þeirra, sem skáru sig úr við
morgunbláma himinsins, sólarglampam-
ir í nokkrum gluggum hátt uppi, hlý-
legir skuggar gamalla múrsteina inn-
an um himinháar kuldalegar stein-
byggingar, allt þetta vakti ákafa lista-
mannsins, og hann byrjaði að vinna
með ákveðnum pensilstrokum, sem hann
hafði ekki náð lengi. Meðan hann
smurði undirstöðumálningunni á léreft-
ið, færðist daufur roði yfir horaða
vanga hans og augun urðu dökk og
áköf undir gráum augabrúnunum.
Hann vann hratt, í von um að geta
náð þessari mynd áður en borgin vakn-
aði. En þegar fyrstu verkamannahóp-
afnir komu skálmandi niður hæðina,
stóð hann enn á gangstéttinni og var
að ljúka síðustu dráttunum í myndinni.
Öðru hVerju gægðist einhver forvitnis-
lega yfir öxlina á honum, leit síðan
flaústurslega . á kirkjuklukkuna og
flýtti sér léiðar sinnar. En núna, þeg-
ar myndinni var næstum lokið, fór það
ennþá meira í taugarnar á honum hve
ein skrifstofubyggingin virtist ósmekk-
lega áberandi. Línurnar í henni voru
Ijótar, að það' var eins og hún stæði
þarna og ræki út úr sér tunguna fram-
an í fegurð þessa vormorguns.
Hann var að virða fyrir sér mynd-
ina með óbeitar og vonbrigðasvip, þeg-
ar nýr bíll, gljáandi af svörtu lakki og
krómi, ók upp að gangstéttinni. Fyrir-
ferðarmikill maður mjakaði sér þung-
lamalega út úr honum,' læsti bílhurð-
inni með lyklaglamri og stanzaði síð-
an á gangstéttinni meðan hann kveikti
sér í vindli. Um leið óg hann fleygði
frá sér eldspýtunni, kom hann auga á
listamanninn og gekk nokkrum skref-
um nær, til að gægjast yfir öxlina á
honum.
— Hm . . . ég sé að þér hafið verið
að mála skrifstofubygginguna mína,
sagði hann af lítillæti.
Listamaðurinn leit upp frá því að
strjúka af burstanum og benti með
pensilskafti á eina af byggingunum,
sem blasti við á léreftinu.
— Ef þér eigið við þessa — þá býst
ég við að óhætt sé að segja að hún
hafi komið sér hérna fyrir í þessu um-
hverfi upp á eigin spýtur, sagði hann
meinlega.
— Hún er ansi lík, sagði stóri mað-
urinn. Hann tók út úr sé vindilinn og
sló af honum öskuna með litla fingri.
— Ansans ári lík! Satt að segja held
ég að hún mundi fara betur á veggnum
í skrifstofunni minni en ljósmyndin, sem
ég hef þar, sagði hann hugsandi. Svo
breyttist raddblærinn. — Hvað viljið
þér fá mikið fyrir hana — því ég reikna
með að þér vonizt til að geta selt hana ?
Málarinn beygði sig yfir litakassann,
til að dylja hinn skyndilega ákafa sinn
og eftirvæntingu. Hann hafði ætlað að
fleygja myndinni upp á loft, innan um
allar hinar einskis nýtu myndirnar, og
nú vildi þessi náungi kaupa hana. Hann
að vorlagi
ROBERT S. CLOSE
leit á stóra manninn og síðan á bygg-
inguna. Það var eitthvað við hvoru
tveggja, sem skyndilega kveikti í hon-
um vott af sjálfstæði.
— Ég mundi vilja fá 5000 krónur
fyrir myndina, sagði hann drembilega,
og fann um leið að von hans fór að
dofna, eins og þegar loft fer úr bolta.
—- Hvers konar vor vitfyrring hafði
eiginlega gripið hann . . . 5000 krón-
ur!
— Fimm þúsund, já? Maðurinn
virti fyrir sér myndina. — Ég skal
borga fimm þúsund fyrir hana, en þá
verður hún að vera innrömmuð. Hérna
er nafnspjaldið mitt. Þér getið komið
mðe hana á skrifstofuna mína, þegar
hún er orðin þurr og komin í ramma
og fengið ávísunina um leið. Sælir!
Listamaðurinn starði á eftir stóra
manninum, sem gekk yfir götuna og
hvarf inn um glerhurðina á stóru bygg-
ingunni. Fimm þúsund krónur! Hann
titraði af æsingi pg var að búa sig
undir að fara, þegar hann heyrði skelli ,
undan staf, sem barið var í gangstétt-
ina rétt.hjá honum. Hann leit upp og
sá blindan mann, sem var sýnilega að
þreifa sig áfram að ákvéðnum stað við
vegginn. Þegar hann var búinii að finna
hann, dró hann út stól og hengdi um
hálsinn á sér spjald, sérn á var letrað
með máðum stöfum: „Ég er blindur.“
Síðan settist hann og býrjaði að láta
nokkra aura glamra í blikkdós. Lista-
maðurinn stóð svolitla stund og horfði
á hann. Hann fann vel andstæðuna milli
hamingju sjálfs sín og mýndarinnar
af blinda manninum, sein sát þarna
þennan fagra morgun. Hanri veitti því
athygli, að þó að glamrið í dósinni vekti
athygli flestra vegfarendá, þá stanzaði
eriginn til að fleygja peningi í hana.
Hann sá hve máð letrið á spjaldi
mannsins var, og skyndilega datt hon-
um nokkuð í hug. Hanri gekk hægt til
blinda mannsins og sagði þýðlega: —
Afsakið . . . Ég er málari . . . ég var
að mála götuna hérna og af hendingu
veitti ég því athygli að stafirnir á
spjaldinu eru næstum útmáðir ...
— Spjaldinu mínu? spurði bliridi mað-
urinn, og brosti þessu einurðarlausa
brosi, sem elnkerinir blint fólk. Hann
Framliald af bls. 18.
V E I Z T U ?
1. Hve margar brúnir hefur þríhyrntur píra-
mídi ?
2. Hver var það, sem átti skó úr afklippum
af skæðum, þar sem skorið var af fyrir
hæl og' tám?
3. Hvað eru margir réitir á taflborðinu?
4. Bendir nálin á áttavitanum stundum í
austur?
5. Hvað hefur köngurlóin margar fætur?
6. Hvernig var nafni Jakobs breytt?
7. Hver er elzta sjálfstjórnarnýlendan í
brezka hcimsveldinu ?
3. Iivar á landinu er Sveinavatn? En Svina-
vatn ?
9. Áttu Rússar fulltrúa í Versölum, þegar
hinir frægu Versalasamningar voru gerð-
ir eftir fvrri heimsstyrjöldina ?
10. Gáta: Getið þið hvsr sá gripur er,
er stcrka málma kremur;
föðursins virðist fæðing sein,
því fyrri sonurinn kemur.
Sjá svör á bls. 18.
5